Rimbaud to największa legenda wyklętej literatury i właśnie dlatego mało kto się nim interesuje. Jest zbyt wielką ikoną. Jak to z ikonami bywa, przypięto mu parę łatek i nikt nie próbuje z jego płaszcza wycisnąć czegoś więcej. Widzi się tylko materiał. Ale że płaszcz jest znoszony, a w jego kieszeniach masa ciekawych rzeczy, zdechła mysz czy zżółkłe kartki papieru- już nie. Rimbaud to dla ludzi profesoropodobnych chłopczyk, którego poezja sprowadza się buntu: A) przeciwko matce, B) przeciwko mieszczaństwu.

A teraz ja ich sprowadzę. Do parteru.


To nie jest tak, że Rimbaud buntuje się przeciwko matce. Rimbaud buntuje się przeciwko wszystkiemu. Nie było gościa, który podważyłby fundamenty europejskiej kultury tak bardzo. Może to skrajne twierdzenie, ale bez Rimbauda nie byłoby Nietzsche'go i doniczegopodobnych. Kilkanaście książek filozoficznych Nietzsche'go streszcza się w paru wersach Rimbauda, dygresja taka.

Rimbaud mówi, że zastąpiliśmy otwarty umysł wszechobecną moralnością. Że nie macamy, żeby zbadać, bo po co, skoro jest jak jest.

Rimbaud mówi, że moralność ta wcale nie przekłada się na "dobro". Dobro znaczy po prostu, że pasujesz. Że w ten czy inny sposób podlizujesz się społeczeństwu. Że zbrodnie zostaną ci wybaczone, jeżeli masz taki i taki status społeczny i przyzwoity garnitur. Że masz rację, dopóki cytujesz.

Rimbaud mówi, że nie ma miłości. Bo miłość jaką sobie wykreowaliśmy, to żona dziecko dom, wszystko wykalkulowane, zysk hajs ładne meble i zalegalizowana prostytucja.

Rimbaud mówi, że sens życia to my odczytujemy z haseł reklamowych firmy "Nike". "Bądź sobą" mówi gość o zębach bielszych niż białe i Jan Kowalski, jasne, przytakuje i postanawia być sobą. Jeden problem: skąd ma wiedzieć jak być sobą, skoro w swoich najeczkach chodzi jedynie po strefie bezpieczeństwa? Poza strefę bezpieczeństwa przecież nie wyjdzie, bo najeczki się ubrudzą jeszcze.

Rimbaud pyta i nie odpowiada. Rimbaud to intelektualny cios prosto w ryj. Rimbaud to maksimum treści. Sezon w piekle to traktat filozoficzny, masa cytatów, świetliste miasta, naiwne rytmy, hausty trucizny obrazki literatury, wzrok pijanego na bretońskiej plaży, alkohole ostre jak metal. Nie spotkałem się z takim obrazowaniem nigdy więcej [Henry Miller przykładowo próbował przenieść ten styl na prozę, ale nie wyjszło]. Jego fraza jest skondensowana, ciężka, ale lotna i wrzynająca się w mózg.

I sobie myślicie: ale się gość spuszcza nad Rimbaudem. Nic dziwnego, Artur był homo. Żarty żartami, ale oddałbym całą poezję świata za jeden tomik Rimbauda.


PS: nie liczcie ile razy napisałem słowo RIMBAUD. To i tak za mało, żeby oddać mu, co jego.

Rimbaud to największa legenda wyklętej literatury i właśnie dlatego mało kto się nim interesuje. Jest zbyt wielką ikoną. Jak to z ikonami bywa, przypięto mu parę łatek i nikt nie próbuje z jego płaszcza wycisnąć czegoś więcej. Widzi się tylko materiał. Ale że płaszcz jest znoszony, a w jego kieszeniach masa ciekawych rzeczy, zdechła mysz czy zżółkłe kartki papieru- już nie....