To moja druga książka tej Autorki, i jednocześnie pierwsza, o której chciałabym coś napisać. Nie jest to może długa opowieść, ale wszystko, co najważniejsze mieści się dokładnie w takiej a nie innej ilości stron :) Temat odejścia bliskiej osoby
i tego, jak szybko blaknie pamięć o niej - została skonfrontowana z tym, jakie poruszenie wywołała ta śmierć w... obcej osobie. Duży plus za piękny język.

To moja druga książka tej Autorki, i jednocześnie pierwsza, o której chciałabym coś napisać. Nie jest to może długa opowieść, ale wszystko, co najważniejsze mieści się dokładnie w takiej a nie innej ilości stron :) Temat odejścia bliskiej osoby
i tego, jak szybko blaknie pamięć o niej - została skonfrontowana z tym, jakie poruszenie wywołała ta śmierć w... obcej osobie....

Ta stosunkowo krótka opowieść porusza trudną kwestię żałoby. Mówi o tym, że każdy z nas przeżywa ją w inny sposób. U każdego przebiega ona inaczej. Jedni uciekają przed nią w pracę, inni w świat sztuki, jeszcze inni wracają szybko do codzienności, tak po prostu. Ale autorka zwraca uwagę na ten ważny moment kiedy po prostu należy pozwolić łzom płynąć tak długo, jak potrzebują. Pozwolić sobie na zwyczajne opłakanie straty bliskiej osoby.

Główny bohater opłakuje śmierć swojej siostry. Odwiedzając ją codziennie na cmentarzu widzi, że nie tylko on bywa u niej każdego dnia. Obecność tej tajemniczej postaci zdradzają kładzione na płycie nagrobnej kwiaty - niezapominajki. Chris postanawia dowiedzieć się komu jeszcze tak bardzo brakuje Emily. Czy będzie zaskoczony tym, co odkryje? Sami sprawdźcie 😊

Książka ma w sobie atmosferę magii, jest może nawet trochę oniryczna, pozostawia niedopowiedzenia i skłania do refleksji.

Ta stosunkowo krótka opowieść porusza trudną kwestię żałoby. Mówi o tym, że każdy z nas przeżywa ją w inny sposób. U każdego przebiega ona inaczej. Jedni uciekają przed nią w pracę, inni w świat sztuki, jeszcze inni wracają szybko do codzienności, tak po prostu. Ale autorka zwraca uwagę na ten ważny moment kiedy po prostu należy pozwolić łzom płynąć tak długo, jak...

Świetnie napisana fabuła wciąga w czytelnika do intymnego świata ludzkiego bólu po stracie ukochanej osoby, ale też pokazuje świat widziany oczami artysty. Subtelne przekazanie trudnych emocji, ulotności chwili i zaskakującego zakończenia są atutem tej zdecydowanie za krótkiej książki. Gorąco polecam.

Świetnie napisana fabuła wciąga w czytelnika do intymnego świata ludzkiego bólu po stracie ukochanej osoby, ale też pokazuje świat widziany oczami artysty. Subtelne przekazanie trudnych emocji, ulotności chwili i zaskakującego zakończenia są atutem tej zdecydowanie za krótkiej książki. Gorąco polecam.

Jeszcze nie do końca wiem, co myśleć o tej krótkiej opowieści, ale może właśnie o to w niej chodzi. Żeby wywołać chwilowy chaos myśli?

Dedykacja mówi: "Tę książkę dedykuję wszystkim, którzy kogoś utracili.", pod tym z pewnością mogę się podpisać. Nie jest to lektura ciężka, górnolotna też nie, ma jednak w sobie nadzieję i miejsce na chwilę refleksji, dlatego polecam.

Jeszcze nie do końca wiem, co myśleć o tej krótkiej opowieści, ale może właśnie o to w niej chodzi. Żeby wywołać chwilowy chaos myśli?

