Użytkownik wypowiedzi usunął konto

Statystycznie jednak się zgadza, bo przewaga autorów nad autorkami jest wyraźna, więc jednak ma to jakieś znaczenie przy wyborze książki. U mnie też nie chodzi o samą płeć autora/ki (to nie jest tak, że widzę żeńskiej nazwisko, to nie czytam), podejrzewam, że raczej krąg zainteresowań czytających mężczyzn bardziej zaspokajają autorzy. 

Statystycznie jednak się zgadza, bo przewaga autorów nad autorkami jest wyraźna, więc jednak ma to jakieś znaczenie przy wyborze książki. U mnie też nie chodzi o samą płeć autora/ki (to nie jest tak, że widzę żeńskiej nazwisko, to nie czytam), podejrzewam, że raczej krąg zainteresowań czytających mężczyzn bardziej zaspokajają autorzy. 

@jamesk Ale jest też kwestia stosunku liczbowego kobiet do mężczyzn jako autorów, która również ma znaczenie w statystyce. Gdyby wziąć wszystkie książki powstałe przed XXI wiekiem to z najwyższym prawdopodobieństwem większość z nich byłaby napisana przez mężczyzn. Podobnie jest z poszczególnymi gatunkami – proszę mnie poprawić, jeśli się mylę, ale chyba jedyny typ literatury, gdzie raczej jest więcej autorek, to chyba współczesne obyczajówki i romanse, a więc niewiele, jeżeli zestawimy tak wąski zakres z całą resztą istniejącej literatury. Czyli żeby mieć przewagę lub równowagę piszących kobiet wśród przeczytanych przez siebie książek trzeba by albo mieć upodobanie wyłącznie do literatury obyczajowej wydanej w tym wieku, albo celowo wybierać książki napisane przez kobiety, czyli przy wyborze kierować się płcią autora. ; ) Stąd też może wynikać większa ilość kobiet czytających kobiety, ponieważ wyżej wspomniane obyczajówki raczej częściej za odbiorców mają płeć żeńską niż męską.
Bazuję wyłącznie na własnych obserwacjach, bo nie ukrywam, że temat płci autorów zawsze mało mnie interesował, więc mogę się mocno mylić, ale wydaje mi się mimo wszystko istotny ten aspekt samej w sobie przewagi liczbowej męskich autorów, bo przypuszczam, że gdyby sprawdzić ilość czytanych pisarek wśród czytelniczek, to procent również byłby nie za wysoki, a gdyby jeszcze wykluczyć wszystkie zwolenniczki powieści obyczajowych, to już jestem niemal pewna, że odsetek żeńskich autorów w czytelniczych wyborach kobiet byłby tak samo lub podobnie niski jak u mężczyzn.

@jamesk Ale jest też kwestia stosunku liczbowego kobiet do mężczyzn jako autorów, która również ma znaczenie w statystyce. Gdyby wziąć wszystkie książki powstałe przed XXI wiekiem to z najwyższym prawdopodobieństwem większość z nich byłaby napisana przez mężczyzn. Podobnie jest z poszczególnymi gatunkami – proszę mnie poprawić, jeśli się mylę, ale chyba jedyny typ...

Użytkownik wypowiedzi usunął konto

Właśnie. Trzeba jeszcze brać pod uwagę procent autorów do autorek i gatunki. Mnie to zwisa i powiewa, kto napisał książkę, ważne, żeby była dobra. Ale, że ostatnio postawiłem sobie za cel nadrobić większość sensacji i przygodowych, których z rożnych powodów w młodości nie przeczytałem (czyli jeszcze XX w i początek XXI), to okazałoby się, że liczba autorek wynosi u mnie 0% (pomijając rodzynka w postaci Chemika Meyer, która postanowiła spróbować swoich sił z gatunkiem i sromotnie poległa), gdyby nie to, że dla odskoczni sięgam też po inne gatunki. I nie jest to spowodowane tym, że mi autorki nie pasują, tylko zwyczajnie niewiele z nich się rwie do pisania takiej typowej sensacji w stylu Forbesa czy innego Ludluma, albo szpiegostwa Le Carrego.

