Jeśli chodzi o Paulo Coelho i jego prozę, to znajduje ona wielu fanów jak i przeciwników. Można oczywiście uznać, że jest to pseudofilozoficzny bełkot, który niczego w sumie nie wnosi do naszego życia, nic nie zmienia, a jedynie wałkuje wciąż te same tematy, których mamy już dość. Podobne opinie bardzo często się powtarzają.
Jednakże są także zwolennicy. Muszę przyznać, że osobiście do nich należę. Oczywiście zauważam powtarzające się schematy i twierdzenia, wałkowany bez przerwy temat odkrywania i poznawania samego siebie, ale także nieodpartą chęć przygody i wyrwania się z codzienności, a może nawet rzeczywistości.
Cechą twórczości Paulo Coelho jest to, że często traci się orientację gdzie zaczynają się fakty, a gdzie przechodzą w całkowitą i dość spójną fikcję literacką. Myślę, że różnice między upodobaniami do tej prozy wynikają z tego, że nie wszyscy traktują na poważnie podążanie za samym sobą. Wszyscy przechodzimy kryzysy i złe chwile, a każdy z nas inaczej sobie z nimi radzi. Może właśnie te książki pozwalają nam wierzyć, że jeśli zaryzykujemy naprawdę osiągniemy wszystko. Niektórzy jednak boją się tego ryzyka. Nie wiedza co szykuje los, czy poprawi nasz byt i czy nasze uczucia się ustatkują. Życie jest prozą, ale nigdy nie będzie książką. Nie możemy zamknąć go, skończyć nadając najlepszego zakończenia. Sami decydujemy jak nasze życie wygląda, kierujemy nim, ale nie mamy pewności, że w każdej chwili możemy umieścić szczęśliwe zakończenie. A to bardzo często boli.
„Alchemik” jest często uznawany za najlepszą z książek tego autora. Czy słusznie czy nie można się przekonać tylko wtedy, kiedy się przeczyta wszystkie powieści Coelho. Jedno jest jednak pewne. Daje ona nam przesłanie, ze podążając za swoim losem i przeznaczeniem tylko zyskujemy.
Poznajemy Santiago –pasterza, który przemierza doliny Andaluzji. Towarzyszy mu jego oddane stadko owiec, które jest całkowicie od niego zależne. To on jest ich przewodnikiem, on musi wskazać im drogę… Dni mijają spokojnie, Santiago w wolnych chwilach raczy się czytaniem, aby móc poznać świat, który nie odkryty wciąż jest tak bardzo tajemniczy i przyciągający.
Jedyną rzeczą jaka nurtuje spragnionego przygód Santiago jest powtarzający się nieustannie sen o wielkim skarbie, który musi odnaleźć. Sen bardzo go zaciekawia, ale nie ma sposobności, a może po prostu czasu, żeby o nim rozmyślać.
Udaje się do pobliskiego miasteczka, aby sprzedać runo owcze i zarobić na dalsze życie. W miasteczku spotyka piękną dziewczynę, w której się zakochuje. Jednakże powtarzający się sen o skarbie wciąż go nurtuje. Santiago odwiedza Cygankę, która każe kierować mu się do Egiptu, ale w zapłacie żąda części odnalezionego skarbu. Santiago nie może jej uznać za wiarygodne źródło. Na jego drodze staje mu pewien starzec przedstawiający się osobliwym imieniem Król Salem. Ku zdziwieniu mężczyzny, starzec opowiada mu historię o szukaniu swojej Legendy i także kieruje go do Egiptu.
Santiago postanawia zaryzykować i udać się w podróż swojego życia, a także spełnić swoje marzenia i odnaleźć tajemniczy skarb. W Afryce już na początku jego podróży zostaje okradziony. Nie rezygnuje jednak z wybranego uprzednio kierunku.
Czytając powieść przekonacie się czy odnajdzie swój skarb, jakim stanie się człowiekiem, ale także dowiecie się, że największa siła drzemie w nas samych. Że nasze sny i marzenia są bardzo blisko nas przez całe życie, że możemy je spełnić, ale tylko wtedy. Kiedy w uwierzymy, że potrafimy to zrobić.


http://puszokowa.blogspot.com/

Jeśli chodzi o Paulo Coelho i jego prozę, to znajduje ona wielu fanów jak i przeciwników. Można oczywiście uznać, że jest to pseudofilozoficzny bełkot, który niczego w sumie nie wnosi do naszego życia, nic nie zmienia, a jedynie wałkuje wciąż te same tematy, których mamy już dość. Podobne opinie bardzo często się powtarzają.
Jednakże są także zwolennicy. Muszę przyznać, że...