Za opóźnienie cieeepło przepraszamy... Katowice, dworzec kolejowy. Architektoniczne cudo z brudnymi oknami, cuchnącymi toaletami, niespokojnymi podróżnymi i powoli człapiącymi mieszkańcami molocha. Niedomyci bezdomni, nachalni żebracy, smętni grajkowie, policjanci pełniący zaszczytną służbę. Sprzedawcy, cwaniacy, mafiosi. Betonowa wyspa dla tych, którzy nie zmieścili się w łódce płynącej na zieloną wyspę. Schronienie dla tych, którzy zwrócili uwagę Ciemności. Ciemności płonącej, pełnej ognia, czającej się tuż za rogiem, która nie wchodzi na perony i korytarze dworca, chwilowo...

Jest swojsko, barwnie, czasami mrocznie jak w nieoświetlonym, ponurym zaułku. Realizm magiczny miesza się z czystą fantazją. Liczne szczegóły tworzą solidne tło, wątki przeplatają się jak poskręcane drożdżówki z dworcowej budki. Postacie są interesujące, zwłaszcza te wychodzące poza stereotypy. Czy jest strasznie? Nie bardzo, poza paroma realistycznymi opisami raczej groteskowo. Brakuje ironicznego dystansu wobec wykreowanego świata. Brakuje powściągliwości w opisach, w porównaniach, w budowaniu atmosfery grozy. Czasami jedno słowo za dużo burzy cały klimat. To trochę bajka, trochę przypowieść o zbrodni i karze, o ludziach z piętnem na duszy, o złu wokół nas. O palącym złu. Język powieści jest stylizowany, bliżej mu jednak do literatury niż mowy potocznej, z naturalizmem mocnych słów mamy rzadko do czynienia. Często razi pewna sztuczność, teatralność sytuacji czy zachowań postaci. Przerysowanie jakby żywcem wzięte z desek Teatru Śląskiego.

Sam pomysł powieści może się podobać, również jej klimat, osadzenie wydarzeń w realnych miejscach i oddanie atmosfery głównego dworca miasta ogrodów. Intrygujące jest śledzenie pokręconych życiowych ścieżek głównych bohaterów. To w urozmaiconych, doświadczonych przez los postaciach tkwi siła książki. Mój osąd trafnie opisuje ten cytat z książki: „To horror, tak? Mnie już dawno przestały przerażać wymyślone horrory (...) Wystarczy mi tych prawdziwych.”

Za opóźnienie cieeepło przepraszamy... Katowice, dworzec kolejowy. Architektoniczne cudo z brudnymi oknami, cuchnącymi toaletami, niespokojnymi podróżnymi i powoli człapiącymi mieszkańcami molocha. Niedomyci bezdomni, nachalni żebracy, smętni grajkowie, policjanci pełniący zaszczytną służbę. Sprzedawcy, cwaniacy, mafiosi. Betonowa wyspa dla tych, którzy nie zmieścili się w...