"Pani de Charolais, księżniczka krwi (...) zwróciła się do niego (Stanisława), kiedy pośniadawszy wyszli do ogrodu: "Mój Panie, przynieś mi, proszę, moją cipkę". Oszołomiony, najpierw udał, że nie słyszy. Ona powtórzyła: "Przynieś mi moją cipę". Żartuje sobie ze mnie, pomyślał, i odpowiedział elegancko: "Wydawało mi się, że nosi ją pani zawsze ze sobą". Usłyszał wybuch śmiechu: chodziło o poduszkę, którą ta dama, wychodząc do ogrodu, przypinała sobie do tylnej części ciała." Się uśmiałam :-). Mnóstwo intryg i zadziwiające jest, że tyle osób było zamieszanych w pomoc przy romansie (dostarczanie liścików), odbywało się to pod nosem małżonków, dwór huczał od plotek, a jednak małżonkowie nie dowiadywali się. Lub udawali, że nie wiedzą. A przecież z dużo błahszych powodów wyzywali się na pojedynki. Jak dla mnie trochę mało zbeletryzowana, taka kronika wydarzeń i przez to gubiłam się, mnóstwo nazwisk i w większości suche fakty. Bardzo dokładna, autor włożył ogrom pracy. I smutna.

"Pani de Charolais, księżniczka krwi (...) zwróciła się do niego (Stanisława), kiedy pośniadawszy wyszli do ogrodu: "Mój Panie, przynieś mi, proszę, moją cipkę". Oszołomiony, najpierw udał, że nie słyszy. Ona powtórzyła: "Przynieś mi moją cipę". Żartuje sobie ze mnie, pomyślał, i odpowiedział elegancko: "Wydawało mi się, że nosi ją pani zawsze ze sobą". Usłyszał wybuch...