Sięgnęłam po tę książkę, aby odreagować po Pianistce. Nie dość, że na okładce było napisane, że to „najlepsza powieść komediowa ostatnich lat”, to w dodatku można doczytać, że powieść ta zdobyła nagrodę Bollinger Everyman jako najlepszy utwór komediowy – okładkowe zachwyty wyglądały więc na coś więcej niż zwykłe zabiegi wydawnictwa. Oczekiwałam więc czegoś, co mnie rozśmieszy, zrelaksuje i pokaże, że świat nie jest taki zły. I co? I z tych trzech zadań jedynie mnie zrelaksowała.
Nie wiem, jakie jeszcze powieści konkurowały z nią do tej nagrody. Może wyżej wspomniana Pianistka, Archipelag Gułag czy coś będącego w tym samym stopniu antytezą komedii. Przy lekturze ani razu nie roześmiałam się na głos, może z dwa razy pod nosem, ale to nie czyni z książki komedii. Już choćby sama fabuła nie nastraja do śmiechu.

Poznajemy tu losy rodziny pochodzącej z Ukrainy, ale posiadającej obywatelstwo brytyjskie. Dwa lata po śmierci matki ojciec postanawia powtórnie się ożenić z o wiele młodszą Walentiną, która przyjechała z Ukrainy i jej celem jest otrzymanie brytyjskiego obywatelstwa. Jasne jest, że nie kieruje nią miłość do starca, ale on zdaje się podchodzić do wszystkiego na zasadzie „jakoś to będzie” i „takiej wspaniałej kobiecie trzeba przecież pomóc”. Małżeństwu próbują zapobiec dwie córki mężczyzny, Nadia i Wiera, które od lat nie żyją ze sobą w najlepszych stosunkach. Nie będę zdradzać, co się dzieje dalej, bo mimo iż książka mnie nie śmieszyła, przeczytałam ją z zainteresowaniem – naprawdę byłam ciekawa, co się stanie dalej.
Bohaterowie książki są naprawdę ciekawi, i choć jednych można lubić mniej, a innych bardziej, wszyscy są interesujący – Walentina z obfitym biustem, blond grzywą i wątpliwym gustem w zakresie ubrań i makijażu, ojciec wierzący w to, że ta kobieta może go naprawdę pokochać, obie córki, pomiędzy którymi jest wiele różnic i wiele przemilczeń odnośnie zdarzeń z przeszłości. To co im się przydarza mnie przynajmniej zainteresowało. W dodatku z perspektywy tej rodziny poznajemy nieco szczegółów z nie tak dawnej przecież i poniekąd dzielonej przez nas przeszłości Ukrainy. To wszystko napisane jest naprawdę bardzo sprawnie, bez przesadnego dramatyzowania ale też bez obracania wszystkiego w komedię (!). Na pewno warto sięgnąć po tę książkę. To, że w Wielkiej Brytanii sprzedało się ponoć pół miliona egzemplarzy dziwi mnie tylko trochę, na pewno nie zaskakuje. Jeśli wpadnie Wam w ręce – przeczytajcie koniecznie, ale nie nastawiajcie się na salwy śmiechu.

Więcej moich opinii o książkach znajdziecie tu:

barakudatoja.blogspot.com. Zapraszam!

Sięgnęłam po tę książkę, aby odreagować po Pianistce. Nie dość, że na okładce było napisane, że to „najlepsza powieść komediowa ostatnich lat”, to w dodatku można doczytać, że powieść ta zdobyła nagrodę Bollinger Everyman jako najlepszy utwór komediowy – okładkowe zachwyty wyglądały więc na coś więcej niż zwykłe zabiegi wydawnictwa. Oczekiwałam więc czegoś, co mnie...