Z Witkacym po raz pierwszy zaszczyt miałam obcować w liceum, za sprawą zbluzganych na forum klasowym "Szewców". Lektura ta była dość... kontrowersyjna, ale ja już wtedy poczułam, że moja przygoda z tym panem dopiero się zaczyna. I nie pomyliłam się.

"Narkotyki" obijały mi się swego czasu o uszy (tak, tak ,,zasłyszane i pożądliwe") i gdy nadażyła się sposobność, aby je nabyć, bez wahania to zrobiłam. Książka została przyznana w nagrodę za napisanie recenzji. Ot, dwie smaczne pieczenie przy jednym ogniu.

Twór "Narkotyki" jest swoistą rozprawą Witkacego- malarza, fotografa, filozofa, dramaturga i pisarza w jednym, ze swoimi słabościami i uzależnieniami. Pragnie on odsłonić przed nami swój umysł i serce i podzielić się "życiowym doświadczeniem". Jednocześnie, wchodzi na tereny (z pozoru jednak) moralizatorskie, a przesłanie dydaktyczne owej książeczki jest bardzo wątpliwe...

Wymienię teraz rozdziały, na które podzielony został tekst. Noszą one następujące nazwy (oprócz wstępu i przedmowy): nikotyna, alkohol (C2H5OH), kokaina, peyotl, morfina, eter i appendix. Zwierzę się tutaj, że odczuwałam radosne podniecenie na myśl o tym, że dane mi jest zgłębić i spenetrować umysł Witkacego, a już szczególnie w zetknięciu z wszelakiej maści używkami! Rosnące podniecenie zostało jednak natychmiast ostudzone trzema pierwszymi rozdziałami, w których autor sączy moralizatorskim tonem uwagi, jakoby nikotyna i alkohol to zło wcielone, jakiego świat nie widział. A kokaina to już w ogóle. Byłam mocno zbita z tropu, na tyle, iż nie potrafiłam ocenić, czy rzeczywiście pisarz sam tak uważa, czy robi czytelnika w przysłowiowego konia. Zagadka ta szybko się wyjaśniła, gdy moim oczom ukazał się napis peyotl. I traaach! Jak bomba z opóźnionym zapłonem, mój mózg wpadł w otchłań Witkiewiczowskich wizji po owym narkotyku. Błyskawicznie, jak zaklęta zaczęłam połykać strona po stronie jego odloty i wizje, i długo pozostawałam pod silnym wpływem... Resztę książki, podbudowaną peyotlowskimi wytworami, dokończyłam już z zupełnie innym nastawieniem. O tak, w rzeczy samej, rozdział ten był swoistym przełomem!

Niewątpliwie ogromnym plusem jest pełen neologizmów i nieograniczonej swobody twórczej język autora, który bawi się nim i operuje na sobie znane tylko sposoby. Coś cudownego, niesamowity walor artystyczny.

Wiem jedno: po tej książce Witkacy awansował wysoko w mojej hierarchii i zamierzam dogłębnie poznać jego biografię, jak i pozostałe dzieła. Tak, wiem, że moja recenzja wykroczyła dziś zdecydowanie za ramy obiektywizmu, ale czasem, aż nie moge się powstrzymać od opublikowania tu własnych odczuć!

Wnioski: nie jest to zwykła książka, jakich wiele o narkotykach. Jest to zdecydowanie coś więcej, pewnego rodzaju gra o Duszę człowieka, w którą postanawia z nami zagrać Witkacy. Czy ulegniecie jego moralizatorskim kazaniom, za którymi kryje się zwykła kpina...? Polecam spróbować!


Ocena: 10/10.

Z Witkacym po raz pierwszy zaszczyt miałam obcować w liceum, za sprawą zbluzganych na forum klasowym "Szewców". Lektura ta była dość... kontrowersyjna, ale ja już wtedy poczułam, że moja przygoda z tym panem dopiero się zaczyna. I nie pomyliłam się.

"Narkotyki" obijały mi się swego czasu o uszy (tak, tak ,,zasłyszane i pożądliwe") i gdy nadażyła się sposobność, aby je...