Nie wiem, po prostu nie wiem, co jest w powieściach Kanusgaarda, co czyni, że nie jest łatwo się od nich oderwać. W powieściach nic się szczególnego nie dzieje, ot, zwykłe życie, tym razem studenta w Bergen. W tym szarym, zachmurzonym, wiecznie płaczącym deszczem mieście, które co nieco sama znam. W mieście w którym „w jednym momencie nie padało, a w następnym tysiące milionów kropli jednocześnie waliło w ziemię z szeleszczącym, niemal terkoczącym odgłosem”. Być może to dodaje smaczku towarzyszeniu Karlowi Ovego w studenckich ekscesach, snuciu się razem z nim po ulicach, które się trochę zna, szczególnie w okolicach szpitala Haukeland i cmentarza, leżącego po drugiej stronie ulicy, po błądzeniu w okolicach targu rybnego i drewnianego Bryggen. Mnie chyba urzeka ta trafność jego szczerych odczuć, niezależnie jakie uczucia wzbudzają u czytelnika. Czasem są wręcz odrzucające, podłe, nisko upadłe, które z gruntu negujemy, ale są też te miłe, szczere, optymistyczne. Przemyślenia Karla Ovego są tak celne i ostre jak brzytwa, że tną świadomość o nas samych. Ilu z ans może się z taką szczerością przyznać do swoich porażek i mrocznych myśli. Myślę, że niewielu... Ale chyba właśnie to czy tę prozę wyjątkową.

Stron w 2017: 6891

Nie wiem, po prostu nie wiem, co jest w powieściach Kanusgaarda, co czyni, że nie jest łatwo się od nich oderwać. W powieściach nic się szczególnego nie dzieje, ot, zwykłe życie, tym razem studenta w Bergen. W tym szarym, zachmurzonym, wiecznie płaczącym deszczem mieście, które co nieco sama znam. W mieście w którym „w jednym momencie nie padało, a w następnym tysiące...