Tak jak pierwszą część dało się czytać, tak druga wydaje się przekombinowana

Tak jak pierwszą część dało się czytać, tak druga wydaje się przekombinowana

Bardzo dobra, podobnie jak pierwsza część. Od razu zabieram się za kolejną

Bardzo dobra, podobnie jak pierwsza część. Od razu zabieram się za kolejną

Kilka dni temu napisałam parę słów o pierwszej części cyklu Kuchennymi drzwiami Katarzyny Majgier, czyli o „Grze pozorów”. Jak już wiecie, bardzo mi się podobała ta książka, dlatego od razu sięgnęłam po kolejny tom. Czy jest to równie ciekawa powieść?

Mija dwadzieścia lat od śmierci Teodora Lutoborskiego. Dzieci Zosi dorastają. Najstarsza - Klementyna zaczyna interesować się fotografią. Bronek świetnie radzi sobie w szkole. Staszek zapowiada się na bardzo dobrego gospodarza. Sen z powiek spędza najmłodsza - Janka, która jest świadoma swojego sprytu i urody.

Tymczasem kuzynka Zosi - Franciszka otrzymuje wreszcie niedoręczone przez lata listy od swojej miłości. Czy prawda zrujnuje jej dotychczasowe małżeństwo? Z kolei Olek Dąbrowski postanawia pójść w ślady ojca i zostać lekarzem, a Kazik Rozchodowski myśli o karierze wojskowego. Chłopaka męczą okoliczności śmierci jego ojca i postanawia przeprowadzić własne śledztwo, które zaprowadzi go zdecydowanie dalej, niż planuje.

W tle dzieje się historia. Zatonięcie Titanica, zamach na księcia Ferdynanda w Sarajewie, wybuch I wojny światowej, epidemia hiszpanki... Te wszystkie wydarzenia również mają ogromny wpływ na los bohaterów.

„Grze pozorów” jest dla mnie genialną książką, a druga część Kuchennymi drzwiami tylko utwierdziła mnie w przekonaniu, że cała seria to wspaniała saga, która niesamowicie wciąga. Pokuszę się nawet o stwierdzenie, że „Światło i cień” jest jeszcze lepszą powieścią niż jej poprzedniczka. Znając już bohaterów tym bardziej przeżywamy ich losy. Autorka ciekawie wplata je w wydarzenia historyczne, które nie jeden raz dodają dramatyzmu sytuacji. Dodatkowo drogi bohaterów zgrabnie się ze sobą łączą sukcesywnie tworząc więź pomiędzy nimi. Przyznam, że trzeba być skupionym, by nie pogubić się w tych wszystkich koligacjach rodzinnych. Poza tym nie brakuje skrzętnie ukrywanych sekretów, które bardzo komplikują wiele spraw i to na przestrzeni co najmniej dwóch pokoleń.

Po raz kolejny nie brakuje tutaj obyczajów właściwych dla tamtych czasów, czyli początku XX wieku. Bardzo ciekawa jest wzmianka o rozwijającej się psychiatrii, gdzie przewijają się takie nazwiska, jak Freud czy Jung. Ponadto naukowcy zaczynają interesować się dziedzicznością. Niektórzy, powiedziałabym, że nadmiernie, co niesie za sobą tragiczne konsekwencje. Oprócz tego nadal nie brakuje wszechobecnej hipokryzji czy umniejszania roli kobiety (to powoli zaczyna się zmieniać). I choć trudny czas, jaki przynosi I wojna światowa, uderza we wszystkich, to właśnie on udowadnia, że kobiety potrafią więcej.

Abstrahując od fabuły i kreacji bohaterów „Światło i cień” to powieść, którą czyta się jednym tchem. Bardzo podoba mi się styl autorki, który nie pozwala oderwać się od historii aż do ostatniej strony. Patrząc na ilość bohaterów to nie lada wyzwanie tak poprowadzić fabułę, w dodatku wplatając wydarzenia historyczne, aby wszystko się zgrało i w ostateczności stworzyło spójną całość. Czytanie tej książki to naprawdę ogromna przyjemność.

