Dalsze przygody nieszablonowego komisarza Montalbano.

Dalsze przygody nieszablonowego komisarza Montalbano.

Kolejna świetna pozycja Anrei Camilleriego z niezawodnym komisarzem Montalbano i jego niezastąpionym zespołem. Ciekawa fabuła. Jak zwykle świetnie się czyta.

Kolejna świetna pozycja Anrei Camilleriego z niezawodnym komisarzem Montalbano i jego niezastąpionym zespołem. Ciekawa fabuła. Jak zwykle świetnie się czyta.

Nie wiem, co zrobię, jak już przeczytam wszystkie dostępne po polsku odsłony serii o komisarzu Montalbano, ale pewnie skończy się to olbrzymim czytelniczym kacem.

"Wycieczka do Tindari" jest jednym z moich ulubionych jak dotąd tomów. Zawiera nie tylko intrygującą i dość oryginalną zagadkę, ale też sporą dozę humoru. Już dawno nie wybuchałam tak głośno śmiechem podczas lektury.

Ale bez obaw, Camilleri nie przerzucił się nagle na cozy crime. Komisarz Montalbano skończył pięćdziesiąt lat. Bardziej cyniczni znajomi porobili kariery, a jemu pozostaje oswojenie się z faktem, że obok starej mafii powoli wyrasta nowa, lekceważąca tradycyjne klanowe zasady. A tak poza tym, to w Vigàcie i okolicach po staremu: Adelina gotuje, Livia regularnie wydzwania, a personel posterunku bezskutecznie próbuje uniknąć sarkastycznych docinków Montalbano.

Nawet jeśli rozwiązanie akcji sprawiło mi lekki niedostyt, to po drodze bawiłam się lepiej niż zwykle. I jak tu nie zabrać się z marszu za "Zapach nocy"?

Nie wiem, co zrobię, jak już przeczytam wszystkie dostępne po polsku odsłony serii o komisarzu Montalbano, ale pewnie skończy się to olbrzymim czytelniczym kacem.

"Wycieczka do Tindari" jest jednym z moich ulubionych jak dotąd tomów. Zawiera nie tylko intrygującą i dość oryginalną zagadkę, ale też sporą dozę humoru. Już dawno nie wybuchałam tak głośno śmiechem podczas...

Raz jeszcze Andrea Camilleri. Tym razem z "Wycieczką do Tindari".

Lubię tego pisarza. Za umiejętność stworzenia nastroju, za postaci stworzonych bohaterów (i to nie tylko głównego - komisarza Montalbano, lecz także tych z drugiego planu),którym pisarz nadał indywidualne, wiarygodne cechy, obdarzając słabościami na równie z zaletami, za fabułę (chociaż, jakby paradoksalnie to nie brzmiało w odniesieniu do powieści kryminalnej, nie akcja stanowi o sile powieści Camilleri),za pewne odczucie lekkości, które towarzyszy lekturze jego książek, a które wynika z lekkości stylu pisania.

Powieści Camilleri są najwłaściwszą chyba lekturą na upalne lato.

Jedyne. o co można mieć pewne zastrzeżenia do pisarza (nie jest wprawdzie przekonany, że to aż taka wada),to - rzec by można - w określonym stopniu oswajanie zbrodni, jakby lekki, trochę niefrasobliwy stosunek pisarza do przestępstwa.

Raz jeszcze Andrea Camilleri. Tym razem z "Wycieczką do Tindari".

Lubię tego pisarza. Za umiejętność stworzenia nastroju, za postaci stworzonych bohaterów (i to nie tylko głównego - komisarza Montalbano, lecz także tych z drugiego planu),którym pisarz nadał indywidualne, wiarygodne cechy, obdarzając słabościami na równie z zaletami, za fabułę (chociaż, jakby...

Niepostrzeżenie cykl kryminałów z komisarzem Montalbano stał się jednym z moich ulubionych. Nie czytałam wszystkiego po kolei, ale kolejność w tym przypadku nie ma większego znaczenia. W tej serii jest wszystko, co kojarzy się z radością życia: humor, książki, czytane przez komisarza, dobre jedzenie, dobre wino, morze, słońce, a do tego dobro wygrywa. Dobro wygrywa nie zawsze w 100%, bo są przecież ofiary, jak to w kryminałach być musi, ale jednak ostatecznie triumfuje sprawiedliwość. Nie zawsze jest to sprawiedliwość w stylu posadzenia kogoś na ławie oskarżonych, bywa ona niekiedy specyficzna, ale jest. Bywają też i smutne momenty, ale dzięki temu ksiażki są prawdziwe, a bez tego seria byłaby kiczowata. Trudno wyobrazić sobie Sycylię bez mafii, tutaj też często chociażby w tle mafia się pojawia, co nie oznacza, aby książki opowiadały o porachunkach mafijnych.

