Stali czytelnicy Remigiusza Mroza doskonale wiedzą, że jego książki czyta się na bezdechu, bo szaleńcze tempo akcji nie pozwala nawet na chwilę wytchnienia. Tym razem jest nieco inaczej. Behawiorysta angażuje na innym poziomie, a stonowane tempo pozwala odłożyć książkę na bok i spokojnie rozważyć w głowie przeczytane przed chwilą słowa. Mam wrażenie, że właśnie o to autorowi chodziło, bo tematów do rozmyślania podrzuca sporo. Główną osią fabuły jest bowiem słynny dylemat wagonika, który nie ma jednoznacznego rozwiązania. W jakiś sposób i wbrew sobie zostajemy częścią „Koncertu Krwi” i mimowolnie raz po raz stawiamy pytania natury moralnej. Behawiorysta nie stroni od brutalnych scen, a zaskakujące twisty fabularne podkręcają tempo akcji, gdy za bardzo przycichnie i uśpi czujność czytelnika.

Z jednej strony Behawiorysta jest powiewem świeżości w lekko już ogranych schematach, na podstawie których powstała charyzmatyczna Joanna Chyłka czy arogancki Wiktor Forst. Gerard Edling to jednak postać zatrważająco nudna. Jego tyrady na temat savoir vivre'u i poprawności językowej są główną przyczyną rosnącej ze strony na stronę irytacji, a przypominana wielokrotnie „sprawa z dziewczyną”, która pogrzebała jego prokuratorską karierę szybko staje się zbędnym elementem w treści, który nie robi żadnego wrażenia. Nie tylko wypowiedzi samego Edlinga, ale również dialogi pomiędzy tytułowym bohaterem a jego oponentem są przeintelektualizowane. Ich nienaturalne brzmienie powoduje zgrzyt w uszach - czy może raczej oczach - czytelnika.

Chciałam ocenić tę powieść niżej, bo nie mogłam uwierzyć, że nikt nie wpadł na najprostsze rozwiązanie - wyłączyć transmisję i tym samym wytrącić mordercy broń z ręki. Po namyśle z tego samego powodu dodałam dwie gwiazdki. Behawiorysta zmusza do zastanowienia się nad pojęciem moralności i natury człowieka. Mocna, dosadna powieść, która nie jest pozbawiona wad, ale daje do myślenia.

Stali czytelnicy Remigiusza Mroza doskonale wiedzą, że jego książki czyta się na bezdechu, bo szaleńcze tempo akcji nie pozwala nawet na chwilę wytchnienia. Tym razem jest nieco inaczej. Behawiorysta angażuje na innym poziomie, a stonowane tempo pozwala odłożyć książkę na bok i spokojnie rozważyć w głowie przeczytane przed chwilą słowa. Mam wrażenie, że właśnie o to...