Solidny reportaż, pozwalający dowiedzieć się trochę o filozofii i działaniu państwa norweskiego w kwestii dzieci. Składa się z ogólnych wynurzeń na ten temat, jak i konkretnych historii polskich rodzin, mających problemy ze złowrogim Bernevernetem (urzędem ochrony dzieci) – w proporcjach mniej więcej pół na pół. O ile do pierwszej części tej mieszanki nie mam zastrzeżeń, to jednostkowe opowieści napisane są zbyt suchym językiem, tak że trudno czasem połapać się co komu, po co i dlaczego. Rozumiem, że przedstawienie tylko faktów i pozostawienie wyciągnięcia wniosków czytelnikowi było zamierzone, jednak przydałaby się dokładniejsza redakcja, bo niektóre zdania są zupełnie niezrozumiałe, co niekiedy prowadziło mnie do przeskoczenia do kolejnego rozdziału ze wzruszeniem ramion i stwierdzeniem: cóż za patologia, i dobrze że im te dzieci zabrali (jeśli zabrali, bo nie chciało mi się doczytywać).

Poza opisem patologii znajdziemy tu również zupełnie nieprawdopodobne dramaty ludzkie, spowodowane przez bezduszny aparat państwowy. Okazuje się że mimo słusznych założeń i szczerych chęci, zawsze znajdzie się pole dla zawodnego czynnika ludzkiego.

Tak czy inaczej: solidna pozycja, która pozwala dowiedzieć się czegoś nowego o świecie, i zaspokoić chociaż część ciekawości na temat „najlepszego państwa świata”. Rozwiewa wiele mitów, o których często czyta się w internecie, a które potem bezrefleksyjnie powtarzają niekiedy nawet inteligentni ludzie. Warto przeczytać, by nie zostać jednym z nich.

Solidny reportaż, pozwalający dowiedzieć się trochę o filozofii i działaniu państwa norweskiego w kwestii dzieci. Składa się z ogólnych wynurzeń na ten temat, jak i konkretnych historii polskich rodzin, mających problemy ze złowrogim Bernevernetem (urzędem ochrony dzieci) – w proporcjach mniej więcej pół na pół. O ile do pierwszej części tej mieszanki nie mam zastrzeżeń, to...