Jak na literaturę młodzieżowo-dziecięcą to moim zdaniem trochę zbyt nudna momentami. Ale doczytaliśmy do końca.

Jak na literaturę młodzieżowo-dziecięcą to moim zdaniem trochę zbyt nudna momentami. Ale doczytaliśmy do końca.

Lubicie się bać? Dziś prezentujemy przezabawną historię o duchach i chociaż więcej w niej śmiechu niż strachu – zabawa podczas czytania jest przednia. Nawet moje wrażliwe dziecko połknęło ją w kilka wieczorów i zawiedzione było okropnie, że „to już koniec?”. Straszny temat przedstawiony w zupełnie niestraszny sposób – oto myśl przewodnia tej książki i jej główna zaleta. Cała akcja toczy się w starym, zapuszczonym domu, który „wygląda jak bardzo wysoki i chudy ktoś w brudnym płaszczu aż do ziemi i w wysokim, spiczastym kapeluszu, bardzo zakurzonym”. To właśnie tam, w skrytce pod podłogą, ukryta zostaje butelka z płynem, którą sto lat później przypadkiem odnajduje pewien mały chłopiec. Kosztując eliksiru uruchamia cały bieg wydarzeń porywając czytelnika w niesamowitą podróż, pełną niespodziewanych zwrotów akcji i sytuacji, które na długo zostaną w pamięci. Mały Artur, jego daleka kuzynka Serafina, rodzice i wuj po kolei nieświadomie znajdują się pod wpływem eliksiru i zmieniają się w duchy. Ale nie takie zwyczajne duchy, ponieważ eliksir ciągle pozostaje niedokończony. Cała rodzina robi się przezroczysta i w takiej właśnie postaci zamieszkuje stary dom, wokół którego z biegiem czasu okoliczni mieszkańcy tworzą nieprawdopodobne historie. Co nie przeszkadza bynajmniej pewnemu nowobogackiemu małżeństwu, które powodowane modą i chwilowym kaprysem postanawia ów dom kupić. Państwo $ nie wierzą w duchy, a ich maleńka córeczka rodzinę Artura traktuje jak domowników nie zwracając uwagi na ich inność i ograniczenia.
Dwie jakże różne pod każdym względem rodziny pod jednym dachem fundują czytelnikowi przygodę nad przygodami. I mimo że styl opisywanej historii jest wyważony a akcja raczej spokojna, sam pomysł na fabułę i chęć jak najszybszego odkrycia zawartości kolejnej strony wbijają w fotel. Oprócz ciekawego pomysłu z lektury płynie również nauka o tym, że dojrzewanie do zmian w życiu to świadomy proces wymagający otwartości, odwagi i mnóstwa cierpliwości. A kiedy już to nastąpi, otwierają się nowe możliwości. Postacie są barwne i jedyne w swoim rodzaju; każda występująca w powieści osoba jest charakterystyczna i niezapomniana.
„Niedokończony eliksir nieśmiertelności” to także książka w nieco cyniczny sposób przedstawiająca współczesnych nowobogackich, dla których moda i pieniądz stanowią największą wartość. Karty do znanych klubów? Dom na przedmieściach? Najnowsze marki samochodów i ubrania od najlepszych projektantów? Dziecko, którym gdzieś tam zajmują się kolejne opiekunki i którego nieaktualnym zdjęciem można się pochwalić przed partnerami spotkania biznesowego? Hmm… jak to się wszystko skończy? Co mimo mody, zwyczajów, oczekiwań i sztuki - pozostaje niezmienne? Doczytajcie sami.
Dzięki Wydawnictwu Literatura mamy ciekawe wydanie książki, która została nagrodzona w IV Konkursie im. Astrid Lindgren na współczesną książkę dla dzieci i młodzieży. I bardzo słusznie! Twarda okładka z ilustracją głównych bohaterów, a w środku mnóstwo tekstu drukowanego średniej wielkości czcionką i podzielonego na niedługie rozdziały oraz kilka dobranych kolorystycznie rysunków. Wszystko to, plus oczywiście niebagatelna fabuła jest gwarantem ogromnej literackiej satysfakcji. Polecamy bardzo dzieciom 10+.