Dedykacja mówi: "Tę książkę dedykuję wszystkim, którzy kogoś utracili.", pod tym z pewnością mogę się podpisać. Nie jest to lektura ciężka, górnolotna też nie, ma jednak w sobie nadzieję i miejsce na chwilę refleksji, dlatego polecam.

Złe wieści zatrzymują na chwilę pracę serca. Niczym niesprawna maszyna ciało zapomina żyć. Usłyszane informacje potrafią wstrzymać oddech, ściąć kres w żyłach, odebrać wzrok, mowę, ogłuszyć, zachwiać równowagę czy pomieszać w głowie. Niby tylko słowa, dźwięki wypływające z ust, a jak wielką siłę mają. Niespodziewany pocisk wystrzelony rzez dobrze zakamuflowanego snajpera. Gwałtowne, pewne i precyzyjne pociągnięcie za cyngiel. Tym właśnie jest wiadomość o czyjejś śmierci. Monika Fudali, Niezapominajki, s. 57.

Głównym bohaterem książki Moniki Fudali jest Chris Phoenix. Siostra Chrisa zginęła w wypadku, a on sam jest pogrążony w ogromnym smutku, po stracie bliskiej mu osoby. Chris przepełniony bólem, rozpaczą i melancholią, nie potrafi pogodzić się z utratą swojej ukochanej siostry. Każdego dnia, odwiedza Emily na cmentarzu, bowiem myśli, iż w ten oto prosty sposób, uda mu się zachować obraz Emily w swoim umyśle na zawsze. Codzienne wyprawy do grób siostry, traktuje również jako pewnego rodzaju terapię, lecz ogromne poczucie pustki nieustannie mu towarzyszy. Od dłuższego czasu Chris, zastanawia się, kim jest tajemnicza osoba, która pozostawia na grobie jego siostry piękne niezapominajki. Zdeterminowany pragnie poznać tę osobę. Kiedy dowiaduje się, iż tajemniczą osobą, jest niepełnosprawny Dante Amaranthine, który porusza się na wózku inwalidzkim i, który również przeżywa utratę bliskiej osoby, nie zdaje sobie sprawy iż, ta znajomość sprawi, iż Chris na nowo zacznie dostrzegać barwy rzeczywistości.

To naturalne, iż człowiek, kiedy traci bardzo bliską mu osobę, nie potrafi się odnaleźć w prozie życia. To naturale, że wówczas przepełnia go ogromny smutek, melancholia, paraliżujący i mrożący krew w żyłach ból. Człowiek w owym czasie, zastanawia się, czy jest w stanie podołać temu, co go spotkało, czy sobie poradzi w tym trudnym czasie, czy będzie w stanie wypełnić pustkę, po utraci bliskiej mu osoby. Książka Moniki Fudali, swoim swoistym przekazem, uświadamia czytelników, iż nie ma jednoznacznej odpowiedzi, ani recepty na to, w jaki sposób możemy zaakceptować to, że ktoś bliski Naszemu sercu, odszedł i już nigdy nie będzie Nam dane, spędzać czasu z tą osobą. Żałoba jest to proces, który każdy przechodzi na swój indywidualny sposób, każdy reaguje inaczej, odmiennie, niemniej jednak nie należy się poddawać, trzeba żyć mimo wszystko i dążyć do tego, aby chociażby w minimalnym stopniu było tak jak kiedyś.

Historia Niezapominajki, porusza. Autorka bardzo dobrze wykreowała postać Chris'a. Jego głębokie przemyślenia, smutek, ból, niepewność w pełni są zauważalne i oddają to co może odczuwać osoba po stracie bliskiej osoby. W pełni możemy zaangażować się w sytuację, która spotkała Chris'a, wraz z nim ją przeżywać, analizować, dążyć do tego, aby było tak jak kiedyś. Wkomponowanie postaci Dante, chłopaka poruszającego się na wózku inwalidzkim, również jest godna uwagi. Dzięki niemu, Chris, zaczął dostrzegać barwy, zaczął się uśmiechać. Dante, wprowadził w życie chłopaka wiele dobrego, pomógł mu zrozumieć, czym jest utrata bliskiej osoby. Emily była dla Chris'a promieniem jaśniejącym w jego codziennej egzystencji, ale też impulsem pchających do przodu. Była przy nim, zawsze dając znać o sobie zwykłym, ale niezwykłym uśmiechem.