Głównym atutem serii jest oczywiście komisarz Montalbano. Zaszufladkować się go nie da. Polubić jak najbardziej można. Jest inteligentny i wrażliwy, ma domieszkę neurotyka i samotnika, ale generalnie potrafi cieszyć się życiem. Z jednej strony jest zaangażowany w pracę i czerpie z niej satysfakcję, z drugiej dopadają go niekiedy chwile frustracji, gdy porówna się do znajomych, którzy zrobili kariery i nie narzekają na brak pieniędzy. W tym właśnie tomie zastanawia się nad swoim pokoleniem, które w 1968r. zaangazowane było w ruch hipisów, w bunt przeciwko porządkowi świata. Doszedł do wniosku, że poza dwoma osobami, które pozostały wierne ideałom młodości, reszta stała się "radykalanie dyspozycyjna", a znajomi przeskakują z lewicy na prawicę, i znowu na lewicę, i znowu na prawicę". "Nie udało im sie zmienić społeczeństwa, wobec czego sami się zmienili. Może zresztą w ogóle nie musieli się zmieniać". Montalbano ma lekki problem z upływającym czasem, ciężko mu pogodzić się faktem, że kończy 50 lat. Młodsi czytelnicy nie muszą się zrażać, bo kryzys wieku może dopaść nawet w okolicach 30 -tki.
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2020/02/andrea-camilleri-wycieczka-do-tindari_26.html

Niepostrzeżenie cykl kryminałów z komisarzem Montalbano stał się jednym z moich ulubionych. Nie czytałam wszystkiego po kolei, ale kolejność w tym przypadku nie ma większego znaczenia. W tej serii jest wszystko, co kojarzy się z radością życia: humor, książki, czytane przez komisarza, dobre jedzenie, dobre wino, morze, słońce, a do tego dobro wygrywa. Dobro wygrywa nie...

Podobało mi się ale początek powieści nie zapowiadał tego. Jak zwykle komisarz zajmuje się dwiema sprawami, które z pozoru nie łączą się ze sobą. Dobry, nie za ciężki kryminał, który wciągnął mnie na długie dwie godziny. Największy mankament tej serii to Catarella. Jak na moje oko facet zachowuje się jak upośledzony, czym czasami doprowadza mnie do szału.

Podobało mi się ale początek powieści nie zapowiadał tego. Jak zwykle komisarz zajmuje się dwiema sprawami, które z pozoru nie łączą się ze sobą. Dobry, nie za ciężki kryminał, który wciągnął mnie na długie dwie godziny. Największy mankament tej serii to Catarella. Jak na moje oko facet zachowuje się jak upośledzony, czym czasami doprowadza mnie do szału.

Historia na poziomie tych lepszych z całego cyklu. Podwładni komisarza jak zwykle świetni, on sam również w formie, więc niczego więcej tu nie trzeba.

Historia na poziomie tych lepszych z całego cyklu. Podwładni komisarza jak zwykle świetni, on sam również w formie, więc niczego więcej tu nie trzeba.

Główny wątek w miarę ciekawy. Nie jest to powalający kryminał, ale jest dostatecznie dobry. Niestety jak dla mnie pióro autora jest bardzo "ciężkie" i miejscami czytało się to po prostu trudno czytało - przykłady: rozmowy komisarza z podwładnymi...

Główny wątek w miarę ciekawy. Nie jest to powalający kryminał, ale jest dostatecznie dobry. Niestety jak dla mnie pióro autora jest bardzo "ciężkie" i miejscami czytało się to po prostu trudno czytało - przykłady: rozmowy komisarza z podwładnymi...

Kolejny przyzwoity tomik z serii przygód komisarza Montalbano. Znajdziemy tu typowe dla autora wstawki za które lubimy serię - cierpki humor bohatera i jego otoczenia, śródziemnomorską scenerię i smakowite opisy menu gospodyni, które powodują chęć natychmiastowego zatrudnienia jej u siebie:-) Fabuła nieco rozczarowuje w tej części, chociaż zagadka jest.

Kolejny przyzwoity tomik z serii przygód komisarza Montalbano. Znajdziemy tu typowe dla autora wstawki za które lubimy serię - cierpki humor bohatera i jego otoczenia, śródziemnomorską scenerię i smakowite opisy menu gospodyni, które powodują chęć natychmiastowego zatrudnienia jej u siebie:-) Fabuła nieco rozczarowuje w tej części, chociaż zagadka jest.

Komisarz Montalbano przedziera się przez gąszcz ludzkich żądzy, by znaleźć spokój w świątyni dumania, pod drzewem oliwnym. Sycylijskie klimaty, smaczne jedzenie, zgrany zespół współpracowników i specyficzne relacje między ludźmi prawa a mafią.
Można bez żadnych zastrzeżeń, zaś z dużą przyjemnością dać się ponieść tej opowieści, skoro czekają już następne części.

Komisarz Montalbano przedziera się przez gąszcz ludzkich żądzy, by znaleźć spokój w świątyni dumania, pod drzewem oliwnym. Sycylijskie klimaty, smaczne jedzenie, zgrany zespół współpracowników i specyficzne relacje między ludźmi prawa a mafią.
Można bez żadnych zastrzeżeń, zaś z dużą przyjemnością dać się ponieść tej opowieści, skoro czekają już następne części.