Lubicie się bać? Dziś prezentujemy przezabawną historię o duchach i chociaż więcej w niej śmiechu niż strachu – zabawa podczas czytania jest przednia. Nawet moje wrażliwe dziecko połknęło ją w kilka wieczorów i zawiedzione było okropnie, że „to już koniec?”. Straszny temat przedstawiony w zupełnie niestraszny sposób – oto myśl przewodnia tej książki i jej główna zaleta....

Seria "Z dreszczykiem" Wydawnictwo Literatura skupia się na książkach dla przyszłych wielbicieli Stephena Kinga, czyli dla tych czytelników, którzy lubią się bać, a przynajmniej lubują się w niepokojących opowieściach. A przynajmniej takie jest jej założenie. Nie omieszkamy sprawdzić. Na początek testujemy dwa pierwsze tytuły - w tym "Niedokończony Eliksir Nieśmiertelności" Katarzyny Majgier.

Jest to książka niewątpliwie pomysłowa, z niebanalną koncepcją na fabułę, która może i grozy nie budzi, za to dreszczyk niepokoju z pewnością. Zwłaszcza u czytelników z grupy docelowej. Z ciągiem dość niefortunnych zdarzeń spowodowanych zażyciem eliksiru i ciekawą refleksją nad wiecznym życiem w półprzejrzystej, niezmiennej formie. Zestawia ze sobą wizję jak z marzeń - być nieśmiertelnym, być niewidzialnym, przenikać przez ściany - z nie do końca wymarzoną jej realizacją. Bo czy wieczne życie może być fajne, gdy wszystko wokół się zmienia, a ty pozostajesz w tej samej formie, bez wpływu na otoczenie i "skazana" na tych samych ludzi?

Niemałą frajdę zapewnia tu poczet barwnych postaci, które są ciekawe same w sobie, nietuzinkowe, ale też interakcje między nimi sprawiają, że usta nieraz same rozciągają się w uśmiechu. Iskrzy tu z pewnością, a emocje udzielają się odbiorcy. Być może troszkę zbyt grubą kreską nakreśleni są państwo $ i zbyt czarno-biała jest ich charakterystyka, ale na ten drobny mankament można przymknąć oko i z uwagą śledzić nieprzewidywalną fabułę.

Bardzo to był udany powrót do książki, nawet mimo tego, że znaliśmy już rozwiązanie tajemnicy. Może dzięki temu łatwiej było mi przyjrzeć się innym elementom - barwnym postaciom i dobrze zbudowanej, podszytej niepokojem aurze tajemnicy. To historia zbudowana na niebanalnej koncepcji z jednocześnie mądrym przesłaniem, pokazująca, że z jednej strony, że możemy pozostawać dla kogoś niewidzialni, jeśli ten ktoś jest skupiony wyłącznie na sobie, a z drugiej strony że ludzie się zmieniają, choć czasem potrzeba im na to sporo czasu. Autorka świetnie pokazuje, że nieśmiertelność nie jest wcale taka fajna, ale wiele zmienia, gdy mamy wokół siebie ludzi, którym na nas zależy. Mądra, ciekawa, wciągająca opowieść, którą można czytać nawet ze starszymi przedszkolakami i wczesnoszkolniakami. Cieszę się, że została wznowiona i może dotrzeć do kolejnych czytelników.

Seria "Z dreszczykiem" Wydawnictwo Literatura skupia się na książkach dla przyszłych wielbicieli Stephena Kinga, czyli dla tych czytelników, którzy lubią się bać, a przynajmniej lubują się w niepokojących opowieściach. A przynajmniej takie jest jej założenie. Nie omieszkamy sprawdzić. Na początek testujemy dwa pierwsze tytuły - w tym "Niedokończony Eliksir...

Książka skierowana jest przeważnie do dzieci i młodszych nastolatków, ale starsi też tu znajdą dużo wartościowej treści i zabawnych scen.