Dzięki temu, iż Autorka operuje bardzo barwnym, lekkim i przyjemnym w odbiorze językiem, przez całość się wprost przepływa. Na uwagę również, zasługują plastyczne opisy przyrody, dzięki temu w pełni możemy sobie je wyobrazić, poczuć, jakbyśmy akurat tam się znajdowali. Autorka również bardzo ciekawie opisała chwile, kiedy to główny bohater spędza czas przy swojej pasji – szkicowaniu.

Niezapominajki swoim swoistym przekazem, świetnie trafią od osób, które utraciły kogoś bliskiego i cierpią po tej stracie. Niemniej jednak ta historia, również jest dla osób, które pragną zrozumieć, co może doświadczać osoba, która kogoś traci, jak potrafi być smutna, ile bólu wówczas pojawia się w jej życiu, jak zmaga i boryka się z prozą życia, by w rezultacie dostrzec światło w tunelu i radość, że jeszcze jest szansa, na szczęśliwe życie. Wszytko to, znajdziemy na kartach tej publikacji. Serdecznie polecam.

Złe wieści zatrzymują na chwilę pracę serca. Niczym niesprawna maszyna ciało zapomina żyć. Usłyszane informacje potrafią wstrzymać oddech, ściąć kres w żyłach, odebrać wzrok, mowę, ogłuszyć, zachwiać równowagę czy pomieszać w głowie. Niby tylko słowa, dźwięki wypływające z ust, a jak wielką siłę mają. Niespodziewany pocisk wystrzelony rzez dobrze zakamuflowanego snajpera....

Emily ginie w tragicznym wypadku samochodowym. Zostaje potrącona przez pijanego kierowcę. Jej młodszy brat Chris nie może się pogodzić ze stratą. Zostaje sam, ponieważ matka ucieka w wir pracy. Nie poruszają dramatycznych tematów. Ich rozmowy ograniczają się głównie do telefonicznych kontaktów, głównie poprzez wymianę smsów. Chris nie może zrozumieć dlaczego tak dobra, pomocna i opiekuńcza osoba musiała odejść z tego świata. Codziennie odwiedza grób siostry.Jego uwagę przykuwają tytułowe Niezapominajki, które pojawiają się często na grobie Emily. Zdawał sobie sprawę z tego, że jego matka nie może również pogodzić się z bólem straty. Ale nie wiedział, że jest ktoś jeszcze - niepełnosprawny chłopiec Dante, który bardziej przypominał zmęczonego, mądrego człowiek, niż nastolatka.
Piękna książka opowiadająca o tym, że każdy znajdzie drogę wyprowadzającą z mroku po stracie bliskiej osoby. Potrzeba tylko osoby, która uświadomi jej istnienie i czasu.

Emily ginie w tragicznym wypadku samochodowym. Zostaje potrącona przez pijanego kierowcę. Jej młodszy brat Chris nie może się pogodzić ze stratą. Zostaje sam, ponieważ matka ucieka w wir pracy. Nie poruszają dramatycznych tematów. Ich rozmowy ograniczają się głównie do telefonicznych kontaktów, głównie poprzez wymianę smsów. Chris nie może zrozumieć dlaczego tak dobra,...

