Cykl o straży miejskiej podoba mi się najmniej. Jakoś tak nie przypadł mi do gustu Sam Vimes - jakby nie patrzeć główny bohater cyklu. Za to postaci drugoplanowe zawsze mnie bawiły - od Detrytusa zaczynając, przez Nobby'ego, Cudo, Colon'a po Marchewę. To było dla mnie to, co w cyklu poświęconym straży miejskiej Ankh-Morpork było najlepsze.

"Niuch" to zmienił. Wreszcie to Sam Vimes ubawił mnie tak, jak powinien zrobić to już dawno. Świetna historia gliniarza na urlopie, lekko zagubionego po wyjeździe z rodziną na wieś, który nagle staje w obliczu dziwnych konwenansów, natłoku nazbyt usłużnej służby i przeraźliwej ciszy zalegającej nocą. Jak to też na Vimes'a przystało, żeby nie było zbyt spokojnie i kolorowo odkrywa morderstwa popełniane w społeczności goblinów. I - rzecz jasna - postanawia zareagować. I reaguje, jak zwykle z hukiem. Niekoniecznie zyskując tym aprobatę lady Sybil.

Mówi się, że Pratchett łagodnieje, traci rozpęd, humor i jego ostatnie książki to nie to samo. "Niuch" jest tego absolutnym zaprzeczeniem. Od początku do końca zabawny, ironiczny, absurdalny, prześmiewczy. Fabuła przemyślana, żadnych zbędnych wątków, jak to już nie raz u Pratchett'a bywało. Nie ma natłoku postaci ani przesadnie dużo pobocznych wydarzeń.
A do tego jak zwykle fenomenalna lady Sybil, której nie sposób nie pokochać za charakter i tradycjnie niezawodny Willikins, który burzy mit tego jak powinien zachowywać się prawdziwy kamerdyner. A wisienką na torcie jest Sam Vimes Junior i jego nowe, niecodzienne hobby.

Cykl o straży miejskiej podoba mi się najmniej. Jakoś tak nie przypadł mi do gustu Sam Vimes - jakby nie patrzeć główny bohater cyklu. Za to postaci drugoplanowe zawsze mnie bawiły - od Detrytusa zaczynając, przez Nobby'ego, Cudo, Colon'a po Marchewę. To było dla mnie to, co w cyklu poświęconym straży miejskiej Ankh-Morpork było najlepsze.

"Niuch" to zmienił. Wreszcie to...