Twórczość Joanny Chmielewskiej przedstawiła mi koleżanka z dzieciństwa, która zaczytywała się w niej bez pamięci.
Pochłonęłam kilka powieści, po czym wróciłam do pisarek bliższych memu sercu, odkładając ją na "kiedyś".
Od tamtego czasu jakoś nigdy nie było okazji, aby ponownie zasiąść do humorystycznie napisanych kryminałów Pani Joanny, a szkoda....
o tym że znów sięgnęłam po nie, zadecydował przypadek, a raczej sentymentalny spacer z psem polną drogą, po której chodziłysmy jako beztroskie nastolatki ,nie raz rozmawiając o właśnie tych powieściach.
Nie minęły 2 dni, a na moim stole kuchennym pojawiło się kilka książek wspomnianej autorki, które z czystym sumieniem mogę polecić każdemu chcącemu odsapnąć od bardziej wymagającej lektury oraz każdemu pragnącemu zrelaksować się po ciężkim dniu pracy, kiedy ma się serdecznie dość wszystkich i wszystkiego. A co tym razem serwuje pisarka?

„Wszystko Czerwone” to książka, w której trup ściele się gęsto, ponieważ cichy, niepozorny domek Alicji, przyjaciółki i gospodyni narratorki książki, ma za wroga wyjątkowo produktywnego mordercę. On to co i rusz dopada innego z licznych gości domu Allerod – jak po duńsku nazywa się tytułowe „Wszystko czerwone” – innym ze swych wielu morderczych narzędzi. I nie byłoby wiele do śmiechu, całkiem jak nie u Joanny Chmielewskiej, gdyby nie to, że roztrzaskana młotkiem czaszka zbiera się do kupy dzięki maseczce z truskawek, napadnięta przez zbirów dama zapomina własnego nazwiska, bomba w szafce zamiast głowy urywa perukę, trup zieje i grzębi, a jad spożywają osoby nieżywe... Jednym zdaniem – Joanna Chmielewska w każdym calu czaruje nas kryminałem z dawniejszej swojej serii, opowiadając o wybuchowej wizycie Joanny u jej wieloletniej przyjaciółki Alicji w Danii, nie oszczędzając na tajemniczych aluzjach do nowo nabytego ukochanego Marka, okraszając całość duńskim inspektorem i jego przepiękną, sienkiewiczowsko – biblijną polszczyzną, która wywierała przeogromne wrażenie nie tylko na wszystkich bohaterach książki, ale i na mnie przyprawiajac nie tylko o niepohamowane wybuchy śmiechu ale i łzy.

Fabuła książki prezentuje się następująco: Joanna przyjeżdża do domu Alicji z nadzieją zastania tam Edka, wspólnego znajomego i załatwienia z nim pewnej sprawy. Tymczasem w domu Alicji panuje pandemonium. Jak to bywa u upiornie gościnnych gospodyń, goście goszczą.
Tego wieczora wszyscy, wzbogaceni o gości duńskich, dochodzących, świętują uruchomienie w ogrodzie ładnej czerwonej lampy...
Wspomniany Edek po pijanemu awanturuje się na Alicję, że wpuszcza do domu takich ludzi. No właśnie....jakich????
Przyjęcie dobiega końca, goście się rozchodzą, ogólnie zaczyna panować cisza i błogi spokój. Nagle, ni stad ni zowąd ciało Edka zostaje odnalezione na tarasie. Okazuje się że zadźgano go długim, ostrym narzędziem...Rożen? a może sztylet?

Tak mniej więcej zaczyna się akcja powieści „Wszystko czerwone” - pierwszym prawdziwym trupem. A pozostałe? po części wyżyły, przecież nie można im odmówić pewnych trupich praw. Ile ich było???? pięc, sześć a może dziewięć? Traktowano je młotkiem, przejeżdżano mercedesem, strzelano, miażdżono, truto...
No i sztylet, to sławne aczkolwiek nieudolne dźganie sztyletem...
Morderca zapewnia wszelki smak dobrego kryminału – można się do woli zastanawiać, kto zabił Edka i dlaczego, kto dybie i kto wstrzykiwał truciznę do winogron.
Może wam czytelnicy uda się odgadnąć prawdę, zanim przez karty książki przeleje się całe morze krwi – tytułowe „wszystko czerwone”? A jaka ona jest? jeżeli udało mi się choć troszeczkę was zaciekawić, sięgnijcie w wolnej chwili po tę otoż pozycję:) wybuchy śmiechu oraz poprawa nastroju gwarantowana!!!!
Serdecznie polecam:)

Twórczość Joanny Chmielewskiej przedstawiła mi koleżanka z dzieciństwa, która zaczytywała się w niej bez pamięci.
Pochłonęłam kilka powieści, po czym wróciłam do pisarek bliższych memu sercu, odkładając ją na "kiedyś".
Od tamtego czasu jakoś nigdy nie było okazji, aby ponownie zasiąść do humorystycznie napisanych kryminałów Pani Joanny, a szkoda....
o tym że znów...