Właśnie skończyłam i... o, matko! Trochę "moda na sukces". I widać, że ktoś tu chciał przez chwilę pójść drogą Bridget Jones...

Ale do rzeczy! Jak długo można się uganiać za sobą nawzajem, angażować w to wszystkich i wszystko i ciągle dając sprzeczne sygnały? I jak można ciągle uciekać?!
Serio: wydaje się, że jak dwoje ludzi zaczyna ze sobą "kręcić" to jest super. Jak są parą, to przecież to wszystko jest taaakie naturalne. Ale co się działo pomiędzy tymi dwoma etapami?

Ludzie boją się przekroczyć ten magiczny próg, który wymaga od nich odwagi, pokazania siebie i swoich pragnień, a przecież to jest konieczne do bycia z drugą osobą! Racjonalnie myśląc: co się może stać, jeśli się nie uda? Raczej nic. Po protu przestanie się mieć jakieś złudne nadzieje na wspólną przyszłość. A przyjaźnić się z osobą, w której jest się zakochanym to trochę masochizm. Druga opcja jest taka, że ta osoba odwzajemni uczucia. I nagle eksplozja, wybuch, endorfiny, szczęście i świat stojący otworem. Zyskuje się wszystko - te dobre i te złe rzeczy - każdej z nich potrzebujemy do kształtowania samych siebie.

Dlatego... Co tak hamuje ludzi przed zrobieniem pierwszego kroku? Oczywiście nie dotyczy to wszystkich, bo inaczej w ogóle nie byłoby par. Ale... hej! Myślę, że byłoby ich 200% więcej, gdyby tylko ludzie odważyli się sięgnąć po swoje pragnienia i marzenia. Więc... czemu nie?

Właśnie skończyłam i... o, matko! Trochę "moda na sukces". I widać, że ktoś tu chciał przez chwilę pójść drogą Bridget Jones...

Ale do rzeczy! Jak długo można się uganiać za sobą nawzajem, angażować w to wszystkich i wszystko i ciągle dając sprzeczne sygnały? I jak można ciągle uciekać?!
Serio: wydaje się, że jak dwoje ludzi zaczyna ze sobą "kręcić" to jest super. Jak są...