Droga żelazna opowiada historię ocalonego Żyda, który świadomie wybrał tułacze życie. Po wojnie zajął się wynajdywaniem i sprzedawaniem pamiątek, czasem bardzo cennych, po zmarłych Żydach. Jego podróż zaczyna się wczesną wiosną i trwa okrągły rok, zatrzymuje się w małych pensjonatach, pokojach do wynajęcia, korzysta z gościny znajomych dalszych i bliższych. Jego destynacje to małe miasteczka i wsie, które przed wojna zamieszkiwane były przez Żydów,a dziś zasiedlone przez austriackich patriotów jakby nic się nie stało. Na swojej dość wyboistej i trudnej drodze Erwin spotyka byłych żołnierzy, którzy do dziś przekonani są o słuszności swojej wojennej misji, pozostałych Żydów, którzy ukrywają lub co najmniej nie obnoszą się ze swoim pochodzeniem, tęsknią do rodzinnych stron. Jednak to, co jest prawdziwym powodem podróży Erwina, to wytropienie i zabicie zabójcy jego rodziców.

W trakcie lektury poznajemy stopniowo dzieciństwo i młodzieńcze lata głównego bohatera i narratora opowieści, wspomnienia, którym pozwala czasem całkowicie sobą zawładnąć. Przecież jedynym celem jego egzystencji jest wyrównanie rachunku z jedynym człowiekiem, który odebrał mu możliwość w miarę normalnego życia, planowania, chęć bycia. Postaci, z którymi styka się zataczając koło na austriackiej mapie to niesamowity przegląd ludzkich życiorysów, dramatów, zapoczątkowanych wojennymi przeżyciami. Jest to także spojrzenie w odbicie współczesnego społeczeństwa Austrii, spokojnych i porządnych katolickich miasteczek z samymi wzorowymi obywatelami, osadzonych w sielskich krajobrazach. Jednak jego rodacy nie podzielają austriackiego spokoju i dobrobytu, żyją z dnia na dzień, w ciągłej gotowości do ucieczki, nieustannie z trwogą spoglądając za okno, w stronę tamtych lat.

Aharon Appelfeld świadomie jako język swojej twórczości wybrał hebrajski, twierdząc, że jest to język biblii, każde zdanie jest kompletną całością ze swoim unikalnym przekazem. Taki jest też jego styl, klarowny, precyzyjny, bez ozdobników, bezpośrednio przekazuje swoją myśl. Jednocześnie czyta się bardzo miękko i przyjemnie, choć tematyka ze zrozumiałych względów bardzo trudna. W Drodze żelaznej bardzo obrazowo, a jednocześnie bez nadmiernego patosu przedstawia tragedię głównego bohatera. Dominuje nastrój zadumy, atmosfera nieuchronnego i bardzo bliskiego końca, o którym wiemy, że nie przyniesie ulgi. Tymczasowość zmierzająca do kolejnej tragedii, jakby było to dopełnienie już zapoczątkowanej tej na początku wieku. Zdecydowanie nie jest to przegadana i na nowo powielana znana wszystkim opowiastka kolejnego pokrzywdzonego, historia jakich wiele. Erwin bowiem przez czterdzieści powojennych lat podróży rysował osobisty plan ostatecznego rozliczenia się z przeszłością, a to co pozornie wydaje się jego spełnieniem okazuje się dopiero początkiem drogi do napisania scenariusza własnego życia, do własnego rozliczenia się z przeszłością.

Droga żelazna opowiada historię ocalonego Żyda, który świadomie wybrał tułacze życie. Po wojnie zajął się wynajdywaniem i sprzedawaniem pamiątek, czasem bardzo cennych, po zmarłych Żydach. Jego podróż zaczyna się wczesną wiosną i trwa okrągły rok, zatrzymuje się w małych pensjonatach, pokojach do wynajęcia, korzysta z gościny znajomych dalszych i bliższych. Jego destynacje...