Jest to książka którą czytałem prawie miesiąc. Zbyt duży bagaż emocjonalny jak na niespełna 300 stron.
Pani Sznajderman piszę o członkach swojej rodziny. Tej ze strony Ojca - Sznajdermanów zasymilowanych Żydów i tej od strony matki - Lachertów ziemianach którzy to na stałe wpisali się w większym bądź mniejszym stopniu w historie Polski.
Autorka próbuje w sposób dociekliwy i nie ustępliwy przeanalizować na podstawie zdjęć, wyrywek z gazet i pozostawionych wspomnień przebieg wydarzeń tamtych czasów - XX lecia międzywojennego, zawieruchy II Wojny Światowej i okresu tuż po. Próbuje bardzo skrupulatnie związać ze Sobą te dwa odległe od Siebie światy.
Jest to lektura naprawdę ciężka w czytaniu. Pani Sznajderman pisząc tą książkę próbuje wczuć się w emocje swoich przodków. Pięknej i z wielkim poczuciem humoru Babci Amelii, introwertycznego dziadka Ignacego czy szanowanego filantropa i biznesmena Wacława - dziadka ze strony Matki.
Każdy z nich miał marzenia, plany, radości i smutki. Wkomponowane zdjęcia w książce budzą wielkie emocje. Od nostalgii po wielki smutek, że po tak barwnych ludziach zostały jedynie zdjęcia i pamięć - która jak wszyscy wiemy jest ułomna.
Nie chciałbym aby to co napiszę teraz było odbierane jako atak na tą książkę i próbę zakłamywania historii. Bo nawet nie chce próbować wczuwać się w tamten ból ale w pewnym momencie autorka przytaczała w sposób chyba za bardzo tendencyjny przykłady panującego wówczas i "przyklepanego" przez społeczeństwo a uznawane za normę antysemityzmu wobec Żydów.
Książkę naprawdę polecam.

Jest to książka którą czytałem prawie miesiąc. Zbyt duży bagaż emocjonalny jak na niespełna 300 stron.
Pani Sznajderman piszę o członkach swojej rodziny. Tej ze strony Ojca - Sznajdermanów zasymilowanych Żydów i tej od strony matki - Lachertów ziemianach którzy to na stałe wpisali się w większym bądź mniejszym stopniu w historie Polski.
Autorka próbuje w sposób dociekliwy...