Hessego czytywałem w nieledwie dzieciństwie - nastoletniemu intelektualiście nie wypadało nie znać "Wilka stepowego", a to, że nic nie zrozumiałem, nie miało znaczenia. Potem od czasu do czasu ponawiałem próby zawarcia znajomości z Hessem, ale nadal brakowało mi klucza do tej twórczości. No ale ponieważ to ostatnio jeden z ulubionych pisarzy mojej kochanej żony, próbuję znowu. Tym razem od początku, od pierwszej powieści. I tym razem trafia do mnie przekaz, tym razem słyszę melodię i rozumiem tekst. O czym to jest? O spełnieniu, o przeżyciu prawdziwego życia, o tym, że nie wymyślona czy narzucona przez innych ścieżka kariery owo spełnienie przynosi, lecz uważne, spokojne wsłuchiwanie się w siebie, by usłyszeć, dokąd i którędy mamy się udać. I że to może być bardzo zaskakujący adres, i że może być przez wielu uważany za błędny. Tak, dla nich byłby błędny, to nie oni usłyszeli go w sobie.
Pierwsza powieść, a głębia od razu przepastna. Do samego dna. Bez strachu. I o to chodzi w prawdziwej literaturze i takimż życiu.

Hessego czytywałem w nieledwie dzieciństwie - nastoletniemu intelektualiście nie wypadało nie znać "Wilka stepowego", a to, że nic nie zrozumiałem, nie miało znaczenia. Potem od czasu do czasu ponawiałem próby zawarcia znajomości z Hessem, ale nadal brakowało mi klucza do tej twórczości. No ale ponieważ to ostatnio jeden z ulubionych pisarzy mojej kochanej żony, próbuję...