Dan Brown zdążył mnie już przyzwyczaić do powtarzalnego schematu swoich książek i żadnych fajerwerków się nie spodziewałam. A jednak po lekturze czuję lekkie rozczarowanie. Może właśnie dlatego, że tym razem autor odstąpił układu treści znanego z poprzednich książek i powieść pozbawiona ucieczek, pościgów, dramatycznych zwrotów akcji, psychopatycznych morderców, a przede wszystkim wszechobecnych symboli stanowiących oś zagadek stała się po prostu nudnawa? Rozumiem, że profesor Langdon się zestarzał 😊, ale w tej powieści stracił całą werwę, stał się bezbarwny, bezwolny i w ogóle bez życia. Z resztą – szczerze mówiąc – żaden bohater nie wzbudził mojej sympatii i nie miałam komu kibicować co sprawiło, że nie byłam w stanie zaangażować się emocjonalnie w lekturę. Nieliczne zaś symbole wydawały mi się wciśnięte w treść mocno na siłę, tylko po to, by uzasadnić profesję głównego bohatera.

Taka sobie książeczka o niczym. Czyta się szybko i miło, ale bez wypieków na twarzy.

Dan Brown zdążył mnie już przyzwyczaić do powtarzalnego schematu swoich książek i żadnych fajerwerków się nie spodziewałam. A jednak po lekturze czuję lekkie rozczarowanie. Może właśnie dlatego, że tym razem autor odstąpił układu treści znanego z poprzednich książek i powieść pozbawiona ucieczek, pościgów, dramatycznych zwrotów akcji, psychopatycznych morderców, a przede...