Dawno, dawno temu do dziwnie wyglądającego budynku zapukał zmęczony jeździec. Otrzymał tam schronienie jednak na krótką chwilę. Był poszukiwany przez żołnierzy, którzy odkryli jego obecne miejsce ukrycia. Tuż przed ucieczką przekazał chłopcu, mieszkońcowi tego budynku, tajemnicze zawiniątka. Nakazał mu nie spożywać niedokończonej mikstury. A sam zniknął bez śladu. Ciekawość dziecka była ogromna. Po spożyciu eliksiru ... i tu kończę. Resztę musicie przeczytać sami. Dodam tylko, że skutki tego zachowania trwały ponad kilkaset lat.

Książka skierowana jest przeważnie do dzieci i młodszych nastolatków, ale starsi też tu znajdą dużo wartościowej treści i zabawnych scen.

Dawno, dawno temu do dziwnie wyglądającego budynku zapukał zmęczony jeździec. Otrzymał tam schronienie jednak na krótką chwilę. Był poszukiwany przez żołnierzy, którzy odkryli jego obecne miejsce ukrycia. Tuż przed ucieczką przekazał...

Marzyliście kiedyś o tym, aby być nieśmiertelnym? Cieszyć się życiem i zdrowiem, aż… no właśnie już zawsze, bez względu na wszystko. Bez względu na to, że bliscy odejdą, a świat się diametralnie zmieni. Nieco przerażająca wizja… Ale tak dziś będzie, bo mam dla Was książkę z dreszczykiem…

Po jej stronach suną upiorne, przezroczyste zjawy, spowijają ją potężne i lepkie pajęczyny i przykrywają niezliczone ilości brudu i kurzu. Nigdy nie wiesz, w którym momencie zza ściany wychynie zjawa i czym postraszy… Jednak to wcale nie są duchy. Ta upiorna rodzinka to nieszczęśnicy, którzy przed stuleciem wiedzeni ciekawością skosztowali płynu zamkniętego w ozdobnej butelce.

„Niedokończony eliksir nieśmiertelności” to powieść dla starszych dzieci autorstwa Katarzyny Majgier. I bynajmniej nie jest to horror czy thriller, w którym głównym wątkiem jest straszenie innych. Tu najbardziej przerażeni sytuacją wydają się być właśnie przezroczyści bohaterowie, bo nieśmiertelność chociaż ma zalety, staje się ciążącym brzemieniem.

To opowieść o tym, że jedynie pragnienie zmian pozwala nam w pełni żyć, a otwartość na zmiany uchyla drzwi możliwości. Tylko, że do zmian trzeba dojrzeć i podjąć je świadomie, a wtedy wiele może się wydarzyć.

Autorka umieściła w jednym domu dwie zupełnie odmienne rodziny – mieszczańskich dżentelmenów z damą serca, kilkuletnim synem i nastolatką-grafomanką oraz nowobogackich państwa $ tak zapatrzonych w to, co modne i wymagane przez współczesny świat, że zapominający o tym, czym jest spontaniczność, zwykła przyjemność z życia i bliskość. Przedstawia w ten sposób nieco karykaturalną, ale brutalną prawdę o współczesnym świecie.

Ta książka poraża trafnością spojrzenia na ludzkie przywary i prowokuje do krytycznego spojrzenia na swoje życie. Jest odmienna, od tego co czytam ostatnio, ale to miła odmiana. Dużo w niej zadumy nad ludźmi wplecionej w nieoczywistą i zaskakującą fabułę. Z pewnością jest oryginalna i nietuzinkowa, jak jej bohaterowie.

Wzbogacona ciekawymi szaro-pomarańczowymi ilustracjami Kasi Kołodziej ukazała się nakładem Wydawnictwa Literatura. Została nagrodzona w IV Konkursie Literackim im. Astrid Lindgren.

Marzyliście kiedyś o tym, aby być nieśmiertelnym? Cieszyć się życiem i zdrowiem, aż… no właśnie już zawsze, bez względu na wszystko. Bez względu na to, że bliscy odejdą, a świat się diametralnie zmieni. Nieco przerażająca wizja… Ale tak dziś będzie, bo mam dla Was książkę z dreszczykiem…

Po jej stronach suną upiorne, przezroczyste zjawy, spowijają ją potężne i lepkie...