Właśnie. Trzeba jeszcze brać pod uwagę procent autorów do autorek i gatunki. Mnie to zwisa i powiewa, kto napisał książkę, ważne, żeby była dobra. Ale, że ostatnio postawiłem sobie za cel nadrobić większość sensacji i przygodowych, których z rożnych powodów w młodości nie przeczytałem (czyli jeszcze XX w i początek XXI), to okazałoby się, że liczba autorek wynosi u mnie 0%...

Dziękuję za odpowiedzi.
Oczywiście, zjawisko to ma wiele czynników: Ilość autorów i autorek, tematyki jakie podejmują, zainteresowania czytelników i czytelniczek, etc. I podkreślam - nie uważam też, że jest to jakiś problem, dyskryminacja... Chciałem tylko zauważyć pewien fakt, nic więcej, bo wydawał mi się ciekawy/istotny przy tym artykule. 

Dziękuję za odpowiedzi.
Oczywiście, zjawisko to ma wiele czynników: Ilość autorów i autorek, tematyki jakie podejmują, zainteresowania czytelników i czytelniczek, etc. I podkreślam - nie uważam też, że jest to jakiś problem, dyskryminacja... Chciałem tylko zauważyć pewien fakt, nic więcej, bo wydawał mi się ciekawy/istotny przy tym artykule. 

Z mężczyzn piszących pod kobiecymi pseudonimami warto wymienić hiszpańską "pisarkę" - Carmen Molę. "Twórczyni" kryminałów okazała się nawet nie jednym, a trzema piszącymi panami :)

Z mężczyzn piszących pod kobiecymi pseudonimami warto wymienić hiszpańską "pisarkę" - Carmen Molę. "Twórczyni" kryminałów okazała się nawet nie jednym, a trzema piszącymi panami :)

Ciekawostka z moich dzisiejszych zajęć - w średniowiecznej Japonii był pan, który wydał pamiętniki, podając się za damę dworu, dopiero potem wyszło, że był mężczyzną i cała treść została zmyślona. Powód był taki, że w dawnej Japonii prozę uważano za domenę kobiet i nie wypadało mężczyźnie zajmować się takimi sprawami :)

Ciekawostka z moich dzisiejszych zajęć - w średniowiecznej Japonii był pan, który wydał pamiętniki, podając się za damę dworu, dopiero potem wyszło, że był mężczyzną i cała treść została zmyślona. Powód był taki, że w dawnej Japonii prozę uważano za domenę kobiet i nie wypadało mężczyźnie zajmować się takimi sprawami :)

Całkowicie niezrozumiałe Yahol. Znać, że pisane niewprawną rączką. Musisz trochę popracować:) 

Całkowicie niezrozumiałe Yahol. Znać, że pisane niewprawną rączką. Musisz trochę popracować:) 

@Ania -  dużo czytam i staram się zrozumiale pisać. Staram się.

@Ania -  dużo czytam i staram się zrozumiale pisać. Staram się.

 [authorPhoto]20267|Yasmina Khadra[/authorPhoto] Yasmina Khadra[authorLink]20267|Yasmina Khadra[/authorLink].

 [authorPhoto]20267|Yasmina Khadra[/authorPhoto] Yasmina Khadra[authorLink]20267|Yasmina Khadra[/authorLink].

Tak był taki temat już. Ten proces nazywa się odgrzewanie kotleta🙂 i w dzisiejszych czasach bije rekordy popularności niemalże w każdej dziedzinie artystycznej. Takie kopiuj-wklej 😉

Tak był taki temat już. Ten proces nazywa się odgrzewanie kotleta🙂 i w dzisiejszych czasach bije rekordy popularności niemalże w każdej dziedzinie artystycznej. Takie kopiuj-wklej 😉

Oczywiście, że było: https://lubimyczytac.pl/nie-wesole-jest-zycie-pisarki To nie tylko "odgrzewanie kotleta" ale monotematyczność. Bawi mnie mocno to, że zwolennicy tematów feministycznych czy "generalnie kobiecych" nie dostrzegają, że tworzą swoiste getto.