„Światło i cień” to powieść, którą polecam z całego czytelniczego serca. Jest to książka, przez którą dosłownie się płynie nie mogąc się oderwać. Świetnie wykreowani bohaterowie, obok których nie sposób przejść obojętnie. Zgrabnie wplecione wątki historyczne. Obyczaje początku XX wieku. Do tego intrygi, tajemnice, nieszczęśliwe miłości i rozwiązywanie zagadek sprzed lat. Lektura idealna dla miłośników sag rodzinnych i powieści obyczajowych.

Kilka dni temu napisałam parę słów o pierwszej części cyklu Kuchennymi drzwiami Katarzyny Majgier, czyli o „Grze pozorów”. Jak już wiecie, bardzo mi się podobała ta książka, dlatego od razu sięgnęłam po kolejny tom. Czy jest to równie ciekawa powieść?

Mija dwadzieścia lat od śmierci Teodora Lutoborskiego. Dzieci Zosi dorastają. Najstarsza - Klementyna zaczyna interesować...

Świetna. Drugą część przygód bohaterów czytałam jeszcze z większym zaangażowaniem niż pierwszą. Dzieci dorastają, tajemnice nadal towarzyszą bohaterom, dużo niedopowiedzeń, które mają wpływ na życie. To wszystko dzieje się w moim ulubionym Krakowie. Polecam bo to wciągająca historia. Czytając takie historie zawsze się cieszę że urodziłam się w obecnych czasach.

Świetna. Drugą część przygód bohaterów czytałam jeszcze z większym zaangażowaniem niż pierwszą. Dzieci dorastają, tajemnice nadal towarzyszą bohaterom, dużo niedopowiedzeń, które mają wpływ na życie. To wszystko dzieje się w moim ulubionym Krakowie. Polecam bo to wciągająca historia. Czytając takie historie zawsze się cieszę że urodziłam się w obecnych czasach.

𝐂𝐙𝐘 𝐖𝐒𝐙𝐘𝐒𝐂𝐘 𝐖𝐈𝐄𝐃𝐙Ą 𝐊𝐈𝐌 𝐒Ą


"Świat składa się ze światła i cienia. Jeśli chcesz go poznać nie możesz skupić się tylko na tym, co jest w świetle. Musisz poznać także cień i w fotografii i w życiu."

Druga część „Kuchennymi drzwiami” jest równie fascynująca, jak jej poprzedniczka. Autorka kontynuuje losy bohaterów poznanych w pierwszej części sagi. Ścieżki życia poszczególnych osób, jak poprzednio są ściśle ze sobą powiązane i chociaż jest tak wiele postaci, Katarzynie Majgier udało się wszystko połączyć w jedną perfekcyjną całość. Wspaniała saga, z fenomenalnie oddanym klimatem tamtych czasów. Doskonale opowiedziana, przepięknym językiem, a jej czytanie było czystą przyjemnością, pomimo wielowątkowości i mnóstwa postaci. Ponownie żałuję, że to już jest koniec, zatem czas sięgnąć po część trzecią.

Minęło sporo czasu, od zdarzeń, które zakończyły „Grę pozorów”, ale w społeczności polskiej niewiele się zmieniło. Nadal są to czasy, kiedy dziewczyny myślą tylko o zamążpójściu, a strój jest miernikiem zamożności. Arystokraci nadal utrzymują kontakty wyłącznie z arystokratami nawet wtedy, gdy ich pozycja materialna nie jest już taka dobra, jak wcześniej. Wciąż uważają się za lepszych od innych tylko, dlatego, że pochodzą z wyższych sfer.

Zosia po śmierci męża sama wychowuje czwórkę dzieci i choć doskwiera jej brak męża, to sobie jakoś radzi na gospodarstwie, zwłaszcza że ma dużą pomoc ze strony swoich synów. Klima wyrosła na piękną i rezolutną kobietę, ale jej marzeniem nie jest bycie gospodynią na hektarach, marzy, by zostać fotografem. Wszystkie dzieci Zosi są dobre i poukładane za wyjątkiem rozkapryszonej Janki, której praca w gospodarstwie zupełnie nie interesuje, ciągle sprawia Zosi problemy wychowawcze, jest krnąbrna i leniwa, sądzi, że uroda otworzy jej wszystkie drzwi.

