Chyba najsłabsza część z Vimesem jako głównym bohaterem, trochę brakowało mi większego udziału pozostałych strażników.

Chyba najsłabsza część z Vimesem jako głównym bohaterem, trochę brakowało mi większego udziału pozostałych strażników.

Komendant Vimes w formie, tłumacz niezmiennie w formie, złego słowa o Świecie Dysku nie powiem, nie jestem obiektywna - uwielbiam tę serię.

Komendant Vimes w formie, tłumacz niezmiennie w formie, złego słowa o Świecie Dysku nie powiem, nie jestem obiektywna - uwielbiam tę serię.

Ostatnia już powieść o moim ulubionym bohaterze cyklu Świat Dysku, komendancie Samie Vimesie, zabiera go na wieś do posiadłości ziemskich szlachty, jakie możemy sobie wyobrazić w powieści Jane Austen. Vimes wraz z rodziną spaceruje, składa i przyjmuje wizyty, poznaje okolicę oraz okolicznych ludzi… i nie tylko. Jak się wkrótce okazuje, sielskie otoczenie skrywa mroczną historię i potworną zbrodnię. A kim byłby nasz bohater, gdyby nie podjął się rozwiązania tej sprawy?

Autor tym razem pochyla się nad tematem praw jednostek i grup opartych na zwyczajach i przekonaniach, a nie egalitarnej równości wobec prawa. Na kanwie skomplikowanych stosunków między szlachtą a gminem prowadzi nas przez wydarzenia, w których rozważa, czy człowiek uprzywilejowany może więcej, i jak daleko może się posunąć w swoich działaniach. Pratchett wyraża w tej książce w tej powieści bardzo wyraźnie swój pogląd w tej sprawie, pisząc w taki sposób, że serce nieraz mi się krajało nad losem istot w niej opisanych. Powagę w tym utworze równoważy jednak humorem prezentując m.in. wyrafinowane kury znoszące kwadratowe jajka oraz skatologiczną tematykę – od dziecięcej książki na temat kupek przez naukowe zainteresowania naturalnymi wydzielinami (jako aluzja do nauk przyrodniczych, którymi zajmowali się badacze z epoki wiktoriańskiej) po religijne ich znaczenie.

To jedna z tych książek w moim życiu, które najbardziej sobie cenię. Wydaje mi się, że w każdy kolejny tom z cyklu autor wkładał coraz więcej gniewu na to, co uważał za niesprawiedliwe, przez co stawały się coraz bardziej aktualne, ciekawsze, życiowe i kształcące. Dlatego też zawsze polecam jego książki każdemu.

Ostatnia już powieść o moim ulubionym bohaterze cyklu Świat Dysku, komendancie Samie Vimesie, zabiera go na wieś do posiadłości ziemskich szlachty, jakie możemy sobie wyobrazić w powieści Jane Austen. Vimes wraz z rodziną spaceruje, składa i przyjmuje wizyty, poznaje okolicę oraz okolicznych ludzi… i nie tylko. Jak się wkrótce okazuje, sielskie otoczenie skrywa mroczną...

Niestety ale to chyba najsłabsza częśc z mojego ukochanego cyklu o Straży. Sam pomysł zmiany miejsca i wprowadzenia nowych postaci nie jest zły. Jednak po jakimś czasie książka robi się mocno nużącą i długo zajęło mi jej wymęczenie...

Niestety ale to chyba najsłabsza częśc z mojego ukochanego cyklu o Straży. Sam pomysł zmiany miejsca i wprowadzenia nowych postaci nie jest zły. Jednak po jakimś czasie książka robi się mocno nużącą i długo zajęło mi jej wymęczenie...