Ot, moja ulubiona scena z filmu "Wiara czyni czuba":
- Bill Maher: Podobno islam dyskryminuje kobiety?
- Imam A: A skąd! O, tam nawet mają specjalny kącik.

I zamiast napisać artykuł o przyjmowaniu przez pisarzy pseudonimów W OGÓLE, piszą oczywiście o kobietach pisarkach.  Uciśnione kobiety z XX (oraz wcześniej) musiały ukrywać się pod pseudonimami męskimi by móc... sprzedawać swoje książki. Nie "pisać" tylko "sprzedawać", a to jest różnica.

Ale najlepsze jest o Norze Roberts: "(...) nie musiała i nie musi kryć się pod żadnymi pseudonimami (...) chciała oderwać się od gatunku, który przyniósł jej rozpoznawalność i pieniądze (...) Chodziło nie tyle o wejście na zdominowany przez mężczyzn rynek, ale o frajdę z pisania. Roberts przez długie lata udało się zachować tajną literacką tożsamość, lecz nawet kiedy okazało się, kto jest kim, nie zniechęciło to czytelników."

Czyli co? Po co było się kryć pod pseudonimem skoro prawda nie zniechęciła czytelników?

A Rowling? Do znudzenia się tutaj pisze o "Przed debiutem została zachęcona (żeby nie powiedzieć zmuszona) przez swojego wydawcę do posłużenia się neutralnymi płciowo inicjałami (...)". To zachęcona czy zmuszona? Debiut HP to 1997 rok? Poważnie? A rynku książki od lat kobiety wtedy pisały fantastykę.

Oczywiście, że było: https://lubimyczytac.pl/nie-wesole-jest-zycie-pisarki To nie tylko "odgrzewanie kotleta" ale monotematyczność. Bawi mnie mocno to, że zwolennicy tematów feministycznych czy "generalnie kobiecych" nie dostrzegają, że tworzą swoiste getto.

Ot, moja ulubiona scena z filmu "Wiara czyni czuba":
- Bill Maher: Podobno islam dyskryminuje kobiety?
- Imam A: A...

Nie ma powodu się ukrywać. Hierarchie to anachronizm. Jak również to, że wobec osób, które uznajemy za mające status niższy od naszego stosujemy chwyty poniżej pasa. Np. nakierowujemy na nie uwagę, kiedy w danym momencie nie chcą się rzucać w oczy albo rzucamy oszczerstwa.

Nie ma powodu się ukrywać. Hierarchie to anachronizm. Jak również to, że wobec osób, które uznajemy za mające status niższy od naszego stosujemy chwyty poniżej pasa. Np. nakierowujemy na nie uwagę, kiedy w danym momencie nie chcą się rzucać w oczy albo rzucamy oszczerstwa.

Ukrywać może nie, aczkolwiek odgrywać role autorskie już tak. Weryfikowalna identyfikacja niesie ze sobą spore obciążenie dla czytelnika, gdyż atakuje go jego własną, przyziemną rzeczywistością, której próżno szukać w zmyślonej autorce.

Ukrywać może nie, aczkolwiek odgrywać role autorskie już tak. Weryfikowalna identyfikacja niesie ze sobą spore obciążenie dla czytelnika, gdyż atakuje go jego własną, przyziemną rzeczywistością, której próżno szukać w zmyślonej autorce.

Nasze numery identyfikacyjne nie są tajne, ale to nie oznacza że nasza prywatność nie jest chroniona.
Jeśli więc są jawne, po co do jasnej ch... to jeszcze podkreślać?Czemu to służy pytam się. Jasna sprawa, że jeśli ktoś przypuszcza na nas atak i kłamie w żywe oczy, jedną z możliwości, najmniej nas kancerujących jest jakaś forma kamuflażu. Nie jesteś fair, bo nprdl masło maślane, a ja się mam jeszcze do tego odnosić i może tłumaczyć to, co wydaje się być jasne. Odczep się Lucy.

