Idąc za ciosem, sięgnąłem po kolejną książkę z cyklu Przygranicze od Pawła Kornewa. Kiedyś część ta dzieliła się na dwa tomy, obecnie można cieszyć się pojedynczą wersją wydania o rozmiarach przyzwoitej cegły.

Historia w tej odsłonie rozpoczyna się pół roku po wydarzeniach jakimi zakończyła się pierwsza część cyklu i nadal prowadzona jest z punktu widzenia głównego bohatera. Zrobiło się cieplej, mrozy odpuszczają. Sopel to już bardziej Śliski, chociaż nie do końca, sposób określania jego osoby często zależy od stopnia zażyłości z danym rozmówcą.

Początek opowieści utrzymamy jest w odpowiednim tempie, jednak po pewnym czasie akcja znacznie zwalnia. Dużo gadania, chodzenia bez większego celu, co jakiś czas jakaś drobna bójka z okolicznymi mieszkańcami, a potworów jak na lekarstwo. I ciągle knajpy, rozmowy przy wódce i ciężkie poranki serwowane z taką częstotliwością, że powoli sam zacząłem przesiąkać tym chronicznym kacem i dezorientacją. Pod koniec na szczęście akcja ponownie nabiera tempa, powróciły walki z potworami oraz magia i jeszcze raz magia.

Wisienką na tym magicznym torcie okazała się istota Przygranicza. Autor uchyla szerzej zasłonę i ukazuje ogólny zarys świata odpowiadając na moje wewnętrzne pytania typu: skąd? dlaczego? Ciekawa wizja, która nadaje temu miejscu zupełnie innej wartości.

Idąc za ciosem, sięgnąłem po kolejną książkę z cyklu Przygranicze od Pawła Kornewa. Kiedyś część ta dzieliła się na dwa tomy, obecnie można cieszyć się pojedynczą wersją wydania o rozmiarach przyzwoitej cegły.

Historia w tej odsłonie rozpoczyna się pół roku po wydarzeniach jakimi zakończyła się pierwsza część cyklu i nadal prowadzona jest z punktu widzenia głównego...