Każdy z nas ma czasami dość pracy, którą wykonuje dla zarobku, idei lub zabicia czasu. Chwili wytchnienia bez wyjątku, od czasu do czasu potrzebujemy. Nasuwa się jedno słowo „Urlop”. To czas gdy się odcinamy się od rzeczywistości, bujamy w obłokach, i zapominamy o wszystkim. Ta nieważkość bytu, może jednak się zamienić, w coś co zaprzątnie nasz umysł, i możemy zapomnieć o wypoczynku. Wiele jest przykładów w literaturze, które pokazują jak główny bohater, wylegując się na wczasach, i odpoczywa, ale okoliczności sprawiają, że musi zakasać rękawy, i ze stanu „spoczynku” po raz kolejny, najczęściej ratować świat. W powieści „Niuch” ten motyw jak się domyślacie jest wykorzystany przez twórcę „Świata Dysku”. Czy to ujma dla pisarza? Jak mi się podobała sama powieść? Czy powieść posiada ukryte przesłanie, z którego najbardziej są słynne książki Terryego Pratchetta? Zacznę od mojego stosunku do całej serii. Musze przyznać, że parę lat temu książki brytyjskiego pisarza, jednak bardziej mnie bawiły. Były dla mnie czymś ożywczym, błyskotliwym i ciekawym. Może trochę mi się znudziły. Ale to nie oznacza, że zapomniałem o cyklu. Bowiem regularnie wracam do cyklu, aby sobie w pewnym stopniu obudzić czytelnika, który z wypiekami na twarzy pochłaniał powieści Terrego. I naprawdę „Niuch” to dobra powieść. Może główny motyw jest „zgrany”, ale moim zdaniem to nie umniejsza kunsztu autorowi. Momentami naprawdę się świetnie bawiłem. Kompozycja utworu, i jej koncept bardzo mi przypadł do gustu. Na początku powolna narracja, która wprowadza czytelnika w świat przedstawiony i jego prawa, którymi się rządzi. Natomiast środek powieści, moim zdaniem to najmocniejszy punkt utworu. Przedstawione w nim wydarzenia są widowiskowe, przezabawne i groteskowe. Co podkreśla fakt, że Prattchett był niezrównanym mistrzem w okazywaniu wad i zalet naszego człowieczeństwa. To właśnie przesłania utworu, to coś z czego można czerpać garściami. Pod płaszczykiem opowieści „fantastycznej”, można doszukać się drugiego dna i problemów jakie dotykały i dotykają świat i naszą rzeczywistość. Autor w krzywym zwierciadle ukazał bowiem problem emigracji, migracji i handlu niewolnikami. Jest to temat trudny do zdiagnozowania nawet dla dojrzałego czytelnika. Na niektóre sprawy nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Pisarz w tej konkretnej sprawie nie narzuca swojego zdania. Ale w sposób „delikatny” uwypukla, eksponuje i informuje o problemie, który może dotknąć każdego z nas. Kolejnym ważnym aspektem powieści niewątpliwie jest jasny przekaz, że w każdym z nas istnieje „mrok”. Od nas zależy, czy opanuje, zaślepi i pochłonie nas. Czy może jak groźnego psa spróbujemy wytresować, i uwiązać na łańcuchu, aby nigdy nie przeważył nad naszymi pozytywnymi cechami. Ta nasza mroczniejsza strona natury, to przede wszystkim pewien proces, który może być w początkowym stadium, przez nas bagatelizowany, zlekceważony, a może urosnąć do kolosalnych rozmiarów. Duża rola i odpowiedzialność w nas samych, aby do tego nie doszło, i tu kłania się wielka „Praca u podstaw”. Wracając może do fabuły…- Sam Vimes, ciągnie fabułę za uszy. Komendant straży miejskiej i jego synek … - i może jeszcze jedna goblinka, kradną show. To właśnie interakcje bohaterów to niesamowicie mocną strona powieści. Mamy tu tak rozbudowane relacje pomiędzy personami, że czytelnik się z nimi się zżywa, a ich losy nie są mu obojętne. Przeżywamy ich przygody, które przeważnie są zabawne, chociaż notabene czasem bywa groźnie, ale tonacja utworu jest wręcz sielankowa. Kończąc moje wynurzenia, zostawiłem sobie na koniec, maleńki zarzut. Wraca jak bumerang kompozycja utworu. Moim zdanie powieść jest trochę rozciągnięta. Ma wiele finałów, co trochę zaburza całą kompozycje. Łapałem się na tym, ze nie mogłem się doczekać ostatniego akapitu. Ale summa summarum był to jak najbardziej udany powrót do cyklu. Reasumując, „ Niuch” to powieść bardzo dobra. Która ma wiele zalet. Może nie będzie w niej nic specjalnie odkrywczego, dla miłośników cyklu, ale dla początkujących moli książkowych, może się okazać dobrym startem ku przygodzie, która zaręczam, będzie dla większości z was satysfakcjonująca. Polecam.

Każdy z nas ma czasami dość pracy, którą wykonuje dla zarobku, idei lub zabicia czasu. Chwili wytchnienia bez wyjątku, od czasu do czasu potrzebujemy. Nasuwa się jedno słowo „Urlop”. To czas gdy się odcinamy się od rzeczywistości, bujamy w obłokach, i zapominamy o wszystkim. Ta nieważkość bytu, może jednak się zamienić, w coś co zaprzątnie nasz umysł, i możemy zapomnieć o...