Przedstawiamy Wam kolejną książkę z cyklu: „seria z dreszczykiem”. Choć jak mówi Stasio: „nie ma tam czego się bać”.

Opowieść o rodzinie, która przez pokolenia odnajduje w swoim domu tajemniczy eliksir… który zamienia mieszkańców w duchy. Jednocześnie wraz ze zmianą postaci, zmieniają się same charaktery bohaterów, którzy skosztowali specyfiku.

„Kim okażą się postacie rezydujące w domu, między innymi: nastoletnia grafomanka, skłóceni bliźniacy-dżentelmeni czy syn jednego z nich, który uwięziony w postaci dziecka, ma już dosyć swojego losu?”

Bardzo ciekawa, humorystyczna, wciągająca fabuła gwarantuje, że nie oderwiecie się od tej książki godzinami, a nauka płynąca z opowiadania da wam wiele do myślenia.

Polecamy!

Przedstawiamy Wam kolejną książkę z cyklu: „seria z dreszczykiem”. Choć jak mówi Stasio: „nie ma tam czego się bać”.

Opowieść o rodzinie, która przez pokolenia odnajduje w swoim domu tajemniczy eliksir… który zamienia mieszkańców w duchy. Jednocześnie wraz ze zmianą postaci, zmieniają się same charaktery bohaterów, którzy skosztowali specyfiku.

„Kim okażą się postacie...

Od początku do końca świetne.

Od początku do końca świetne.

„Niedokończony eliksir nieśmiertelności” to książka, która otrzymała I nagrodę w kategorii 6-10 lat w IV Konkursie Literackim im. Astrid Lindgren na współczesną książkę dla dzieci i młodzieży. Kto mnie trochę zna wie, że uwielbiam książki dla dzieciaków. Myślę, że w końcu do nich dorosłam 😊 Są wśród nich książki wspaniałe, dobre, są też całkiem przeciętne, a niektórych w życiu nie dałabym swojemu dziecku do przeczytania. A jak się ma sprawa z tą pozycją?

Gdzieś za miastem stoi dom, opuszczony i zapuszczony. Wygląda jak „bardzo wysoki człowiek w spiczastym kapeluszu i płaszczu do ziemi”. Stoi tak już od wielu lat. Nikt nie chce w nim zamieszkać, bo ponoć w nim straszy, snują się po nim i wokół niego jakieś dziwne przezroczyste istoty ludzkie i nieludzkie również. Widział ktoś kiedyś przezroczystą muchę, kota czy mysz? Jak to się stało, jak do tego doszło? Czy to rzeczywiście duchy? Otóż nie, to mieszkańcy domu, którzy dawano, dawno temu odkryli ukrytą w domu małą buteleczkę. Każdy z nich upił z niej po malusieńkim łyczku, ociupinkę zaledwie, bo w smaku było to okropne. No i się zaczęło. Każde z nich stało się przezroczyste, ale wciąż żywe. Za to zniknęły wszelkie dolegliwości, nic nie boli, nie czuje się chłodu i głodu, nie starzeje się, nie dorasta, można na zawsze pozostać dzieckiem i płatać figle. Można, tyko czy to się kiedyś, na przykład po około stu latach nie znudzi? No bo ileż można przebywać tylko ze sobą, nie mieć przyjaciół, bo ci, których się znało w dzieciństwie, dawno już pozakładali swoje rodziny, niektórzy już pomarli, reszta się boi.

Do zarasta brudem, bo w przezroczystych rękach nie da się nic utrzymać, ani miotły, ani ściereczki do kurzu, wszystko przez nie przelatuje. W dodatku, jeśli tylko znajdzie się chętny na kupno domu, to czym prędzej ucieka, no bo przecież w domu straszy. Aż wreszcie coś się zmienia. Dom znajduje nabywców. Państwo $, którzy widzą tylko siebie i mamonę, kompletnie nie zwracają uwagi na nic, co nie dotyczy ich samych. Nie mają więc żadnego problemu z rzekomymi duchami. Na świat przychodzi dziecko i cały świat się zmienia. Nie dla państwa $ ale dla prawowitych mieszkańców domu.

