Ta książka nawet nie byłaby zła, gdyby nie ten szum wokół niej. A każdy, kto sięgając po nią, nastawia się na nie wiadomo co, z pewnością się rozczaruje. Intryga nie jest najgorsza, ale napięcia wokół tego wszystkiego jest mało. Główna bohatera od początku tak bardzo irytuje czytelnika, że potem trudno wczuć się w historię, współczuć jej i wraz z nią dążyć do rozwiązania zagadki. No i ta narracja! Chyba jeszcze nigdy żadna powieść pisana w pierwszej osobie tak mnie nie irytowała. Pierwsza połowa książki prawie wcale nie zawiera dialogów, bo bohaterka zamęcza nieistotnymi opisami i swoimi wynurzeniami, a kiedy przychodzi co do czego i ma z kimś porozmawiać, bardzo często akcja się urywa, by następnie dwie linijki później bohaterka streściła przebieg tej rozmowy. Nie, ten zabieg nie jest wcale fajny. Potem jest nieco lepiej, bo wreszcie zaczyna się coś dziać, ale wtedy autorka stosuje irytujący zabieg skakania między bohaterami, co znacząco psuje odbiór. O nieumiejętnie zastosowanych przeskokach czasowych, w przeszłość, teraźniejszość, przeszłość, znowu gdzieś indziej, to nawet nie wspomnę.
Podsumowując: nie jest źle, przeczytać można, ale po takim szumie wokół tej książki spodziewałam się czegoś zdecydowanie lepszego.

Ta książka nawet nie byłaby zła, gdyby nie ten szum wokół niej. A każdy, kto sięgając po nią, nastawia się na nie wiadomo co, z pewnością się rozczaruje. Intryga nie jest najgorsza, ale napięcia wokół tego wszystkiego jest mało. Główna bohatera od początku tak bardzo irytuje czytelnika, że potem trudno wczuć się w historię, współczuć jej i wraz z nią dążyć do rozwiązania...