„Wróżba” znaleziona pod „smutne książki szwedzkich autorek”. Rzekomo powinowata w piśmie „Nakarmić kruki” na ekranie. Jej autorka pisze o sobie jako o człowieku, czyli w rodzaju męskim (po polsku, ponieważ po szwedzku „człek” podobno żeński), albo jako o dziewczynie w trzeciej osobie. Ciekawy zabieg nie tylko urozmaicający narrację, ale również ukazujący konieczność zdystansowania się względem własnych przeżyć. Na kartach znaleźć można kilka mięsnych metafor, potrafiących uszczęśliwić miłośników #kunst_wurst: „Myśli, że ludzie są jak kawałki mortadeli. Każdy samotny w swoim zastygniętym tłuszczu” oraz „Ale próbuje znaleźć w sobie jakieś jelita, żeby wtłoczyć w nie życie, zacisnąć, a potem odwiesić jak kiełbasę. Życie nie chce wcisnąć się w jelito”. W trakcie lektury czytelnika zgina w pół wszechmogąca, dotkliwa zgaga duszy. Na jej podstawie diagnozuje się niemało odnośnie tzw. sytuacji kobiety, zwłaszcza tej dopiero rozpoczynającej bieg przez życie. Z raczej nieprzyjemną precyzją odnajduję się w tych słowach, bo nawet jeśli wydarzenia nie są te same, to pochodne im uczucia jak najbardziej. Mijam też urywki czułe, choćby te o Ricki. Lub wyjątki te są tym czulsze, im wokół wieje większa pustka. Będę wracać, bo to dobry podręcznik-pocieszyciel, przekonywujący o tym, że własne myśli nie są odosobnione, w swoim odczuwaniu nie jest się samym.

„Wróżba” znaleziona pod „smutne książki szwedzkich autorek”. Rzekomo powinowata w piśmie „Nakarmić kruki” na ekranie. Jej autorka pisze o sobie jako o człowieku, czyli w rodzaju męskim (po polsku, ponieważ po szwedzku „człek” podobno żeński), albo jako o dziewczynie w trzeciej osobie. Ciekawy zabieg nie tylko urozmaicający narrację, ale również ukazujący konieczność...