Hrabal pokazał tu cały kunszt czeskiej sztuki snucia opowieści, gdzie kropki to rzecz zbędna, a akcja toczy się tak wartko, że trzeba naprawdę mocno się skupić, żeby się nie pogubić, ale właściwie jakie to ma znaczenie, czy się pogubimy czy nie, jak czegoś takiego jak fabuła i tak tutaj nie ma, za to uświadczymy w porządnej dawce, ktoś by nawet powiedział nadmiarze, hrabalowskiej, a właściwie typowo czeskiej filozofii życiowej, w której naprawdę nie trzeba przywiązywać wagi do takich spraw jak ciąg przyczynowo-skutkowy, po prostu słuchamy, o życiu i jego urokach, i piwie, i o kobietach, dużo o kobietach, bo one są tutaj powodem zła, ale i dobra i w ogóle to wszystko przez nie i potwierdzi to każdy i poeta Bondy i nawet pan Jezus, który jest tutaj kolejnym biedakiem, który musi wiązać jakoś koniec z końcem, a jeszcze go chamy ukrzyżują, ale to się zdarza, bo tutaj miłość mamy obok śmierci, a czasami jest i śmierć z miłości, a jednak życie toczy się dalej i przechodzimy do kolejnej historii, jak to było za Austrii, za nieboszczka Masaryka, a i za wojny, kiedy trzeba było użerać z pułkami i gorszymi niedogodnościami, ale i tak czytają tą całą opowieść, najlepiej zapamiętujemy (oprócz tego, że można napisać opowieść na 70 stron, bez jednej kropki) jakie to życie jest szalenie pięknie i nie ma innej rady, jak jakoś to znieść...

Hrabal pokazał tu cały kunszt czeskiej sztuki snucia opowieści, gdzie kropki to rzecz zbędna, a akcja toczy się tak wartko, że trzeba naprawdę mocno się skupić, żeby się nie pogubić, ale właściwie jakie to ma znaczenie, czy się pogubimy czy nie, jak czegoś takiego jak fabuła i tak tutaj nie ma, za to uświadczymy w porządnej dawce, ktoś by nawet powiedział nadmiarze,...