Franciszka się ustatkowała i żyje spokojnie u boku męża, ale odnalezione po latach listy wzbudzają w niej uśpioną tęsknotę. Olek Dąbrowski pragnie pójść w ślady ojca i zostać lekarzem, natomiast Kazik Rozchodowski marzy o karierze w wojsku.

Wszyscy oczekują od Klimy, że wyjdzie wkrótce za mąż, lecz ona nie spieszy się do stabilizacji, bo chce być niezależna i sama się utrzymywać. Olek zaczyna myśleć o dziewczynie inaczej niż o przyjaciółce, ale Klima wzdycha do Piotra, przyjaciela Olka. Gdy Klima zrozumie w końcu, że Olek jest dla niej kimś więcej niż przyjacielem, docierają do niej niepokojące plotki, w które ona jest skłonna uwierzyć. Wyjeżdża bez słowa wyjaśnienia do Pragi. Minie sporo czasu nim tych dwoje ponownie się spotka i wszystko sobie wyjaśni.

Wspaniała historia, która pokazuje, że mimo upływu czasu ludzie wciąż są tacy sami. Mijają lata, wszystko się zmienia, a ludzie nie. Powieść opowiada o tym, że ludzie wciąż są tak samo zawistni, mściwi, oceniają innych po wyglądzie i statusie materialnym, a także o tym, że latami skrywane sekrety i tajemnice i tak w końcu wypłyną na wierzch, mając niebagatelny wpływ na życie bohaterów. Nawet wtedy, gdy wydawało się, że ukrywanie prawdy wyjdzie wszystkim na dobre, lecz skrzętnie chowane tajemnice prowadzą do kolejnych kłamstw i niedomówień, unieszczęśliwiając przy tym kolejne osoby. Czyny i tajemnice rodziców mają wpływ na życie dzieci, które ponoszą tego konsekwencje.

Kiedy w Krakowie młodzi chłopcy zastanawiają się nad swoją przyszłością, to w Sarajewie ich rówieśnicy nabijają broń. Wybucha I wojna światowa, która na zawsze zmieni życie bohaterów powieści. Wielu młodych mężczyzn udaje się na front, z którego już nie wrócą lub wrócą okaleczeni, a młode kobiety zamiast czekać w domu na nich, pełnią służbę w szpitalach przy rannych.

Wielu bohaterów, wiele wątków, które są tu opisane z wielką dokładnością, bo wszystko ma w tej historii sens i ogromne znaczenie. Jestem pełna uznania dla talentu pisarskiego autorki, która nie tylko nie pogubiła się w tym gąszczu postaci, a wprost przeciwnie dla każdej z nich znalazła czas i miejsce, aby ich losy zgrabnie wpleść w fabułę. Każde z występujących tu bohaterów ma jakieś znaczenie i wpływ na losy innych postaci. Całość czyta się naprawdę płynnie i bez jakichkolwiek zgrzytów, co świadczy o naprawdę dobrym poziomie tej powieści. Katarzyna Majgier nie oszczędza swoim bohaterom zawirowań losu, problemów, z którymi muszą się uporać, komplikacji życiowych i uczuciowych. Tym razem na pierwszy plan wysuwa się wspaniale wykreowana postać Klimy, która nie potrafi pogodzić się ze konwenansami i ograniczeniami, które dotyczą kobiet. Nie może poukładać sobie życia, bo tajemnice z przeszłości wciąż nie dają jej spokoju. Nie może pogodzić z tym, że dotąd była okłamywana, bo być może jej życie potoczyłoby się zupełnie inaczej, gdyby znała prawdę o swojej przeszłości.

