Nie wiem, czy chciałabym, by ktoś po mojej śmierci opublikował moje prywatne listy. Tak samo chyba jak większość znanych mi osób. Mogę się mylić, ale wydaje mi się, że Wisława Szymborska myślała podobnie. I da się odczuć, że jej korespondencja z Kornelem Filipowiczem nie jest pisana pod publikę, z zamiarem ujęcia jej kiedyś dla potomnych w formie powszechnie dostępnego zbioru.

Listy pomiędzy dwojgiem literatów – choć powściągliwe – są jednak wciąż bardzo osobiste, dlatego nie zamierzam ich jednoznacznie oceniać. Skupię się raczej na przekazaniu luźnych refleksji i opisaniu zawartości książki. Sami ocenicie, czy warto sięgnąć po „Najlepiej w życiu ma Twój kot. Listy”, czy też nie.

Ten, kto nastawia się na wielkie miłosne wyznania lub górnolotne rozważania literackie, może poczuć się lekko rozczarowany. Wymiana myśli pomiędzy Szymborską i Filipowiczem dotyczy bowiem najczęściej… stanu zdrowia (ona kilka miesięcy przebywała w sanatorium w Zakopanem), ryb (on często organizował wędkarskie wyjazdy), bieżących wydarzeń oraz wspólnych znajomych.

Sporym zaskoczeniem mogą okazać się również fikcyjne postacie – Hrabina Heloiza Lanckorońska oraz Eustachy Pobóg-Tulczyński – stale goszczące w listach literatów i będące niejako ich historycznymi wcieleniami. Kiedy tylko się pojawiają, język wypowiedzi zaczyna być stylizowany na staropolski, a momentami (w celach humorystycznych) wiele wyrazów pisanych jest z błędami ortograficznymi.

Postronnemu obserwatorowi/czytelnikowi łatwo się w tych stylizowanych historiach zagubić. Nie wiadomo, co nawiązuje do faktycznych wydarzeń z życia autorów, a co jest totalną fikcją literacką. Właściwie muszę z ciężkim sercem przyznać, że mimo całego szacunku do Wisławy Szymborskiej, trudno było mi czytać więcej niż 10 stron tej książki w jeden wieczór. W małych dawkach listy były wartościową lekturą, w większych jednak – niestety nie do przejścia.

Reasumując, zbiór niewątpliwie ma swój urok, przybliża prywatny obraz autorów oraz nostalgicznie nawiązuje do lat 60. i 70. Wielką wartością jest też ładna oprawa graficzna – wydawcy zadbali o nią, podkreślając listy wyklejankami i zabawnie podpisanymi widokówkami noblistki. Tak, jak obiecałam na początku – nie oceniam jednoznacznie, polecam jednak bardziej zagorzałym fanom.

Nie wiem, czy chciałabym, by ktoś po mojej śmierci opublikował moje prywatne listy. Tak samo chyba jak większość znanych mi osób. Mogę się mylić, ale wydaje mi się, że Wisława Szymborska myślała podobnie. I da się odczuć, że jej korespondencja z Kornelem Filipowiczem nie jest pisana pod publikę, z zamiarem ujęcia jej kiedyś dla potomnych w formie powszechnie dostępnego...