„Wspomnienia ogrzewają człowieka od środka. Ale jednocześnie siekają go gwałtownie na kawałki”.

Jaki jest sens życia?
To pytanie towarzyszy Kafce Tamurze od początku historii. Wiedziony pragnieniem ucieczki przed ojcem, obecnym życiem i bolesnymi wspomnieniami, opuszcza swój dom w Tokio i wyrusza w podróż bez konkretnego celu, nigdzie nie zagrzewając długo miejsca. W końcu trafia do tajemniczej biblioteki i zostaje wepchnięty w niekończące się koło przeznaczenia. A może wszystko zaczęło się dużo wcześniej?

Kafka Tamura jest piętnastoletnim chłopcem, który przez całą powieść szuka odpowiedzi na dręczące go pytania i próbuje odkryć znaczenie metafor, będących nieodłączną częścią świata. Bohater, pomimo zbyt spokojnego usposobienia, wzbudza w czytelniku sympatię i razem z nim próbuje odnaleźć siebie we wszechświecie, a przynajmniej zagrzać miejsce w cichej bibliotece, która staje się dla niego bezpieczną ostoją. Jednak im bardziej Kafka ucieka od przeznaczenia, tym szybciej wpada w jego bezlitosne sidła, by w końcu mu się poddać.

Jednak nie jest on jedynym głównym bohaterem tej powieści, gdyż akcja toczy się równoległe z dwóch perspektyw. Oprócz Kafki poznajemy również sześćdziesięcioletniego pana Nakatę, który w przeszłości doświadczył wypadku i musi żyć z renty inwalidzkiej. W wyniku pewnych wydarzeń opuszcza swój dom jak Kafka i wyrusza w podróż, podczas której spotyka lubującego się w hawajskich koszulach Hoshino. Od tej pory ich życie już nigdy nie będzie takie samo.

W książce poznajemy całą galerię interesujących postaci, jednak wśród nich to pan Nakata zdobył moją szczerą sympatię. Choć jego decyzje i słowa są często niezrozumiałe, to ma w sobie coś, co przyciąga drugą osobę. Z zaciekawieniem przewracałam kolejne strony, byleby dowiedzieć się czegoś więcej o tym intrygującym staruszku, który potrafi rozmawiać z kotami. Niewątpliwie jeszcze na długo pozostanie w mojej pamięci.

Nie po raz pierwszy spotykam się z lekturą powstałą spod pióra Murakamiego. Jego książki są niepowtarzalne, jednak i one mają wspólne dla siebie elementy. Niemal w każdych słowach można wyczuć bijącą od nich nostalgię i pragnienie odkrycia samego siebie. Bogate słownictwo autora oraz plastyczne opisy budują świat, który wciąga i którego nie chce się opuszczać ani na chwilę.

Czym jest miłość? Czy człowiek może bez niej żyć? Czy pragnienie bycia kochanym jest czymś złym?
Murakami podejmuje tematy, które od dawna stanowią oś wielu książek, jednak do każdego z nich podchodzi w inny sposób, dając poczucie świeżości. Ból pierwszej miłości, a także strata ukochanej osoby to często spotykane w literaturze motywy, jednak podane ze szczyptą oryginalności i tajemnicy mogą smakować zupełnie inaczej. W przypadku książek Murakamiego, wciąż można poznawać nowe smaki i delektować się nimi aż do ostatniej strony.

„Kafka nad morzem” to niewątpliwie jedna z ciekawszych i trudniejszych książek, jakie dane mi było przeczytać. Zgłębiając okraszony surrealizmem świat bohaterów, zostałam wciągnięta w wir wydarzeń i razem z nimi przeżywałam każdą chwilę. Przez cały ten czas towarzyszyłam panu Nakacie i Kafce Tamurze, poczynając od pozornie błahych rozmów o pogodzie, a kończąc na wędrówce po ludzkim wnętrzu – jego własnym krańcu świata.

„Wspomnienia ogrzewają człowieka od środka. Ale jednocześnie siekają go gwałtownie na kawałki”.

Jaki jest sens życia?
To pytanie towarzyszy Kafce Tamurze od początku historii. Wiedziony pragnieniem ucieczki przed ojcem, obecnym życiem i bolesnymi wspomnieniami, opuszcza swój dom w Tokio i wyrusza w podróż bez konkretnego celu, nigdzie nie zagrzewając długo miejsca. W...