Po serii dobrych i znakomitych kryminałów rodem ze Skandynawii przyszła pora na pierwsze rozczarowanie.

W „Pokoju numer 10” nie znalazłam nic z tego, co cenię w tego typu literaturze z nie tak znowu odległej północy, w efekcie do końca książki dobrnęłam ze sporym wysiłkiem. Zamiast oszczędności i umiarkowania w wyrażaniu uczuć, w tej pozycji mamy dosłowny słowotok, a każdy bodaj szelest liści, czy silniejszy wiatr uruchamia istną lawinę przeczuć, wrażeń, wspomnień, domniemań. Zamiast rzeczowego podejścia do prowadzonego śledztwa, analizy faktów i wyników badań, stawiania hipotez i ich sprawdzania, mamy mnóstwo ogólnikowych rozmów pomiędzy policjantami, z których nic nie wynika, kilka miernych przesłuchań świadków i całe rozdziały łażenia, tudzież jeżdżenia po mieście i oddawania się wspomnieniom, bądź przeczuciom, że coś tu nie gra. Albo pisarz nie przepada za organami ścigania, albo przed napisaniem tej książki ktoś z mundurowych mu na odcisk nadepnął, bo sposób w jaki przedstawił przebieg śledztwa w sprawie o morderstwo raczej nie wzbudza zaufania do tamtejszej policji… Również rozwiązanie jest średnio satysfakcjonujące- nie wszystko zostaje do końca wyjaśnione. Nie wiem, może autor zamierza powrócić do sprawy w kolejnej książce na zasadzie następnej serii wspomnień?... Tak czy siak, ja raczej o tym się nie przekonam.

Jak dla mnie całość mogłaby zostać swobodnie skrócona o jakieś 20% z zyskiem dla fabuły- może wtedy ci wszyscy bohaterowie nie sprawialiby wrażenia, że ruszają się jak muchy w smole….

No i te powroty do przeszłości, które w żaden sposób nie zostały wyróżnione, jako retrospekcje. Brak tytułu, jakiejś adnotacji o tym, że kolejny fragment to cofnięcie w czasie bardzo mnie irytowało, bo tak prozaicznie utrudniało to czytanie (które i tak do najprzyjemniejszych nie należało).

Niestety, ale nie polecam.

Po serii dobrych i znakomitych kryminałów rodem ze Skandynawii przyszła pora na pierwsze rozczarowanie.

W „Pokoju numer 10” nie znalazłam nic z tego, co cenię w tego typu literaturze z nie tak znowu odległej północy, w efekcie do końca książki dobrnęłam ze sporym wysiłkiem. Zamiast oszczędności i umiarkowania w wyrażaniu uczuć, w tej pozycji mamy dosłowny słowotok, a każdy...