To druga książka Ewy Stachniak jaką przeczytałam. Moim zdaniem, znacznie słabsza od "Katarzyny Wielkiej". Dobrze oddane tło epoki i życie Polaków na emigracji, ale nic poza tym. W tej książce denerwowali mnie wszyscy główni bohaterowie. Delifna Potocka z jej poczuciem wyższości nad Elizą Branicką oraz wygórowanym mniemaniem o sobie. Eliza Branicka i jej świętoszkowata uległość, dobroduszność i źle rozumiane poświęcenie oraz Zygmunt Krasiński - wielki poeta, który nigdy nie stanął do walki za uciemiężoną Ojczyznę, a zamiast tego wygłaszał płomienne przemówienia przy wigilijnym stole, albo w salonowej dyskusji poza granicami kraju kpiąc z wysiłku powstańców. Do tego zachowywał się jakby zrobił wielką łaskę swojej żonie poślubiając ją, zapominając, że dzięki temu znacznie podreperował swój budżet.
Denerwowała mnie także narracja w czasie teraźniejszym, w pierwszej osobie, przeplatana czasem przeszłym w osobie trzeciej. Niektóre akapity zaczynały się równoważnikami zdań, bez związku z wcześniejszą treścią. To wszystko pozostawiło we mnie dziwne wrażenie i rodzaj niesmaku. Jakby powieści czegoś brakowało. Ten Wielki Romans, a raczej Wielki Trójkąt mnie nie porwał.
Może to wszystko dlatego, że zarówno w literaturze jak i w historii nie lubię epoki romantyzmu, ponieważ uważam, że wielkimi dziełami nikt jeszcze walki z wrogiem nie wygrał, a wojny wymagają czynów a nie słów i wymownych spojrzeń.

To druga książka Ewy Stachniak jaką przeczytałam. Moim zdaniem, znacznie słabsza od "Katarzyny Wielkiej". Dobrze oddane tło epoki i życie Polaków na emigracji, ale nic poza tym. W tej książce denerwowali mnie wszyscy główni bohaterowie. Delifna Potocka z jej poczuciem wyższości nad Elizą Branicką oraz wygórowanym mniemaniem o sobie. Eliza Branicka i jej świętoszkowata...