Kupiłam tą książkę w dwupaku z inną, której tytuł mnie zainteresował. Tamtą ledwie zaczęłam i odłożyłam, a ta zajęła miejsce na stosiku z nazwą „może kiedyś”. Należę do osób, które boją się trudnych tematów, dlatego niechętnie sięgam po książki, które poruszają temat II wojny światowej. Jednak liczne pozytywne opinie i pewna odpowiedź na mój komentarz na fb pod zdjęciem tejże książki zachęciły mnie do przeczytania „Słowika” Kristin Hannah.
Jest to opowieść o losach dwóch sióstr, Vianne i Isabelle, które przez przedwczesną śmierć matki i zmienionego pierwszą wojną światową ojca, skazane zostały na ciężki okres dzieciństwa i dojrzewania. I choć obie musiały stawić czoła stracie matki i odtrąceniu przez własnego ojca, doświadczenia te nie zbliżyły ich. Wręcz przeciwnie, obie starały się znaleźć własny sposób na uporanie się ze swoim losem. Starsza, Vianne, młodo zakochała się i wyszła za mąż, stając się panią Mauriac. Zamieszkała wraz z mężem, Antoinem, w małej miejscowości Carriveau, w posiadłości Le Jardin należącej do jej rodziny, gdzie wychowują córkę, Sophie. Młodsza – Isabelle trafiała zaś do coraz to innych szkół dla panien, w których za sprawą swojego niepokornego charakteru nie zagrzewała długo miejsca. Nie ma swojego miejsca na ziemi, ani u boku ojca w Paryżu, ani u siostry w Carriveau, która uważa ją za lekkomyślną pannicę.
Jest przeddzień drugiej wojny światowej i Vianne naiwnie wierzy, że wojenny zamęt nie dotrze do Francji. Ale choć wojna jeszcze dla niej jest czymś dalekim, nagle dotkliwie wkracza w jej życie, gdy Antoine zostaje zmobilizowany do wojska. Od tej pory samotnie będzie musiała zadbać o los swój i córki. I przetrwać wojnę.
W czerwcu w roku 1940 Isabelle zostaje wyrzucona z kolejnej szkoły i z braku innego wyjścia udaje się do Paryża, do ojca. Niestety, wkrótce wkraczają tam Niemcy, a ojciec wysyła Isabelle do Carriveau, do siostry. Część trasy udaje jej się przebyć autem ze znajomą rodziną, resztę pieszo, wraz z uciekającym z Paryża tłumem. Podczas tej trudnej wędrówki, podczas której widzi prawdziwe oblicze wojny, spotyka Gaetona. Gaet, tak samo jak ona, nie chce patrzeć, jak Francja biernie poddaje się Niemcom. Oboje chcą działać. Gdy udaje im się dotrzeć do Carriveau, Gaet znika, a Isabelle musi pozostać przy siostrze i siostrzenicy, by wraz z nimi przetrwać ten trudny czas. Nie jest to dla niej łatwe, zwłaszcza, że w domu jej siostry kwateruje wróg, a ona nie chce biernie czekać na rozwój wydarzeń. Jej mały akt sabotażu i wyraz frustracji w postaci namalowaniu na propagandowym plakacie litery „V”, staje się jej początkiem wkładu w walkę z okupantem. Jej dalsze działania dla Ruchu Oporu będą o wiele bardziej niebezpieczne i odważne i Isabelle Rossignol znów będzie musiała opuścić rodzinę, aby nie narażać jej na niebezpieczeństwo. Jako „Słowik” wkrótce stanie się najbardziej znaną działaczką Ruchu Oporu pomagającą zestrzelonym alianckim lotnikom wydostać się z Francji. W tym czasie wojna wymusza na jej statecznej siostrze podjęcie równie odważnych działań w celu ratowania żydowskich dzieci. Nie bez wkładu w walkę z Niemcami pozostaje ojciec obu kobiet. Łączy ich odważny charakter, siła i wzajemna, nieokazywana dotąd miłość.
Brakuje mi słów na opisanie emocji, jakie wzbudzała we mnie ta powieść. Nieraz targał mną taki szloch, że mój partner kategorycznie zabronił mi kiedykolwiek jeszcze sięgać po książki o wojnie. Wiem, że to literacka fikcja (choć inspirowana życiorysem działałaczki Ruchu Oporu, Andree de Jongh), jednak wiem też, że opisywane tam okropieństwa wojny są prawdziwe. Fikcyjne są postaci, ale ich losy mogłyby być losami prawdziwych ludzi. Nie jest fikcją wojenna rzeczywistość, wywózki żydów, strach, zabijanie niewinnych cywili, pozbawienie młodości jej najlepszych atrybutów. Nie jest fikcją, że byli ludzie, którzy z narażeniem życia ratowali innych – żydów, jeńców wojennych czy właśnie zestrzelonych aliantów. Historia II wojny światowej przedstawia Francję w złym świetle jeżeli chodzi o decyzje polityczne Petaina. Nie zapomniano Francji „dziwnej wojny” i jej szybkiej kapitulacji. Niestety przy tym zapominamy, że to nie były decyzje zwykłych obywateli, że większość ludzi nie godziła się na taki los i że wśród nich byli bohaterowie o niezwykłej odwadze.
Jest to powieść nie tylko o trudach wojennej okupacji i nie tylko o rodzinnych relacjach. Jest to też powieść o miłości, na którą nie mogło być miejsca w wojennej zawierusze, a która mimo wszystko trwała.
Bałam się sięgnąć po tą książkę, bo wiedziałam, że będzie smutna, że będzie opisywać rzeczy straszne. I bałam się, bo te straszne rzeczy wydarzyły się wcale nie tak dawno temu. Jesteśmy pokoleniem, które mogło poznać relacje z wojny ludzi, którzy to przeżyli. Cieszę się, że jednak ją przeczytałam i pozwoliłam na to, żeby świadomość tamtych wydarzeń pozwoliła mi się zamyślić nad losami ludzi, którzy w tej wielkiej wojnie musieli przetrwać rzeczy niewyobrażalne.

Kupiłam tą książkę w dwupaku z inną, której tytuł mnie zainteresował. Tamtą ledwie zaczęłam i odłożyłam, a ta zajęła miejsce na stosiku z nazwą „może kiedyś”. Należę do osób, które boją się trudnych tematów, dlatego niechętnie sięgam po książki, które poruszają temat II wojny światowej. Jednak liczne pozytywne opinie i pewna odpowiedź na mój komentarz na fb pod zdjęciem...