Zaniżona, a jednocześnie zawyżona jest moja ocena; w zależności, z której strony spojrzeć. Jeżeli weźmiemy pod uwagę kilka napotkanych „zepsutych marchewek" odbierających apetyt na książkę, musiałbym jeszcze nieco obniżyć notę. Rekompensowała ją jednak miniaturowa epickość na miarę tolkienowskiego Śródziemia wyróżniająca "Wodnikowe Wzgórze" na tle innych literackich pozycji.

Gdy jeden z królików wieszczy upadek królikarni, grupa uszatych decyduje się na jej opuszczenie. Na zewnątrz czekają jednak liczne zagrożenia i szlak niezwykłych przygód, które muszą przeżyć, by osiedlić się w „ziemi obiecanej”. Droga ta, w ludzkim mniemaniu dość krótka, jest dla nich dalekosiężną podróżą, a świat z ich perspektywy nie mniej przytłaczający, niż dla nas zupełnie obce krainy.

Porównanie do „Władcy Pierścieni”, zwłaszcza do pierwszego tomu, jest tu nieprzypadkowe. Mamy grupę śmiałków, którzy decydują się na niebezpieczną misję. Znajdziemy wśród nich wspomnianego wieszcza, dorastającego do roli przywódcę, gotowego poświęcić życie wojownika, gawędziarza oraz napotkaną mewę z oglądem na rzeczy jakie im się nie śniły. Nie mniej ludzkie okazują się również królikarnie, z którymi przyjdzie im się zmierzyć. Prezentują utopijne i totalitarne społeczności zależne od człowieka lub trzymane za pyszczki przez zuchwałych pobratymców. Motyw wędrówki jest tu jednak dominujący. Autor znajduje czas na skrupulatne odmalowanie postaci; przedstawia ich zwyczaje, wierzenia, legendy, poezję i przysłowia. Na końcu zamieszcza nawet mały słowniczek wymyślonego języka leporydzkiego z wyrazami pojawiającymi się w tekście.

Miałem wrażenie, że się kurczę, wyrasta mi puchaty ogon i wydłużają uszy, tak bardzo wiarygodny okazał się świat oczami królików; nawet człowiek wydawał mi się obcy. Aż tu nagle trach… autor zmienia perspektywę opisywania świata i tłumaczy jak małemu dziecku zachowanie zającowatych porównując je do zwyczajów ludzi. Przypominał nazbyt często, że należę do ich rasy psując niejednokrotnie identyfikację z bohaterami. A przecież mimo, że opowieści stworzone zostały dla jego własnych córek, są zbyt brutalne, by z czystym sumieniem nazywać je dziecięcą literaturą. Książka obfituje ponadto w obszerne opisy przyrody i zawiera dziesiątki nazw roślin, o których ja (typowy mieszczuch) nawet nie słyszałem; gdyby były wymieniane ze swojej łacińskiej nazwy, nie byłoby dla mnie większej różnicy. Tak drobiazgowe opisy mają swoją wartość, ale odbierają akcji tempa i tak samo wykluczają współczesnego młodego czytelnika z grona potencjalnych odbiorców. Co do krytyki świata ludzi, czemu służy antropomorfizm, to i owszem wyszło dość ciekawie, ale książka nie zrobiła na mnie tak wielkiego wrażenia jak wcześniej „Folwark zwierzęcy”. Ostatnią kwestią jest angielska flegma w jaką popada na początku ta powieść i specyficzny humor, które z pewnością nie każdemu podejdą. Kto czytał „Trzech panów w łódce nie licząc psa” doskonale wie, co mam na myśli.

Zaniżona, a jednocześnie zawyżona jest moja ocena; w zależności, z której strony spojrzeć. Jeżeli weźmiemy pod uwagę kilka napotkanych „zepsutych marchewek" odbierających apetyt na książkę, musiałbym jeszcze nieco obniżyć notę. Rekompensowała ją jednak miniaturowa epickość na miarę tolkienowskiego Śródziemia wyróżniająca "Wodnikowe Wzgórze" na tle innych literackich...