Wszystkie cztery części sagi Zmierzch wydano już długo wstecz, ale ja jakoś nie byłam do nich przekonana. Fakt, że są one pożywką dla trzech czwartych nastolatek na świecie, wydawał mi się podejrzany. Wiadomo, że bestsellery ni muszą być wcale najlepszymi książkami, tylko najlepiej sprzedawanymi. Jednak, aby nie mieć zaległości, w końcu zdecydowałam się na przejrzenie pierwszej części.

Niewątpliwie była ona najlepsza. Poruszająca, nowa, świeża. Księżyc w nowiu sprawiał wrażenie, że został napisany na szybko, jakby bez konkretnego pomysłu. Kończąc go, miałam wątpliwości co do tego, czy kontynuować swoją przygodę z twórczością Stephanie Meyer. Zaryzykowałam, i nie żałuję.

Zaćmienie to niewątpliwie świetna książka. Trzyma w napięciu, nie pozwala nudzić się czytelnikowi. Ciągły strach otaczający wszystkich bohaterów, czarny humor, jaki trzyma się ich pomimo położenia. Wampiry i wilkołaki przechadzające się pop maleńkim miasteczko, które wydaje się nie wytrzymać tylu potworów w swoich objęciach. Niebezpieczeństwa nie stwarza już rodzina Cullenów, jako ta najgorsza, a wilkołaki z La Push nie starają się ich wykończyć. Wspólnie łączą siły wychodzą naprzeciw grupie nowonarodzonych po przewodnictwem Victorii, która wciąż prześladuje niewinną Bellę.
Może się wydawać, ze skoro dwoje największych sobie przeciwników łączy siły, oznacza to, ze koniec z ich konfliktem. Nie jest tak jednak, chociaż Jacob i Edward starają się chronić sens ich życia razem, pozostają konkurentami. Serce Belli wydaje się być z początku zamknięte dla Indianina, który darzy ją bezwarunkową miłością, pomimo wszystko. Potem jednak, zgodnie z przeczuciami Jacoba, do dziewczyny dociera, ze zawsze była zakochana w obojgu swoich adoratorów. Nie jest w stanie opuścić Edwarda, ale chciałaby także trwać przy wilkołaku. Połączenie tego okazuje się niewykonalne.

Według mnie całą fabułę rozwala właśnie Bella, ten sens życia, ta niesamowita istota tak uwielbiana przez czytelników. Na każdym kroku słyszymy tylko, jak się kaja; bo wszystko przez nią, bo jej bliscy cierpią. Po pewnym czasie pierwsze, co chciałam zrobić, to rzeczywiście zrzucić ją z jakiegoś klifu, że wreszcie przestała marudzić. Kolejnym tematem nie spływającym jej z ust to chęć stania się wampirem. Mówi o tym w każdej sytuacji, nawet gdy stoi twarzą w twarz z Victorią, która walczy z jej ukochanym. Pierwsze, co przyszło jej na myśl, to żal za to, ze nie może także stanąć do walki, bo nie jest wampirem.

Zaćmienie rzeczywiście zachwyca, na pewno w większym stopniu niż Księżyc w nowiu. Po rozprawieniu się bohaterów z największymi wrogami Belli czytelnicy wreszcie mogą odczuć ulgę, podobnie jak ona sama. Okładka – bez zastrzeżeń, upodabnia się z innymi tej serii, ale pomysły są naprawdę dobre. Praca tłumacza – bez zastrzeżeń. Pomimo niechęci wielu osób do twórczości pani Meyer, Zaćmienie jest idealne dla poszukujących emocji nastolatek. Trzeba tylko spojrzeć na nie z bardziej pozytywnej strony i zagłębić się w historii, która naprawdę pomaga oderwać się od nudnego życia.

Effie caligaris

Wszystkie cztery części sagi Zmierzch wydano już długo wstecz, ale ja jakoś nie byłam do nich przekonana. Fakt, że są one pożywką dla trzech czwartych nastolatek na świecie, wydawał mi się podejrzany. Wiadomo, że bestsellery ni muszą być wcale najlepszymi książkami, tylko najlepiej sprzedawanymi. Jednak, aby nie mieć zaległości, w końcu zdecydowałam się na przejrzenie...