Nasze numery identyfikacyjne nie są tajne, ale to nie oznacza że nasza prywatność nie jest chroniona.
Jeśli więc są jawne, po co do jasnej ch... to jeszcze podkreślać?Czemu to służy pytam się. Jasna sprawa, że jeśli ktoś przypuszcza na nas atak i kłamie w żywe oczy, jedną z możliwości, najmniej nas kancerujących jest jakaś forma kamuflażu. Nie jesteś fair, bo nprdl masło...

Twierdząc, że za pseudonimem literackim kryje się bardziej chęć stworzenia nowej kreacji artystycznej, niż ukrywania się, masz rację, ale nie do końca. Sama wiesz, że wiek, zawód, sfery zainteresowań, płeć, zdrowie psychiczne, finanse, stopień bezczelności i bezwzględności, ilość polubień, to czynniki które, nie oszukujmy się, w dalszym ciągu zmuszają nas do przycupnięcia na określonym szczeblu drabiny społecznej. A nie zawsze tak powinno być. Toteż pisarki również i z takich powodów obierały sobie pseudonimy.
Dzisiaj dochodzi jeszcze ochrona prywatności, do której ciągle jeszcze mamy wszyscy prawo. To by było na tyle. 

Twierdząc, że za pseudonimem literackim kryje się bardziej chęć stworzenia nowej kreacji artystycznej, niż ukrywania się, masz rację, ale nie do końca. Sama wiesz, że wiek, zawód, sfery zainteresowań, płeć, zdrowie psychiczne, finanse, stopień bezczelności i bezwzględności, ilość polubień, to czynniki które, nie oszukujmy się, w dalszym ciągu zmuszają nas do przycupnięcia...

Druga sprawa, jak fikcja ma się do realności, bo o to ci chodziło. Gdyby odbiorca nie dostrzegał w sztuce  choćby śladu rzeczywistości albo też odbicia choć jednej jego myśli na tysiąc, nie stanowiłaby ona dla niego żadnej atrakcji. Czyż nie?

Druga sprawa, jak fikcja ma się do realności, bo o to ci chodziło. Gdyby odbiorca nie dostrzegał w sztuce  choćby śladu rzeczywistości albo też odbicia choć jednej jego myśli na tysiąc, nie stanowiłaby ona dla niego żadnej atrakcji. Czyż nie?

Nie, nie stanowi atrakcji, w świetle na przykład gnostycko katarskiej teorii. Pomijając, dziś już raczej naiwną wizję stworzenia za pośrednictwem demiurga, rzeczywistość i tak jawi się w istocie zakłamana, nieadekwatna do formy, w którą wgląd ja, mówiąc szczerze, posiadam (niekoniecznie jako jedyna). Na doczesnej ziemi możemy jedynie minimalizować straty, które są nieuniknione i o tyle bardziej dotkliwe, o ile więcej czerpiemy z jej trucizny. Może jest pyszna, oczarowuje nas, nierzadko pięknie lecz nie ułoży się z nami w miłosnym akcie; ani jej to w głowie. Dostrzeganie śladów formy w jej bezczelnych przejawach prowadzi tylko do odkrycia jak daleko idącej degradacji z chwili na chwilę doznaje.

Nie, nie stanowi atrakcji, w świetle na przykład gnostycko katarskiej teorii. Pomijając, dziś już raczej naiwną wizję stworzenia za pośrednictwem demiurga, rzeczywistość i tak jawi się w istocie zakłamana, nieadekwatna do formy, w którą wgląd ja, mówiąc szczerze, posiadam (niekoniecznie jako jedyna). Na doczesnej ziemi możemy jedynie minimalizować straty, które są...

Non facies sculptile neque omnem imaginem, quae sunt sublimia in caelo, et quae humiliata sunt in terra et quae sunt in aquis sub terra.

Non facies sculptile neque omnem imaginem, quae sunt sublimia in caelo, et quae humiliata sunt in terra et quae sunt in aquis sub terra.

Rzeczywistość przedstawia się nam w przypisanej sobie formie, która ulega przemianom, a zawsze jest do tej rzeczywistości adekwatna. Bo jest z nią nierozerwalna.