Wspaniale odwzorowane tło historyczne, przedstawienie czasów, gdy kobiety pomimo uzyskania prawa wyborczego, wciąż były ograniczane i nie miały możliwości być równorzędnymi partnerkami dla mężczyzn. „Światło i cień” to doskonale zobrazowanie rozwoju nowej epoki, czasu przemian, idealnie splecionych z losami bohaterów i ich przeżyciami. Opisy wojny, odzyskania niepodległości, epidemii hiszpańskiej grypy, a także umieszczenie w fabule katastrofy Titanica, oraz poruszenie ważnych problemów społecznych dotyczących tamtego okresu. Wiele wątków, które łączą się w jedno, niecodzienną powieść, od której trudno się oderwać. Jednym słowem wspaniała literacka przygoda.


„Wielkie tajemnice i udawanie, że nikt nic nie wie i wszyscy wierzą w to, co im się powie […] Nikogo nie obchodzi, że komuś może to zniszczyć życie! Najważniejsze są pozory i to, co ludzie powiedzą”.

Współpraca recenzencka z Wydawnictwem Słowne.

𝐂𝐙𝐘 𝐖𝐒𝐙𝐘𝐒𝐂𝐘 𝐖𝐈𝐄𝐃𝐙Ą 𝐊𝐈𝐌 𝐒Ą


"Świat składa się ze światła i cienia. Jeśli chcesz go poznać nie możesz skupić się tylko na tym, co jest w świetle. Musisz poznać także cień i w fotografii i w życiu."

Druga część „Kuchennymi drzwiami” jest równie fascynująca, jak jej poprzedniczka. Autorka kontynuuje losy bohaterów poznanych w pierwszej części sagi. Ścieżki życia...

Jeśli czytaliście pierwszą część serii "Kuchennymi drzwiami" to na pewno skusicie się i na drugą - "Światło i cień". Poznajemy w niej dalsze losy bohaterów, których poznaliśmy w "Grze pozorów". Dzieci Zofii dorosły. Mają swoje marzenia i problemy. Nieco więcej uwagi autorka poświęca Klementynie, która zainteresowała się fotografią i pragnie pracować w tym zawodzie.
Pani Majgier nie zapomina oczywiście o Franciszce i Rozchodowskich. Nie zapomina również wspomnieć o jakże ważnym wydarzeniu w ówczesnym czasie, a mianowicie - tragedii Titanica.
Wiele pobocznych wątków, które tak jak i w pierwszym tomie łączą się w jedno.
Znów pokazany Kraków z perspektywy ludzi żyjących na początku XX wieku. No i pierwsza wojna światowa.
Powieść obyczajowa od której trudno się oderwać. Polecam.

Jeśli czytaliście pierwszą część serii "Kuchennymi drzwiami" to na pewno skusicie się i na drugą - "Światło i cień". Poznajemy w niej dalsze losy bohaterów, których poznaliśmy w "Grze pozorów". Dzieci Zofii dorosły. Mają swoje marzenia i problemy. Nieco więcej uwagi autorka poświęca Klementynie, która zainteresowała się fotografią i pragnie pracować w tym zawodzie.
Pani...

Sam pomysł, zarówno sagi, jak i bohaterów, ciekawy. Niestety gorzej z wykonaniem. Bohaterowie czarno- biali, jakby Majgier wypisała sobie w tabelce: fajni- niefajni. Obowiązkowo dorzucona stanowczo za duża garść wszelkiego rodzaju heteronienormatynych. W dodatku książka bardzo słabo napisana pod względem językowym. Jako zawodowego historyka, ciekawiło mnie, jak zostanie ukazane tło wydarzeń. Niestety, opisy wydarzeń historycznych jakby żywcem przepisane z podręcznika. Wypisany ciąg wydarzeń, bez wykorzystania potencjału, jaki można było z tego zrobić. To wrzucanie faktów bez jakiejś próby przetworzenia czyni najgorsze wrażenie.

Sam pomysł, zarówno sagi, jak i bohaterów, ciekawy. Niestety gorzej z wykonaniem. Bohaterowie czarno- biali, jakby Majgier wypisała sobie w tabelce: fajni- niefajni. Obowiązkowo dorzucona stanowczo za duża garść wszelkiego rodzaju heteronienormatynych. W dodatku książka bardzo słabo napisana pod względem językowym. Jako zawodowego historyka, ciekawiło mnie, jak zostanie...

