Kiedy Masłowskiej przyznano NIKE (rok 2006) byłam trochę zbulwersowana, uważałam, że inni zasługiwali na nią bardziej.

Zajrzałam nawet do książki, ale odstraszyły mnie liczne słowa na „k”, „ch” czy „p”. Teraz też ciężko szło mi czytanie, ale tak gdzieś po ponad dwudziestu stronach poczułam, że wciąga mnie ta rymowanka.

Czytając, stopniowo przestaje się zwracać uwagę na tzw. brzydkie wyrazy, zaczyna się dostrzegać, jak to ujął prof. Henryk Bereza, „wirtuozerię języka”. Liczne bardzo dowcipne sformułowania powodują, że ma się w pogotowiu długopis i kartkę, by zapisywać co celniejsze. Przekleństwa przestają razić i z przyjemnością śledzi się świetnie kompozycyjnie zredagowaną opowieść, której akcja toczy się na warszawskiej Pradze.

Barwny korowód postaci wypełnia kolejne strony książki wydanej w formacie dla dzieci z zabawnymi rysunkami Macieja Sieńczyka.
Kogóż tu spotkamy?! Jest Stanisław Retro - zachodząca gwiazda wokalistyki polskiej, jego menedżer Szymon Rybaczko lansujący już zespół Konie, a za chwilę na topie będzie „estetycznie kontrowersyjna” Patrycja Pitz! Przecież trzeba wciąż promować coś nowego, zaskakiwać publiczność, szokować ją, wzbudzać sensację. Medialny szum spowoduje, że będą jakiś czas słuchani. Wszak prawie wszyscy chcieliby mieć swoje pięć minut, błysnąć, pokazać się w telewizji.

Jedna z bohaterek, Katarzyna Lep, na razie sprzedaje chleb, ale kto wie, co może się zdarzyć, gdy w sklepie pojawi się Stan Retro?! Poetka neolingwistka, Anna Przesik, sławę ma już niestety za sobą.

Oczywiście krytyka mediów, pogoń za pieniądzem, szukanie za wszelką cenę sławy to nic nowego. Te tematy są znane, pojawiają się w książkach, w artykułach, audycjach radiowych i w telewizji.
Jednak spojrzenie Masłowskiej jest jakieś inne, ona po prostu bawi się słowami, nie wchodząc głębiej w tzw. relacje międzyludzkie, nie analizuje szczegółowo przeżyć bohaterów, których, jak powiedziała w jednym z wywiadów, nie lubi. „Obarcza ich wszystkim, co najniższe, bo przez to są prawdziwsi, żywi”. Chyba można się z tym zgodzić.

Tak naprawdę to nie bardzo można krytykować „Pawia królowej”. Przecież autorka sama podaje gotowe poglądy krytyczne na temat książki. Nawet dla tych, którzy jej nie przeczytają, a chcieliby zabrać głos w dyskusji. Tych, którzy będą narzekać na błędy językowe i bezsens opowieści, pisarka ubiega słowami: „Piosenka ta ma umożliwić jednoczesne oglądanie telewizji i jedzenie. Zawiera liczne składniowe i logiczne błędy, czytelnik znajdując je ma się cieszyć, że sam napisałby to wszystko znacznie poprawniej i lepiej”.

No właśnie! I co ty na to czytelniku! Można by przytoczyć wiele podobnych zdań, dowcipnych sformułowań typu: „problem na taksówkę gotówki nieposiadania napotkawszy” czy „radio sobie włancza, nie zważając na sformułowania tego niepoprawność”.

Na koniec proponuję jeszcze jedno zdanie „zachęty” Doroty Masłowskiej do zapoznania się z jej „Pawiem królowej”.
„Ta dosadność i wulgarność ma na celu do lektury zachęcenie osób, które nigdy by po tę lekturę inaczej nie sięgnęły…”

Kiedy Masłowskiej przyznano NIKE (rok 2006) byłam trochę zbulwersowana, uważałam, że inni zasługiwali na nią bardziej.

Zajrzałam nawet do książki, ale odstraszyły mnie liczne słowa na „k”, „ch” czy „p”. Teraz też ciężko szło mi czytanie, ale tak gdzieś po ponad dwudziestu stronach poczułam, że wciąga mnie ta rymowanka.

Czytając, stopniowo przestaje się zwracać uwagę na...