Nic specjalnego, ale łatwo wchodzi.

Relu jest niby fajny i męski, bo zblazowany. Wszyscy są w tej książce zblazowani, ale Relu jest przy tym bardziej Zen (uuu). No i wie wszystko o kobietach (łał). No i to możnaby już uznać za streszczenie.
Wg. okładki ma być samotność i zagubienie, ale książka wchodzi bez wywołania żadnych uczuć, bo żadna postać nie wydaje się prawdziwa. Wszyscy są w swoim malkontenctwie i znudzeniu podobni i strasznie płascy, a kobiety szczególnie. W dialogach każdy przedstawia na powitanie swoją filozofię życiową (nawet rozmówcom, których szczerze nienawidzi), czego kompletnie nie kupuję. Po tym filozoficznym wstępie postaci już w ogóle się nie rozwijają, a Relu prowadzi dalej wykład pt. "widziałem już wszystko" w formie zbitki haseł i aforyzmów.
Czytelnik przy tym nie musi nic myśleć, ma tylko spijać "mądrości" głównego bohatera. Jeżeli jednak mamy potraktować Relu z ironią i pożałowaniem (bo to, że poza nim wszyscy to straceńcy, jest aż nadto dobitnie przekazane), przydałoby się do tego chociaż trochę dystansu i komizmu, czegoś, dzięki czemu dałoby się go lubić, a tego nie ma.
Liczyłam, że Julka będzie w książce punktem przełomowym, który uczłowieczy Relu, i pokaże jakieś smutne podobieństwo pokoleń, czy w ogóle coś pokaże, ale niestety, Julka jest jeszcze bardziej nudna niż on, kompletnie kompletnie nie wiem, po co ona w ogóle tam jest. Myślałam, że będzie mu wiercić dziurę w brzuchu, a ten się otworzy i zmięknie, ale figa.

Styl pisania całkiem mi podchodzi, ale nie wystarcza do nadrobienia braków książki.
Szybko się czyta i równie szybko zapomina. Do samolotu w sam raz.

Nic specjalnego, ale łatwo wchodzi.

Relu jest niby fajny i męski, bo zblazowany. Wszyscy są w tej książce zblazowani, ale Relu jest przy tym bardziej Zen (uuu). No i wie wszystko o kobietach (łał). No i to możnaby już uznać za streszczenie.
Wg. okładki ma być samotność i zagubienie, ale książka wchodzi bez wywołania żadnych uczuć, bo żadna postać nie wydaje się...