Rzeczywistość przedstawia się nam w przypisanej sobie formie, która ulega przemianom, a zawsze jest do tej rzeczywistości adekwatna. Bo jest z nią nierozerwalna.

A sztuka jest oczywiście zawsze formą buntu  niezależnie od tego czy odnosi się do sacrum, czy też do profanum. W tym tkwi jej atrakcyjność. Groźba dla człowieka wiąże się z brakiem dystansu wobec własnych wytworów i wobec tego faktu z koniecznością upadku. 

A sztuka jest oczywiście zawsze formą buntu  niezależnie od tego czy odnosi się do sacrum, czy też do profanum. W tym tkwi jej atrakcyjność. Groźba dla człowieka wiąże się z brakiem dystansu wobec własnych wytworów i wobec tego faktu z koniecznością upadku. 

Polecam Norwida, on ci wszystko rozjaśni i uporządkuje w głowie.

Polecam Norwida, on ci wszystko rozjaśni i uporządkuje w głowie.

Forma rzeczywistości jest wiecznotrwała, rzeczywistość formy nie. Nie jest adekwatna i nigdy nie będzie ze względu na materię z której jest zbudowana. Przyznaję, złudzenie adekwatności jest chwilami niemal doskonałe. Uwielbiam to, niestety.

Forma rzeczywistości jest wiecznotrwała, rzeczywistość formy nie. Nie jest adekwatna i nigdy nie będzie ze względu na materię z której jest zbudowana. Przyznaję, złudzenie adekwatności jest chwilami niemal doskonałe. Uwielbiam to, niestety.

Jedynym constans jest niezmiennie zmienność. Istota treści i formy (rozumianych jako nierozłączne)  jest zarazem oparta na adekwatności i zarazem na różnicy. I to ją definiuje. 

Jedynym constans jest niezmiennie zmienność. Istota treści i formy (rozumianych jako nierozłączne)  jest zarazem oparta na adekwatności i zarazem na różnicy. I to ją definiuje. 

Hm. Rzeczywistość i jej forma. Adekwatność nie wyklucza istnienia różnicy. Coś jak signifiant i signifie. Istnieje adekwatność, jakaś forma jednorodności, a zarazem rozdział między elementem oznaczanym i oznaczającym. Bo forma jest znakiem treści. Jeśli forma jest pusta, tu prześcigam twój tok myślenia, to treścią nie jest już nicość, jeśli mamy jej kształt.

Hm. Rzeczywistość i jej forma. Adekwatność nie wyklucza istnienia różnicy. Coś jak signifiant i signifie. Istnieje adekwatność, jakaś forma jednorodności, a zarazem rozdział między elementem oznaczanym i oznaczającym. Bo forma jest znakiem treści. Jeśli forma jest pusta, tu prześcigam twój tok myślenia, to treścią nie jest już nicość, jeśli mamy jej kształt.

Dlatego nadając formę, tworzymy coś, co tą formą jest i poza tę formę wykracza. To niezwykłe, jeśli się nad tym zastanowić.

Dlatego nadając formę, tworzymy coś, co tą formą jest i poza tę formę wykracza. To niezwykłe, jeśli się nad tym zastanowić.

Tu się kłania poczciwy stary Witkac. On ci wszystko rozjaśni i  uporządkuje w głowie.

Tu się kłania poczciwy stary Witkac. On ci wszystko rozjaśni i  uporządkuje w głowie.

Wolałabym, aby mi nic nie porządkował i nie rozjaśniał. Rzucanie światła na formę powinno pozostać domeną takiej profesjonalistki jak ja, która także porządku sobie w głowie pilnuje; znakiem. Pierwszym, na który się każdy porządkowy nadzieje oznacza WYPAD! Drugiego nie ma.

Wolałabym, aby mi nic nie porządkował i nie rozjaśniał. Rzucanie światła na formę powinno pozostać domeną takiej profesjonalistki jak ja, która także porządku sobie w głowie pilnuje; znakiem. Pierwszym, na który się każdy porządkowy nadzieje oznacza WYPAD! Drugiego nie ma.

Lucy. Nie wypowiadam tego przeciw tobie. Generalnie nie rozmawia mi się z tobą źle. 

