Są książki, które podczas czytania sprawiają, że przenosisz się w inny, wręcz mistyczny świat. Marsha Mehran stworzyła coś takiego w swojej pierwszej powieści „Zupa z granatów”. Uprzedzam, NIE CZYTAJ TEJ KSIĄŻKI… przed obiadem  ponieważ poczujesz nieodpartą ochotę pochłonięcia, wszystkich trzynastu przepisów, znajdujących się na początku każdego z rozdziałów.

„Zupa z granatów” to opowieść o trzech siostrach – Mardżan, Bahar i Lejli, które w wyniku zamieszek w Iranie uciekają do Londynu, a stamtąd do małego miasteczka w Irlandii, Ballinacroagh. W świetle tragicznych wydarzeń, jakich były światkiem w swoim ojczystym kraju, pełne nadziei na przyszłość rozpoczynają nowe życie, wynajmując lokal po dawniejszej restauracji, otwierając w jej miejsce, tajemnicze Cafe Babilon. Siostry Aminpur doświadczyły już na tyle dużo, ze mogło by się wydawać, iż od tej pory wszystko będzie już zmierzało ku lepszemu. Nic bardziej mylnego. Jak na małe miasteczko )oddalone od Dablina o kilkadziesiąt kilometrów) przystało, wszyscy o wszystkich, wszystko wiedzą. Nie dziwi więc fakt, iż pojawienie się nowych, wyrazistych twarzy, a razem z nim jeszcze bardziej wyrazistego zapachu, budzi w miejscowych pewną ciekawość, zainteresowanie, a czasem nawet odrazę. Ksenofobizm mieszkańców doprowadza do wielu dziwnych sytuacji.

„Zupa z granatów” już z samego tytułu sugeruje, iż czytelnik będzie miał do czynienia z motywem jedzenia i kulinariów. Nie spodziewa się jednak tego, iż przewracając kolejne strony, będzie światkiem nieodgadnionej wręcz magii. Inaczej nie da się tego nazwać. Czytając masz wrażenie jak gdyby zupa, którą w danej chwili przygotowuje najstarsza z sióstr Mardżan, była robiona przez Ciebie. Niemal czujesz zapach i smak przypraw dodawanych do poszczególnych potraw.
Nie miałam przyjemności przeczytać książki „Czekolada”, ale miałam przyjemność obejrzeć film z Juliette Binoche i Johnym Depem w rolach głównych i w pewnych momentach, nie mogłam oprzeć się wrażeniu, iż

„Zupa z granatów” jest stworzona na jej podobieństwo. Błędem było by ocenianie przeze mnie fabuły i stylu, jednakże i w jednym jak i w drugim przypadku, czy to czytając czy oglądając moment przygotowań danej potrawy sprawia, że wręcz czujesz jej smak na języku. Choć film „Czekolada” oglądałam, dobrych kilka lat temu to do dziś pamiętam fragment jak tytułowa bohaterka mieszała rozpuszczoną czekoladę w garnku, po czym ją próbowała. Niby nic, zwyczajna scena, a jednak stworzona z taką finezją, że czułam się tak jakbym to ja była na miejscu tej aktorki. Takie same uczucia wzbudziła we mnie książka Mehran.

Powieść, choć z pozoru banalna, porusza jeden ze współczesnych problemów, jakim jest lęk ludzi przed obcymi. W obecnych czasach, wiele się słyszy na temat rasizmu i ataków ze strony „miejscowych”. Siostry Aminpur również doświadczyły takich bolesnych sytuacji. Traktowanie innych jak obcych, w miasteczku Ballinacroagh, to standard. Nie dość, ze inna karnacja, to jeszcze tajemnicze zapachy wydobywające się z pomieszczeń i na dodatek, o zgrozo nawet ksiądz przychodzi się do nich stołować. To wszystko nie może wróżyć nic dobrego. A to nic innego jak zaściankowe myślenie lokalnej społeczności. Na szczęście, jak wszędzie zawsze znajdą się życzliwi ludzie, na których można liczyć.

„Zupa z granatów” to pierwsza powieść Marshy Mehran i na szczęście nie ostatnia. Nakładem serii z miotłą ukazała się również druga książka tejże autorki zatytułowana „Woda różana i chleb na sodzie”, którą, jak tylko znajdę, od razu mam zamiar przeczytać, a co za tym idzie – podzielić się z Wami wrażeniami.

http://po-czytane.blogspot.com/2013/08/zupa-z-granatow-marsha-mehran.html

Są książki, które podczas czytania sprawiają, że przenosisz się w inny, wręcz mistyczny świat. Marsha Mehran stworzyła coś takiego w swojej pierwszej powieści „Zupa z granatów”. Uprzedzam, NIE CZYTAJ TEJ KSIĄŻKI… przed obiadem  ponieważ poczujesz nieodpartą ochotę pochłonięcia, wszystkich trzynastu przepisów, znajdujących się na początku każdego z rozdziałów.

„Zupa z...