Nie ma cięższej, bardziej okrutnej i złowieszczej siły niźli ślepy los, fatum - powiada Sofokles i dobitnie to w swych tragediach utrwala. Nic podobnego! - krzyczy Eurypides - nie znajdziesz bracie bardziej jadowitego żywiołu nad GNIEW KOBIETY!
Pod powierzchnią tekstu nie dostrzegamy tu niewidzialnych nici losu, to Medea pociąga za wszystkie sznurki i wszystkim, bez wyjątku, gotuje tragiczny koniec. Być może przez to wydaje się ona być bliższą współczesnemu człowiekowi, który przecież żadnym odgórnym siłom zdaje się nie podlegać (przynajmniej w swoim mniemaniu) i dumnie dzierży młot do kowadła własnego losu.

Wydarzenia u Sofoklesa zdają się rozwijać samopas - jakby były konsekwencjami rzuconych na samym początku kości. Od samego początku wszystko jest przesądzone, a bohaterowie mogą się w tej sieci jedynie bezsilnie miotać. Tutaj, u Eurypidesa wszystko dzieje się na bieżąco, nie ma żadnego poczucia nieuchronności i uwięzienia - Medea do samego końca dysponuje wolną wolą i to od jej decyzji cała sytuacja zależy. W pewnym sensie maskę złowieszczego FATUM przybiera tutaj ludzka, kobieca natura, rozjątrzona do czerwoności, płonąca gniewem zagłusza rozum, wolę i sumienie.

W całej narracji czułem ciągle rękę Eurypidesa, stale dolewającego tej oliwy (GNIEWU) do ognia (MEDEI). Wrażenie to było tak wielkie, że pozwoliłem sobie na opinię w formie krótkiej analizy porównawczej na osi Sofokles - Eurypides, a dokładniej warsztat tychże w przeczytanych przeze mnie tragediach.

I tak oto antyk trwa do dzisiaj. Medea doczekała się swego miejsca w mitologii, tragedii i kulturze, dorobiła się też własnego kompleksu we współczesnej psychologii, niniejszym zatem wstępuje do grona tych postaci, które, choć pamiętają antyk, wciąż pozostają aktualne i obecne. Również sam Eurypides, doczekawszy się przemiany w marmurowy pomnik, trwa do dzisiaj, żyje długo i szczęśliwie.
Zachęcam do zapoznania się z nim / odświeżenia znajomości!

Nie ma cięższej, bardziej okrutnej i złowieszczej siły niźli ślepy los, fatum - powiada Sofokles i dobitnie to w swych tragediach utrwala. Nic podobnego! - krzyczy Eurypides - nie znajdziesz bracie bardziej jadowitego żywiołu nad GNIEW KOBIETY!
Pod powierzchnią tekstu nie dostrzegamy tu niewidzialnych nici losu, to Medea pociąga za wszystkie sznurki i wszystkim, bez...