Człowiek po stracie bliskiej osoby bardzo często nie potrafi się odnaleźć. Przepełnia go smutek i ból, czasem tak silny, że wręcz paraliżujący, uniemożliwiający normalne funkcjonowanie. Jak radzić sobie w takiej sytuacji? Czy tę pustkę da się jakoś wypełnić? I w kim znaleźć oparcie w tych trudnych chwilach? "Niezapominajki" Moniki Fudali uzmysławiają czytelnikowi, że nie ma idealnej recepty. Każdy przechodzi proces żałoby na swój własny sposób. Najważniejsze, by żyć dalej i nie poddawać się, bo to właśnie życie podsuwa najlepsze rozwiązania.

Głównym bohaterem powieści jest Chris, którego siostra zginęła w wypadku. Młody mężczyzna nie potrafi poradzić sobie z tą bolesną stratą. Codzienne wyprawy na cmentarz mają mu pomóc zachować Emily w pamięci. Chris traktuje je również jako formę terapii. Ale smutek i poczucie pustki wciąż są obecne w jego życiu. Pewnego dnia bohater postanawia dowiedzieć się, kto regularnie zostawia na grobie jego siostry niezapominajki. Poznaje młodego niepełnosprawnego chłopca. Ta znajomość zmieni jego życie i sprawi, że Chris znów zacznie oddychać pełną piersią.

Na niespełna stu stronach Monika Fudali opisała poruszającą historię młodego człowieka borykającego się z żałobą. Chociaż smutek jest na jej kartach obecny, to nie przygniata czytelnika. Wręcz przeciwnie, ta opowieść zapala w sercu iskierkę nadziei, przynosi spokój i ukojenie. A przede wszystkim pozwala spojrzeć na życie z zupełnie innej perspektywy. Czytelnik ma możliwość zagłębić się w psychikę cierpiącego po stracie bohatera, poznać jego odczucia i myśli. Wraz z nim doświadcza też wytchnienia i odrobiny radości, przypatrując się, jak szarość dni ponownie nabiera blasku.

Autorka posługuje się barwnym, plastycznym językiem, który ma w sobie coś takiego, co przyciąga i nie pozwala mu się oderwać od lektury. Opisy przyrody i miejsc są fascynujące i niezwykle ekspresyjne, co sprawia, że w głowie czytelnika powstają bardzo sugestywne obrazy. W równie ciekawy sposób Monika Fudali opisuje momenty, w których Chris oddaje się swojej pasji - szkicowaniu. Na mnie zrobiły ogromne wrażenie i śledziłam je z zapartym tchem. Fabuła jest ciekawie skonstruowana, może ciut przewidywalnie, ale autorce udało się mnie zaskoczyć na sam koniec. Finał mnie zszokował, kompletnie się nie spodziewałam takiego obrotu spraw.

Myślę, że "Niezapominajki" to idealna książka dla osób, które doświadczyły utraty kogoś bliskiego. Możliwe, że znajdą w niej jakąś wskazówkę, odpowiedź, a może po prostu trochę otuchy. Ale i pozostali czytelnicy z pewnością odkryją w tej powieści coś ciekawego, inspirującego. Ja polecam tę historię z całego serca. Na pewno nie będzie to czas stracony.

Źródło: www.halmanowa.pl

Człowiek po stracie bliskiej osoby bardzo często nie potrafi się odnaleźć. Przepełnia go smutek i ból, czasem tak silny, że wręcz paraliżujący, uniemożliwiający normalne funkcjonowanie. Jak radzić sobie w takiej sytuacji? Czy tę pustkę da się jakoś wypełnić? I w kim znaleźć oparcie w tych trudnych chwilach? "Niezapominajki" Moniki Fudali uzmysławiają czytelnikowi, że nie ma...

dla dzieci i młodzieży

dla dzieci i młodzieży

Książka wciągająca, daje do myślenia, można inaczej spojrzeć na pewne sytuacje..

Książka wciągająca, daje do myślenia, można inaczej spojrzeć na pewne sytuacje..

Pomysłowe, klimatyczne, krótkie opowiadanie w stylu poprzednich tekstów autorki.

Pomysłowe, klimatyczne, krótkie opowiadanie w stylu poprzednich tekstów autorki.