Historyjka bardzo przyjemna, z przesłaniem, a jakże, a czy dobra? Tak, całkiem niezła, ale nie wybitna. Dla przedziału wiekowego 6-10 lat jak najbardziej. Ja się zrelaksowałam, a tego nam wszystkim teraz najbardziej potrzeba.

„Niedokończony eliksir nieśmiertelności” to książka, która otrzymała I nagrodę w kategorii 6-10 lat w IV Konkursie Literackim im. Astrid Lindgren na współczesną książkę dla dzieci i młodzieży. Kto mnie trochę zna wie, że uwielbiam książki dla dzieciaków. Myślę, że w końcu do nich dorosłam 😊 Są wśród nich książki wspaniałe, dobre, są też całkiem przeciętne, a niektórych w...

„Niedokończony eliksir...” kojarzy mi się z taką uwspółcześnioną wersją powieści-paraboli adaptowanej na potrzeby dzieci. Do akcji wprowadza czytelnika retrospekcja wynalezienie eliksiru nieśmiertelności i wyjaśnienia powodu, dlaczego jest niedokończony. Następnie ukazane są perypetie pewnej rodziny, która przez przypadek umoczyła w feralnym płynie usta. To jest heca nie z tego świata!
Historia jest niebanalna, pomysły rozwiązania akcji – ciekawe i powabne i pełne finezji. Ta powieść jest mistrzowsko skrojona! Arcydzieło!
Na pewno wezmą ją ze sobą na zastępstwo.

https://bookwszkole.blogspot.com/2020/08/niedokonczony-eliksir-niesmiertelnosci.html

„Niedokończony eliksir...” kojarzy mi się z taką uwspółcześnioną wersją powieści-paraboli adaptowanej na potrzeby dzieci. Do akcji wprowadza czytelnika retrospekcja wynalezienie eliksiru nieśmiertelności i wyjaśnienia powodu, dlaczego jest niedokończony. Następnie ukazane są perypetie pewnej rodziny, która przez przypadek umoczyła w feralnym płynie usta. To jest heca nie z...

"Niedokończony eliksir nieśmiertelności" Katarzyny Majgier
to książka, która wygrała IV Konkurs Literacki im. Astrid Lindgren w kategorii 6-10 lat
i właśnie do takich dzieci jest skierowana :-)

Początkowo nie szło mi jej czytanie i zostawiłam tom na stole.
I kto w tym czasie zaczął lekturę? Moja nastoletnia córka!

Mnie ta powieść wydała się zbyt powierzchowna.
Z ciekawym pomysłem, z mądrym przesłaniem, ale bez klimatu.
Przez dwie z trzech części brzmi jak pospieszne sprawozdanie.

Kropla tytułowego eliksiru powoduje... przezroczystość.
I jak tu żyć normalnie, będąc prawie niewidzialnym,
przenikając przez ściany i nie mogąc niczego podnieść?
Znikają potrzeby fizjologiczne, nic nie boli i się nie starzeje,
ale za to nie można podnieść pióra, by napisać wiersz.
Jak tu żyć normalnie?
Normalnie się nie da! Zwłaszcza, że wszyscy uciekają na twój widok.

A jednak pewna rodzina próbuje żyć w tym stanie.
Przez wiele, wiele lat.
Aż...

Nie zdradzę więcej ;-p
Kto chce, niech sam sprawdzi ;-)


https://bajdocja.blogspot.com/2020/08/niedokonczony-eliksir-nieskonczonosci.html

"Niedokończony eliksir nieśmiertelności" Katarzyny Majgier
to książka, która wygrała IV Konkurs Literacki im. Astrid Lindgren w kategorii 6-10 lat
i właśnie do takich dzieci jest skierowana :-)

Początkowo nie szło mi jej czytanie i zostawiłam tom na stole.
I kto w tym czasie zaczął lekturę? Moja nastoletnia córka!

Mnie ta powieść wydała się zbyt powierzchowna.
Z ciekawym...