Druga część sagi zdecydowanie słabsza.
Głównie za sprawą pewnej naiwności w konstrukcji postaci i zdarzeń. Czarno-biali, w pierwszej części, bohaterowie niestety nie zyskali na wyrazistości a wręcz przeciwnie. Do tego szybkie i nieprawdopodobne zakończenia niektórych wątków. Chwilami czytało się to jak streszczenie a nie powieść.
Mimo wszystko to nadal pozostaje dobra historia z kilkoma ciekawymi wątkami. Siłą rozpędu przechodzę do trzeciej części.

Druga część sagi zdecydowanie słabsza.
Głównie za sprawą pewnej naiwności w konstrukcji postaci i zdarzeń. Czarno-biali, w pierwszej części, bohaterowie niestety nie zyskali na wyrazistości a wręcz przeciwnie. Do tego szybkie i nieprawdopodobne zakończenia niektórych wątków. Chwilami czytało się to jak streszczenie a nie powieść.
Mimo wszystko to nadal pozostaje dobra...

Jakimś sposobem tą część polubiłam jeszcze bardziej niż pierwszy tom. Mam wrażenie, że to co się tutaj zadziało było iście zaskakujące i jednocześnie tak bardzo rzeczywiste.

Jakimś sposobem tą część polubiłam jeszcze bardziej niż pierwszy tom. Mam wrażenie, że to co się tutaj zadziało było iście zaskakujące i jednocześnie tak bardzo rzeczywiste.

„W każdej rodzinie są czarne owce i gdyby z tego powodu wykluczać wszystkich ich krewnych, ludzkość by wyginęła.”

Życie składa się z jasnych i ciemnych stron, radości i smutków, dramatów i chwil szczęścia, z blasków o różnych odcieniach, które nadają mu sens. Podobnie dzieje się w powieści „Światło i mrok”, która jest kontynuacją sagi „Kuchennymi drzwiami”.

W pierwszej części „Gra pozorów” wydarzenia toczyły się pod koniec XIX wieku. Druga część przenosi nas w czasie do pierwszych lat XX wieku i prowadzi przez kolejne wydarzenia aż do 1925 roku. Bohaterowie doświadczają zarówno sukcesów, ale też porażek osobistych i zawodowych, dramatów, wzlotów i upadków. Ponownie wędrujemy ulicami Krakowa, ale też zaglądamy do Korczyc, Pragi, a nawet Londynu. Chłoniemy wydarzenia związane z pierwszym rejsem Titanica, ale też wchodzimy w czas pierwszej wojny światowej.

Wkraczamy w drugi tom w momencie, w którym skończyła się pierwsza część. Zofię dręczą wyrzuty sumienia, więc złożyła ją choroba. Sprawy jednak potoczyły się tak, że nikt nie domyśla się prawdy dotyczącej wydarzeń w dworze Rozchodowskich. Natomiast dla niej najważniejsze są dzieci, więc wie, że musi żyć z bagażem grzechu.

Klima mieszka w Krakowie, gdzie próbuje spełnić swoje marzenia o nauce fotografii pracując w zakładzie fotograficznym Józefa Kwietnia. Przekonuje się jednak, że kobiecie nie jest łatwo zrealizować swoje plany, gdyż cały czas pokutuje zdanie, że nadają się one tylko do sprawowania obowiązków domowych, utrzymania porządku i pilnowania dzieci, więc tego rodzaju zadania są jej przydzielane przez właściciela zakładu. Jak na razie nie miała do czynienia z aparatem fotograficznym, a tym samym nie zdobyła, jak dotąd, umiejętności fotograficznych. Okazja nadarzyła się wraz z wyjazdem do Czech i dopiero tam mogła w końcu poznać lepiej tę profesję i poczuć różnicę w podejściu do uczenia się fachu fotografa przez kobiety.