Lucy. Nie wypowiadam tego przeciw tobie. Generalnie nie rozmawia mi się z tobą źle. 

Pobudzasz do myślenia. Tylko takich rozmówców!

Pobudzasz do myślenia. Tylko takich rozmówców!

Oczywiście. Każdy temat jest do podjęcia. Norwid czy Witkac dobrze podany będzie podejmowany, aczkolwiek ani jednego, ani drugiego nie ma u mnie na chwilę obecną w czytelniczych planach. Niemniej jednak znajdują się w orbicie naszych zainteresowań pozamerytorycznych jak mniemam, gdyż na języku dobrze leżą przywołani, choć twardo trzymają się dziaderstwa.

Oczywiście. Każdy temat jest do podjęcia. Norwid czy Witkac dobrze podany będzie podejmowany, aczkolwiek ani jednego, ani drugiego nie ma u mnie na chwilę obecną w czytelniczych planach. Niemniej jednak znajdują się w orbicie naszych zainteresowań pozamerytorycznych jak mniemam, gdyż na języku dobrze leżą przywołani, choć twardo trzymają się dziaderstwa.

To chyba wszyscy filolodzy i historycy literatury są tymi dziadersami?

To chyba wszyscy filolodzy i historycy literatury są tymi dziadersami?

Lucy. Norwid i Witkacy nigdy się nie zdezaktualizują. To ciągle jeszcze nowatorzy wykraczajacy daleko poza swoje czasy i poza nasze czasy.

Lucy. Norwid i Witkacy nigdy się nie zdezaktualizują. To ciągle jeszcze nowatorzy wykraczajacy daleko poza swoje czasy i poza nasze czasy.

A ty przecież zdawałaś egzamin z Eliadego? To pewnie po jakimś humanistycznym kierunku?

A ty przecież zdawałaś egzamin z Eliadego? To pewnie po jakimś humanistycznym kierunku?

Nie ma nic złego w byciu pozytywnym dziadersem, który odwiecznie zajmuje się swym zacnym, ponadczasowym dziełem. Przywołanie z naszej strony opiera się na znaku, który znamy, gdyż jest markowy. To, co norwidowskie, przeczytamy w kontekście niezawodnej wybitności, bo z góry wiemy, że nie uraczy nas chłamem. Podobnie z innymi nazwiskami tej klasy. Z Eliadego, Frazera, tak, zdawałam, i z innych na wydziale historii i filozofii uniwersytetu, więc rzeczywiście, jestem po kierunku humanistycznym.

Nie ma nic złego w byciu pozytywnym dziadersem, który odwiecznie zajmuje się swym zacnym, ponadczasowym dziełem. Przywołanie z naszej strony opiera się na znaku, który znamy, gdyż jest markowy. To, co norwidowskie, przeczytamy w kontekście niezawodnej wybitności, bo z góry wiemy, że nie uraczy nas chłamem. Podobnie z innymi nazwiskami tej klasy. Z Eliadego, Frazera, tak,...

Jeśli pytasz czy czytam Joyce'a, Prousta, Eliota, bo to wypada, odpowiadam, że nie. Czytam ich, bo lubię. Wybieram to, co mi odpowiada. Nie czytam wszystkiego, co z założenia jest wartościowe. Jeśli mi nie odpowiada, to ląduje w lamusie. Po prostu przez to nie przebrnę.

Jeśli pytasz czy czytam Joyce'a, Prousta, Eliota, bo to wypada, odpowiadam, że nie. Czytam ich, bo lubię. Wybieram to, co mi odpowiada. Nie czytam wszystkiego, co z założenia jest wartościowe. Jeśli mi nie odpowiada, to ląduje w lamusie. Po prostu przez to nie przebrnę.

Są ludzie, którzy zastanawiają się, jak można lubić Norwida. Inni zapytają, jak można nie lubić kaszy albo krewetek. Można. Po prostu.

Są ludzie, którzy zastanawiają się, jak można lubić Norwida. Inni zapytają, jak można nie lubić kaszy albo krewetek. Można. Po prostu.