Gdy na człowieka jeszcze nie spadnie taki prawdziwy ciężar życia, a ze szczytu, na którym wydaje mu się, że jest, nie spadnie wielka i druzgocąca lawina sytuacjii, które sprawią, że ugną się pod nim kolana jest on pełen nawiności i optymizmu, który z upływem czasu ulegnie pewnie sporej metamorfozie.
Jak wiele człowiek może wytrzymać ciosów, jak wielki ciężar na swych barkach może utrzymać? Kiedy pęknie tama jego słabości, które przygniatając go, odbiorą mu jakąkolwiek chęć do życia?
Co może zrobić? Kim może się stać, jeśli straci wszystko, na czym mu zależało? Co wtedy, gdy życie dla niego straci sens? Czy jest w stanie się z tego wykaraskać? Jeśli tak, to w jaki sposób może mu się to udać? Co powinien zrobić?
Czy w wyniku dramtycznych, tragicznych w swym znaczeniu wydarzeń człowiek może w pewnym momencie pogrzebać swoją wielkość, utracić swój wielki dar, talent?

W trzeciej części wielkość Davida Huntera nie co przygasa. Składają się na to wszystko różne wydarzenia z jego przeszłości, które pozwolę sobie zachować dla siebie.
Jak widziałem po opiniach, różnie oceniają tę zmianę inni czytelnicy. Pośród nich są tacy, którzy na tej podstawie obniżają wartość książki i samej postaci wybitnego antropologa sądowego. Zastanawiają się gdzie utracił swój dawny blask, co się z nim stało, gdzie podziała się jego wielkość z poprzednich dwóch części. Dziwie się trochę ich zdziwieniem, bo dobrze wiedzą, co w przeszłości wydarzyło się w życiu Davida Huntera.
...i teraz tu moje pytanie...
Czy człowiek jest robotem, który z osłochścią socjopaty chłonie swoje emocje? Otóż nie...
Człowiek jest tylko człowiekiem...Każdy z nas ma słaby punkt, na wskutek którego jest bezsilny, bezradny. Zatem ma pełne prawo do tego, by okazać tą słabość, bo nie wszystko jest w stanie znieść...
Ja czytając, zawsze wymagam od postaci, by była prawdziwa. Postać z książki to nie jest mechaniczny trybik, który napędza akcję, który zawsze działa najlepiej, najefektowniej.
Postać z książki, jej papierowa wersja musi mieć przede wszystkim duszę swojego pisarza, autentyzm, który wyciśnie z czytelnika prawdziwe emocje.
Właśnie w tym, że wielki David Hunter, wcale nie okazał się taki wielki, zobaczyłem coś prawdziwego, postać, której mogę uwierzyć, z którą mogę podzielić się emocjami.

Trzecia odsłona zweryfikuje to, czy David Hunter podniesie się ze swoich słabości. Czy uda mu się usłyszeć szepty zmarłych, krzyczących do niego z każdego kawałka ciała? Przekonajcie się o tym sami...
Lecz zanim to nastąpi, zapamiętajcie...

*** Nie chwal dnia przed zachodem słońca...***

Bo inaczej możemy nieźle się zdziwić, zaskakując się takim, a nie innym obrotem sprawy.
Właśnie tak potraktowałem na początku trzecią odsłonę przygód Davida Huntera "Szepty zmarłych". Mniej więcej w połowie tej książki pokusiłem się w myślach o stwierdzenie, iż ta część zdecydowanie odbiega od swoich dwóch poprzedniczek. Oczywiście nie brałem pod uwagę poziomu literackiego, bo ten niezmiennie stoi na bardzo wysokim poziomie. Z wielką przyjemnością czyta się słowa powołane do życia przez Simona Becketta. Chodziło mi raczej o samą historię, okoliczności śledztwa. Nie wydały mi się po prostu na tyle ciekawe, jak w przypadku pierwszych dwóch części. Sama historia widziała mi się blado na ich tle, tak zwyczajnie, szaro.
Jak wielce mogłem się mylić...Zwracam honor panie Beckett
Kiedy książkę można już zamknąć pomiędzy jeden i drugi nawias, czytelnik o oczekiwaniach zbliżonych do moich jest zachwycony całością. To była taka cisza przed burzą, niby niepozornie, a z jakim przytupem na sam koniec. Na początku książka skrada się powoli, przed naszymi emocjami, oczekiwaniami, chytrze nas podchodzi, by później wziąć nas z zaskoczenia i krzyknąć tak głośno, że aż spadniemy z tego na czym siedzimy.
Drodzy czytelnicy, którzy będziecie dopiero poznawać Davida Huntera...

*** Nie oceniajcie książki, zanim nie przekręcicie ostatniej jej strony...***

Gdy na człowieka jeszcze nie spadnie taki prawdziwy ciężar życia, a ze szczytu, na którym wydaje mu się, że jest, nie spadnie wielka i druzgocąca lawina sytuacjii, które sprawią, że ugną się pod nim kolana jest on pełen nawiności i optymizmu, który z upływem czasu ulegnie pewnie sporej metamorfozie.
Jak wiele człowiek może wytrzymać ciosów, jak wielki ciężar na swych...