To książka o poznawaniu samego siebie, o odkrywaniu co w życiu ważne, a co bezwartościowe. Taka jest droga Ewy, którą spotyka niechciany los.
Próbuje go przekuć jednak na szansę nadania sensu swojemu życiu. Kieruje się przede wszystkim poczuciem, iż Ono ma prawo zobaczyć świat. Jednak świat tu przedstawiony jest zimny, szary, monotonny, w którym rządzi pieniądz i telewizyjny szum. Przyglądając się mu dokładniej, Ewa próbuje go zrozumieć, odszukać piękno i dobro, i zachęcić Ono do ujrzenia go na własne oczy.
Podobała mi się determinacja Ewy i rodząca się troska o dziecko. Podobała mi się dokonująca się w niej przemiana, mimo ambiwalentnych uczuć, bezwzględnie niesprzyjających okoliczności i całkowitego braku wsparcia. Podobał mi się również sposób, w jaki tłumaczyła dziecku na czym wg niej polega miłość:

"Ono, niedobry jest brak miłości i niedobry jej nadmiar. (...) wciąż mam szansę nauczyć się, jak to zrobić, żeby tego uczucia było w sam raz. Aby go było tyle, żebyś czuło się wolne, i aż tyle, żebyś chciało być ze mną. Tylko tyle, żebyśmy oboje wiedzieli, że poza nami jest jeszcze mnóstwo innych rzeczy godnych uwagi, i aż tyle, żebyśmy pojęli, że te inne rzeczy będą piękniejsze, gdy będziemy je razem poznawać. I żebyśmy się nawzajem słyszeli i mówili do siebie, patrząc sobie w oczy, a wchodząc do domu, żebyśmy głośno tupali, wtedy nasze nogi będą mówić: "Tak, to ja, oto jestem"."

Książka nie jest ani pogodna ani optymistyczna, ale każe się zastanowić przy podejmowaniu ważnych decyzji "Co by było, gdyby ...".

To książka o poznawaniu samego siebie, o odkrywaniu co w życiu ważne, a co bezwartościowe. Taka jest droga Ewy, którą spotyka niechciany los.
Próbuje go przekuć jednak na szansę nadania sensu swojemu życiu. Kieruje się przede wszystkim poczuciem, iż Ono ma prawo zobaczyć świat. Jednak świat tu przedstawiony jest zimny, szary, monotonny, w którym rządzi pieniądz i...