Ciekawe śledztwo z wykluczeniem rasowym. Po połowie jednak trochę nużące i żarty o kupie... już za dużo :D (ten sam kawał x razy opowiadany nie jest już taki śmieszny) ,ale to main core jednego z bohaterów. Pan Pratchett przemyca swój praczettowy humor pomiędzy akcją i.... jest to śmieszne inteligentne i bardzo w angielskim stylu. Wyobrażałem sobie, że narrator to jakiś majordomus pijący herbatkę o piątej, który te śmieszne scenki opowiada z kamienną twarzą.

Ciekawe śledztwo z wykluczeniem rasowym. Po połowie jednak trochę nużące i żarty o kupie... już za dużo :D (ten sam kawał x razy opowiadany nie jest już taki śmieszny) ,ale to main core jednego z bohaterów. Pan Pratchett przemyca swój praczettowy humor pomiędzy akcją i.... jest to śmieszne inteligentne i bardzo w angielskim stylu. Wyobrażałem sobie, że narrator to jakiś...

Niuch to jedna z ostatnich pratchettowych książek ze swiata dysku i jest to widoczne. Nie wiem, czy to wina tłumaczenia czy zmiana stylu pisarza, ale z całej serii o straży ta wypada najgorzej- dalej niezle! Ale czegoś w niej brakuje. Temat poruszany w tej części jest ważny i ciekawy- natomiast wyraźnie zmienił się styl pisania i mnie to trochę odpychało.

Niuch to jedna z ostatnich pratchettowych książek ze swiata dysku i jest to widoczne. Nie wiem, czy to wina tłumaczenia czy zmiana stylu pisarza, ale z całej serii o straży ta wypada najgorzej- dalej niezle! Ale czegoś w niej brakuje. Temat poruszany w tej części jest ważny i ciekawy- natomiast wyraźnie zmienił się styl pisania i mnie to trochę odpychało.

Zdecydowanie jedna z mroczniejszych części świata Dysku. Terry Pratchett już się nie patyczkuje i wprost opisuje wygląd zmasakrowanego ciała, co kilkanaście tomów wcześniej byłoby dla mnie do po pomyślenia, patrząc na ogólny charakter serii. Czy to dobrze? Nie wiem, gdyż miałam niepokojące wrażenie, że nie czytam już tej cudownej powieści fantasy, która traktuje swiat z przymrużeniem oka, tylko traktuje go bardzo poważnie. Niemniej, nadal bardzo przyjemnie mi się czytało.

Zdecydowanie jedna z mroczniejszych części świata Dysku. Terry Pratchett już się nie patyczkuje i wprost opisuje wygląd zmasakrowanego ciała, co kilkanaście tomów wcześniej byłoby dla mnie do po pomyślenia, patrząc na ogólny charakter serii. Czy to dobrze? Nie wiem, gdyż miałam niepokojące wrażenie, że nie czytam już tej cudownej powieści fantasy, która traktuje swiat z...

I jak tu nie kochać Sama Vimesa? :)
Kolejny bardzo dobry tom Świata Dysku. Tak jak Ankh-Morpork nieraz ukazywało swoje wspaniałe oblicze miasta otwartego i skłonnego przyjąć w swe troskliwe ramiona przedstawicieli różnych gatunków, tak prowincja, mimo powierzchownej sielskości, ukazuje zdecydowanie więcej mroku. Są równi i równiejsi, nie tylko pod względem statusu i zamożności. I chociaż powieść ma w sobie wiele pratchettowskiego humoru, to jednocześnie bardzo poważnie stawia pytania o tożsamość i o to, jakim prawem ludzie decydują o hierarchii gatunków (ras?). Bardzo dobrze mi się ją czytało, oczywiście również ze względu na charakterystyczną dla autora wciągającą narrację i zabawę językiem.

I jak tu nie kochać Sama Vimesa? :)
Kolejny bardzo dobry tom Świata Dysku. Tak jak Ankh-Morpork nieraz ukazywało swoje wspaniałe oblicze miasta otwartego i skłonnego przyjąć w swe troskliwe ramiona przedstawicieli różnych gatunków, tak prowincja, mimo powierzchownej sielskości, ukazuje zdecydowanie więcej mroku. Są równi i równiejsi, nie tylko pod względem statusu i...

Zabawna i wciągająca. Polecam

Zabawna i wciągająca. Polecam