Książki mają potencjał, ale jestem przekonana, że nie został do końca wykorzystany.
Choć całkiem dobrze mi się czytało.

Książki mają potencjał, ale jestem przekonana, że nie został do końca wykorzystany.
Choć całkiem dobrze mi się czytało.

Cudowna. Jest to moje pierwsze spotkanie z piórem Matilde Asensi - nie czytałam pierwszej części, ale absolutnie nie jest to konieczne, by zrozumieć "Powrót katona". Od samego początku niesamowicie się wciągnęłam. Uwielbiam relację Faradża i Ottavi - pięknie się czyta o tym, że pomimo zupełnie odmiennych poglądów na tak wiele spraw, kochają się tak mocno, że rzuciliby się za sobą w ogień. Przekomarzają się, dogryzają sobie, kłócą się, ale różnice między nimi ich nie rozdzielą.

Czytając tę powieść, gdy doszłam w końcu do momentu wejścia wyprawy do wnętrza góry, czułam się, jakbym czytała książkę przygodową dla dzieci i młodzieży. Nie w złym sensie oczywiście, ale te pułapki i przygody bohaterów wydawały się tak nierealne, że rzeczywiście czułam się trochę jak dziecko, czytając o nich. Niemniej pułapki te są genialne wymyślone i przemyślane.

Co mnie lekko uwiera, to fakt, że Ottavia - jako Salinówna - jest rzekomo niezwykle porywcza, uparta, i nie daje sobie w kaszę dmuchać. Absolutnie się z tym nie zgadzam. Owszem, Ottavia jest emocjonalna, łatwo ulega emocjom, ale nigdy nie stawia na swoim. Za każdym razem ulega Faradżowi, gdy ten próbuje na coś ją namówić. Jest po prostu niezwykle emocjonalna - jak dziecko wręcz - ale, moim zdaniem, zupełnie nieasertywna

Cudowna. Jest to moje pierwsze spotkanie z piórem Matilde Asensi - nie czytałam pierwszej części, ale absolutnie nie jest to konieczne, by zrozumieć "Powrót katona". Od samego początku niesamowicie się wciągnęłam. Uwielbiam relację Faradża i Ottavi - pięknie się czyta o tym, że pomimo zupełnie odmiennych poglądów na tak wiele spraw, kochają się tak mocno, że rzuciliby się...

Druga część równie dobra jak pierwsza. Mnie osobiście nawet bardziej przypadła do gustu. Świetne zagadki, trochę dłużej utrzymujące się napięcie i ciekawy finał. Rozrywka pełną gębą, bez fajerwerków stylistycznych.

Taki Indiana Jones w spódnicy + ekipa mająca cała kasę na świecie. Może znacznie ułatwiło to robotę autorce (bo jak się nie da załatwić, to kasa to załatwi),ale ciekawie poczytać co by można zrobić jakby się przelewało.

Motyw religijny rozwinięty, na tyle, że można się pogubić (strzeżcie się ludzie słabej wiary :)

Dla mnie książka, która miała sprawić mi frajdę (jak zwykle) i dodatkowo trochę człowiek liznął historii. Polecam!

Druga część równie dobra jak pierwsza. Mnie osobiście nawet bardziej przypadła do gustu. Świetne zagadki, trochę dłużej utrzymujące się napięcie i ciekawy finał. Rozrywka pełną gębą, bez fajerwerków stylistycznych.

Taki Indiana Jones w spódnicy + ekipa mająca cała kasę na świecie. Może znacznie ułatwiło to robotę autorce (bo jak się nie da załatwić, to kasa to załatwi),...

Mam za sobą obie części Katona

Po pierwszą cześć czyli -"Ostatni Katon" bez wahania wyciągnijcie rękę, tej części czyli "Powrót Katona" nawet w nią nie bierzcie.
Od samego początku główna bohaterka, która tak skrupulatnie i rzeczowo podchodziła do życia i zagadek w pierwszej części, tutaj dostała jakiegoś AMOKU lub najzupełniej szczerze zwariowała. A niby śmieszne określenie narratora : "osiemdziesięciolatkowie a może nawet dziewięćdziesięciolatkowie" , powtarzane co 3 stronę jeszcze trochę i mnie doprowadziło by na skraj wyczerpania nerwowego. Poza tym wstawienie MULTIMILIARDERÓW, którzy sponsorują wyprawę było maksymalnym pójściem na łatwiznę w budowaniu fabuły. Jak dla mnie druga część - to prawdziwa strata czasu.

Mam za sobą obie części Katona

Po pierwszą cześć czyli -"Ostatni Katon" bez wahania wyciągnijcie rękę, tej części czyli "Powrót Katona" nawet w nią nie bierzcie.
Od samego początku główna bohaterka, która tak skrupulatnie i rzeczowo podchodziła do życia i zagadek w pierwszej części, tutaj dostała jakiegoś AMOKU lub najzupełniej szczerze zwariowała. A niby śmieszne...

Dobrze napisana, fajnie się czyta. Wciąga, niektóre fragmenty dotyczące kwestii historycznych są męczące, ale do przebrnięcia.

Dobrze napisana, fajnie się czyta. Wciąga, niektóre fragmenty dotyczące kwestii historycznych są męczące, ale do przebrnięcia.

Kontynuacja nie jest już tak dobra jak pierwszy tom, niemniej nadal polecam jako kawał dobrej rozrywki.

Kontynuacja nie jest już tak dobra jak pierwszy tom, niemniej nadal polecam jako kawał dobrej rozrywki.

