Stanowczo stwierdzam, że nie podobała mi się ta książka, a skoro tak to i nie będę się za bardzo rozpisywać, a notka będzie krótka.
Zaklinacza koni zaczęłam czytać z wielkim zainteresowaniem. Po pierwsze magiczny tytuł, po drugie konie mnie fascynują i mimo, że nie umiem jeździć (ale chciałabym się nauczyć) i właściwie nie mam z nimi styczności (jedynie w dzieciństwie u dziadka) to nie potrafię się im oprzeć, są piękne, tajemnicze i niezwykłe. Toteż zaczęłam czytać z dość dużym zapałem, aczkolwiek wcześniej nie czytałam opinii o tej książce- nie miałam, więc jakichś wygórowanych wymagań.
Książka mnie rozczarowała. Konie to tylko dodatek, a Zaklinacza koni można spokojnie określić mianem romansidła. Bardzo szybko się znudziłam, a ostatnie 150 stron głównie przewracałam.
Jedyne co mnie zdenerwowało to postać Annie- chociaż to można jeszcze jakoś wytłumaczyć, obraniając autora. Nie można natomiast wytłumaczyć relacji między postaciami- np. małżeństwo jest jakieś takie chłodne, córka mówi do rodziców po imieniu (ok, to się zdarza, ale non-stop?), małżonkowie też, później Annie zachowuje się jak nastolatka rodem ze Zmierzchu. Poza tym kreacja bohaterów- są jacyś tacy mdli, bladzi. No i wybielanie na siłę każdego- małżeństwo Annie i Roberta jest wspaniałe, kochają się, to po cholerę ona ogląda się za innym!?
No i jeszcze to zakończenie... Według mnie beznadziejne, nie wiem może kogoś to wzrusza, ja tylko przewróciłam oczami i pomyślałam "Ah Ci Amerykanie i ta ich dramatyczność".
Zdecydowanie Zaklinacz koni mi się nie podobał, był nudny, przewidywalny i mdły. W tej sytuacji raczej nie sięgnę więcej po twórczość Evansa.

Stanowczo stwierdzam, że nie podobała mi się ta książka, a skoro tak to i nie będę się za bardzo rozpisywać, a notka będzie krótka.
Zaklinacza koni zaczęłam czytać z wielkim zainteresowaniem. Po pierwsze magiczny tytuł, po drugie konie mnie fascynują i mimo, że nie umiem jeździć (ale chciałabym się nauczyć) i właściwie nie mam z nimi styczności (jedynie w dzieciństwie u...