O Joyce Carol Oates słyszałam już dawno, ale dopiero teraz sięgnęłam po jedną z jej książek. Chciałabym napisać, że jestem zachwycona, ale trudno zestawić słowo zachwyt z tym syfem, który wylewa się z kart książki "Ofiara". Nie lubię takich mocnych słów, jednak w moim odczuciu autorka każe czytelnikom tarzać się w bagnie, zmusza do zagłębienia się w błoto, by dostrzec sedno sprawy.
Chociaż nie jest to książka pełna poetyckich opisów, czyta się ją dziwnie lekko. Pierwszy raz czytałam książkę, która nie poddaje się narracji poprawności politycznej dotyczącej rasizmu- za to wielki szacunek dla autorki! Rasistą może być każdy, niezależnie od koloru skóry. W powieści Oates mamy do czynienia także z innymi wątkami, łączącymi się w ten cały syf, o którym pisałam na początku- uprzedzenia, bieda, strach, kompleksy, niechęć do obcych, wykorzystywanie słabości i tragedii innych do własnych egoistycznych celów.
Jestem skłonna stwierdzić, że Joyce Carol Oates stworzyła arcydzieło i tak oceniam tę książkę.

O Joyce Carol Oates słyszałam już dawno, ale dopiero teraz sięgnęłam po jedną z jej książek. Chciałabym napisać, że jestem zachwycona, ale trudno zestawić słowo zachwyt z tym syfem, który wylewa się z kart książki "Ofiara". Nie lubię takich mocnych słów, jednak w moim odczuciu autorka każe czytelnikom tarzać się w bagnie, zmusza do zagłębienia się w błoto, by dostrzec sedno...