Książka na pewno zapadająca w pamięć zwłaszcza miłośnikom historii. Morderstwa, ukrywane słabości, zemsta. Sceneria i klimat dawnych średniowiecznych katedr i cel zakonnych. Niestety bardzo dużo wątków i postaci czyni ją pozycją trudną i skomplikowaną, wymagającą dużej koncentracji umysłu. Dla wytrwałych.

Książka na pewno zapadająca w pamięć zwłaszcza miłośnikom historii. Morderstwa, ukrywane słabości, zemsta. Sceneria i klimat dawnych średniowiecznych katedr i cel zakonnych. Niestety bardzo dużo wątków i postaci czyni ją pozycją trudną i skomplikowaną, wymagającą dużej koncentracji umysłu. Dla wytrwałych.

Autor, Charles Palliser, stosując się do zasad rygorystycznej moralności panującej w epoce wiktoriańskiej, wielokrotnie pozostawia czytelnika w niepewności, traktując wiele spraw jako tabu. Niedomówienia oraz chęć stworzenia bardzo zawiłej intrygi, w tym przypadku raczej nie zdają egzaminu, bowiem powieść, momentami także nudnawa, staje się jakby poligonem dla szarych komórek czytelnika, na którym ćwiczenia zadane do wykonania, zdają się być nieraz zbyt trudne.
Charles Palliser chcąc stworzyć wiktoriański kryminał tak przekombinował fabułę, że dla mniej uważnego czytelnika, może ona stać się mało zrozumiała. Wielowątkowość powieści, oraz powolnie snująca się akcja, sprawiają, że „Zmory z dalekiej przeszłości” nie są łatwą książką, wymagającą skrupulatnej wnikliwości i ciągłej analizy.
Dla mnie, kiedy wciąż jestem pod wrażeniem czytanego wcześniej „Kwinkunksa”, to książka wypadająca dość blado i plasująca się w gronie przeciętnych pozycji.

Ocena: 3/6

Autor, Charles Palliser, stosując się do zasad rygorystycznej moralności panującej w epoce wiktoriańskiej, wielokrotnie pozostawia czytelnika w niepewności, traktując wiele spraw jako tabu. Niedomówienia oraz chęć stworzenia bardzo zawiłej intrygi, w tym przypadku raczej nie zdają egzaminu, bowiem powieść, momentami także nudnawa, staje się jakby poligonem dla szarych...