W tle zarysowana została atmosfera lat 20. XX wieku, w którym poglądy i sposób myślenia starszego pokolenia zderzają się z nowocześniejszym podejściem młodych ludzi, zmianami cywilizacyjnymi i technologicznymi wynalazkami. Na szczęście stopniowo w Polsce też następują zmiany w poglądach na rolę kobiety, które zaczynają być coraz bardziej niezależnie, mają coraz więcej praw, ale nie wszędzie jest to dobrze postrzegane. Starsze pokolenie nie potrafi przestawić myślenia na inne tory i zaakceptować tego rodzaju zmian, uważając że wychowanie córek powinno być ukierunkowane na wyrobienie w nich posłuszeństwa i gospodarności

Wśród nich jest Zofia Mucha, dawniej Nowakowska, która nie może pogodzić się z wyborami życiowymi swoich dzieci, ubolewając nad tym, że nie ma kto doglądać gospodarki. Nie rozumie, że o ile metody wychowawcze, według których ułożyło się jej życie sprawdzały się w jej przypadku, to dla młodego pokolenia mogą przynieść więcej szkody niż pożytku, o czym przekonuje się córka Zofii, Klima. Sztywne zasady i normy zachowania spowodowały, że nie umiała być bardziej otwarta na związek z ukochanym Piotrem, a sieć kłamstw i niedopowiedzeń z jej strony obróciły się przeciwko niej. Zachowuje się wobec niego niewłaściwie, ukrywając swoją pozycję społeczną niektóre fakty i zdarzenie w obawie, żeby go nie stracić. Jednak zbyt późno dociera do niej oczywista prawda, że kłamstwo ma „krótkie nogi” i prędzej lub później wszystko wyjdzie na jaw.

Druga córka Zofii, Janka jest typem lekkoducha, dziewczyny opierającej swoje działania na intrygach. Odkąd spostrzegła, że zwraca swoim wyglądem uwagę chłopaków, interesuje ją tylko to, by znaleźć bogatego męża. Jest leniwa, wyrafinowana, przebiegła, a do tego ma skłonności do kleptomanii i kłamstwa. Natomiast synowie Zofii Bronek i Staszek chętnie wspierają matkę pracy w domu i na polu, ale oni także mają swoje plany na życie, które nie są związane z gospodarką na wsi.

W fabule pojawia się mnóstwo osób, wątków i wydarzeń, ale większa jej część ukazuje losy Klimy i Janki oraz ich braci. Wraz z ich historią poznajemy życie osób, które pojawiają się w trakcie kolejnych epizodów, a przy tym ich wzajemne zależności, powiązania i wynikające z tego problemy oraz drogi przeznaczenia. Spośród nich uwagę zwraca przybrany syn doktora Dąbrowskiego, Aleksander, który wyrósł na przystojnego mężczyznę, więc cieszy się powodzeniem u płci przeciwnej, ale on wzdycha tylko do Klimy, z którą łączą go przyjacielskie więzi.

Kontynuacja sagi „Kuchennymi drzwiami” wciągnęła mnie równie mocno, jak część pierwsza „Gra pozorów”. Czytając chłonęłąm atmosferę lat dwudziestych, z zapartym tchem śledziłam losy poszczególnych osób, ale też z ogromnymi emocjami, jakie pojawiały się, gdy poznawałam knowania Janki, podejście Zofii czy też intrygi osób oficjalnie uważających się za lepszych od innych tylko dlatego, że pochodziły z wyższych sfer.

„Światło i cień” to udana kontynuacja sagi pełnej wydarzeń i z klimatem panującym na początku nowej epoki, charakterystycznymi postaciami, wieloma splątanymi ludzkimi losami, które razem tworzą ogromnie barwną opowieść o czasach sprzed 100 lat.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu Słowne

„W każdej rodzinie są czarne owce i gdyby z tego powodu wykluczać wszystkich ich krewnych, ludzkość by wyginęła.”

Życie składa się z jasnych i ciemnych stron, radości i smutków, dramatów i chwil szczęścia, z blasków o różnych odcieniach, które nadają mu sens. Podobnie dzieje się w powieści „Światło i mrok”, która jest kontynuacją sagi „Kuchennymi drzwiami”.

W pierwszej...