Przyznam, że byłam oczarowana "Ostatnim katonem". Pomimo dłużyzn i miejscami nieco sztywnych dialogów całość porwała mnie bez reszty. Genialne połączenie fikcji z historią, z dodatkiem zagadek, tajemnic i szczypty skomplikowanej miłości. Bohaterowie byli pełni charakteru, żywi, nietuzinkowi i naprawdę trudno było nie darzyć ich sympatią.

Po przeczytaniu "Powrotu katona" mam w głowie tylko jedno słowo: dlaczego. A rozwijając myśl, kieruję pytanie do autorki: Matilde, dlaczego?
(...)

Powieść Matilde Asensi ma kilka bardzo dużych problemów, które skutecznie odebrały mi frajdę z lektury. Głównym (i kto wie, czy nie najważniejszym) jest to, co stało się z chyba najważniejszą postacią – doktor Ottavią Saliną.

Po części rozumiem, co autorka chciała osiągnąć. W pierwszej części Ottavia była zadziorną, pełną charakteru kobietą, członkinią sycylijskiej rodziny mafijnej. Twarda i stanowcza, nie pozwalała sobą manewrować, a ośli wręcz upór sprawiał, że niemal zawsze stawiała na swoim. Stworzenie takiej postaci nie jest łatwe, a utrzymanie jej – jeszcze trudniejsze. W "Powrocie katona" Matilde Asensi postawiła na wzmocnienie charakteru pani doktor, ale problem polega na tym, że zwyczajnie przedobrzyła. Teraz Ottavia jest po prostu nieznośna – zachowuje się jak rozwydrzona księżniczka, której ktoś każe coś robić, albo jak stereotypowa nastolatka, która nikogo nie słucha i ma zdanie wszystkich w głębokim poważaniu. Bardzo często pojawiają się fragmenty, w których bohaterka szydzi z kogoś w myślach, ironizuje na niezbyt wysokim poziomie, ujawnia swoją ignorancję i pychę gargantuicznych rozmiarów. Wystarczy, że ktoś ma inne zdanie niż ona i już zarabia łatkę osoby głupiej i niekompetentnej – tym bardziej, jeśli okazuje się, że pani doktor jednak racji nie ma. Można by przypuszczać, że światowej sławy naukowiec powinien być trochę bardziej otwarty...

To jeszcze nie wszystko. Poza okropnym charakterkiem, doktor Salina popisuje się niekiedy głupotą czystej wody. Podczas lektury miałam nieodparte wrażenie, że od poprzedniego tomu ubyło jej kilkanaście – jeżeli nie kilkadziesiąt – punktów IQ i straciła przynajmniej połowę swojej dotychczasowej wiedzy. Teraz często nie może zebrać myśli, nie udziela odpowiedzi czy wyjaśnień, rzadko wnosi coś nowego do sprawy, a przy tym cały czas unosi się ponad wszystkimi, jakby pozjadała wszelkie rozumy. Zdarzały się sytuacje, w których pytała o coś, co wiem nawet ja, prosty czytelnik i żaden tam specjalista. Niekonsekwencja w kreowaniu tej postaci jest wręcz komiczna – ot, przykład: Ottavia nie rozumie kim są nestorianie i musi o to pytać, ale kilka stron dalej na hasło „asasyni” nawiązuje do... serii gier Assassin's Creed. Naprawdę, nawet nie wiem, jak to skomentować.
(...)
Mam świadomość, że to, co do tej pory napisałam raczej nie zachęca do lektury. Nie będę ukrywać, że Powrót katona ogromnie mnie rozczarował. W stosunku do poprzedniej części stoi na zdecydowanie niższym poziomie – przynajmniej technicznie, bo opowiedziana historia ponownie jest szalenie ciekawa. I chyba właśnie tu tkwi problem – Matilde Asensi opowiada nam coś fantastycznego, ale w dosyć nieporadny sposób. Drewniane dialogi, przydługie opisy, nudna ekspozycja i okropnie irytująca główna bohaterka skutecznie zabijają całą radość z poznawania tajemnicy ossuariów.

_____________________________________

Fragmenty recenzji opublikowanej na blogu Herbaciane myśli. Do lektury całości serdecznie zapraszam tutaj: http://herbaciane-mysli.blogspot.com/2017/02/powrot-katona-recenzja.html

Przyznam, że byłam oczarowana "Ostatnim katonem". Pomimo dłużyzn i miejscami nieco sztywnych dialogów całość porwała mnie bez reszty. Genialne połączenie fikcji z historią, z dodatkiem zagadek, tajemnic i szczypty skomplikowanej miłości. Bohaterowie byli pełni charakteru, żywi, nietuzinkowi i naprawdę trudno było nie darzyć ich sympatią.

Po przeczytaniu "Powrotu katona"...