po powieść Grażyny Plebanek sięgnęłam z nadzieją na historię o "dziewczyńskiej" przyjaźni, wyrosłej na podwórku jednego z blokowisk, jakich w PRL-u postawiono tysiące i jakie stało się udziałem także mojego dzieciństwa. trzeba przyznać, że póki autorka oddaje się opisowi szarej rzeczywistości końca lat 70., zawężając perspektywę do bloków z wielkiej płyty, powieść czyta się nieźle, a losy tytułowych dziewczyn śledzi z zaciekawieniem. niestety rozwinięcie opowieści nie przynosi pogłębienia sylwetek głównych postaci, a tło historyczne (bohaterki są świadkami schyłku i upadku komunizmu) staje się coraz trudniej uchwytne. także przyjaźń pomiędzy dziewczynami, będąca w końcu głównym tematem powieści jest mocno wątpliwa. dorastające kobiety łączą szkoła i bloki, a dzielić zdaje się wszystko, choć każda z nich jest na swój sposób nieszczęśliwa. to kolejny zarzut do książki, która epatując nieszczęściem, małodusznością, prowincjonalizmem czy niesprawiedliwością, nie pokazuje dla nich żadnej przeciwwagi. nadzwyczaj dużo każe znosić swoim bohaterkom autorka, może to dlatego wydają się takie zimne i pozbawione skrupułów , a ich kontakty z mężczyznami (także te pierwsze) są powierzchowne i tchną bardziej biologizmem niż mają w sobie cokolwiek z uczucia.

po powieść Grażyny Plebanek sięgnęłam z nadzieją na historię o "dziewczyńskiej" przyjaźni, wyrosłej na podwórku jednego z blokowisk, jakich w PRL-u postawiono tysiące i jakie stało się udziałem także mojego dzieciństwa. trzeba przyznać, że póki autorka oddaje się opisowi szarej rzeczywistości końca lat 70., zawężając perspektywę do bloków z wielkiej płyty, powieść czyta się...