Jest kilka pięknych momentów w tej książce.
Pierwszy w szpitalu. Mama Ottavi jest nafaszerowana środkami przeciwbólowymi, śpi i już się nie obudzi. Tak mówią lekarze. A ona….otwiera oczy ….ze spokojem i szczęściem patrzy na córkę, nic nie mówi, oczy mówią w tym momencie wszystko. Bardzo piękny moment.
Drugi. Podczas prób zetknęło się w nieprzyjaznym miejscu pięcioro różnych ludzi. Nie tylko różnych ze względu na charakter, ale i na wiarę. Po czasie więcej ich łączy jak dzieli. Wszystkich. Nawet początkowo żyd odsuwa się od muzułmanki, a kiedy Sabira spada w przepaść to kto po niej najwięcej płacze ? Tak Izraelczyk Gilad.
Piękne historie przekonują mnie, że jeżeli cokolwiek, może nie tak nie cokolwiek, ale jeżeli ludzkość była by zagrożona to wierzę w to, że ludzkość połączyła by wspólnie siły w walce z przeciwnikiem, przeciwnością, zagrożeniem. Wszystkie rasy i wyznania. Tak myślę i sądzę, że się nie mylę. Nie wiem, być może jestem niepoprawnym optymistą 

Co mi się nie podobało. Zakończenie. Było dla mnie bluźnierstwem. Myślałem, że poszukiwacze przygód nie odnajdą tego czego szukają czyli szczątków Jezusa Chrystusa. Owszem będą szukać, szukać, ale okaże się to mistyfikacją. Kłamstwem. Życzyłem sobie jako czytelnik, że każde z nich odnajdzie Boga, ale tego Najwyższego podczas prób. Odnajdą samych siebie, swoje ,, ja ‘’ , przewartościowują swoje życie , docenią . Spojrzą na swoje życie innymi oczami niż dotychczas, i paradoksalnie odnajdą Boga. Ich wiara pogłębi się. Będą bardziej wdzięczni za okazane miłosierdzie. A tu co nastąpiło ? Odnalezienie szczątków Chrystusa z Nazaretu. Mesjasza. Odnajdują szczątki ! Czyli nie było Zmartwychwstania. Czyli co było ? Tłumaczenie, wytłumaczenie sobie tego wszystkiego ( mam na myśli tutaj Otavię jako osobę najwięcej wierzącą w Syna Bożego Jezusa Chrystusa ) było dla mnie trywialne, płytkie, podobne do machnięcia ręki, a już tak się stało, tak jest to niech będzie. A co mi tam. Świat się nie zawali przecież. A gdzie droga Ottavio twój świat duchowy, który stawiałaś wyżej nad świat ten materialny, dostrzegalny ? Gdzie ? Liczy się dla mnie kariera i ten dom co Simonsonowie kupili na przedmieściu Toronto, te ogromne pieniądze na koncie co przelali dla nas i te dziewięciocyfrowa pomoc dla biednych w parafii brata Pierantonio . To wystarczyło ? dla osoby wierzącej, która twierdziła od samego początku głoszenie już tych,, rewelacji ‘’ to herezje . Zapiera się, a potem co ? Dla mnie największym Judaszem byłaś ty doktor Ottavio.
Także zakończeniem jestem zawiedziony. I to bardzo. Każdy się rodzi i każdy umiera. Nie każdy może zmartwychwstać . Dla katolików święto Wielkanocy jest ważniejsze. A tu nagle co ? Chrystus nie zmartwychwstał dnia trzeciego, nie wstąpił do nieba i co może jeszcze nie siedzi po prawicy Boga Ojca. Jeżeli już mowa o Bogu Ojcu to jakie by było Jego miłosierdzie jeżeli by to wszystko się nie odbyło. Jakie miłosierdzie by było Jezusa Chrystusa. Pierwszy czyli Bóg Ojciec poświęcił swojego syna, który umarł na krzyżu za nasze grzechy. Poświęcił WŁASNEGO SYNA . Drugi Jezus Chrystus oddał za nas życie. Dla mnie takie jest zakończenie. Mój Jezus umarł ale zmartwychwstał. Inaczej nie był by Bogiem. A za takiego Go uważam.

Jest kilka pięknych momentów w tej książce.
Pierwszy w szpitalu. Mama Ottavi jest nafaszerowana środkami przeciwbólowymi, śpi i już się nie obudzi. Tak mówią lekarze. A ona….otwiera oczy ….ze spokojem i szczęściem patrzy na córkę, nic nie mówi, oczy mówią w tym momencie wszystko. Bardzo piękny moment.
Drugi. Podczas prób zetknęło się w nieprzyjaznym miejscu pięcioro...

Przyznam, że byłam oczarowana "Ostatnim katonem". Pomimo dłużyzn i miejscami nieco sztywnych dialogów całość porwała mnie bez reszty. Genialne połączenie fikcji z historią, z dodatkiem zagadek, tajemnic i szczypty skomplikowanej miłości. Bohaterowie byli pełni charakteru, żywi, nietuzinkowi i naprawdę trudno było nie darzyć ich sympatią.

Po przeczytaniu "Powrotu katona" mam w głowie tylko jedno słowo: dlaczego. A rozwijając myśl, kieruję pytanie do autorki: Matilde, dlaczego?
(...)

Powieść Matilde Asensi ma kilka bardzo dużych problemów, które skutecznie odebrały mi frajdę z lektury. Głównym (i kto wie, czy nie najważniejszym) jest to, co stało się z chyba najważniejszą postacią – doktor Ottavią Saliną.

Po części rozumiem, co autorka chciała osiągnąć. W pierwszej części Ottavia była zadziorną, pełną charakteru kobietą, członkinią sycylijskiej rodziny mafijnej. Twarda i stanowcza, nie pozwalała sobą manewrować, a ośli wręcz upór sprawiał, że niemal zawsze stawiała na swoim. Stworzenie takiej postaci nie jest łatwe, a utrzymanie jej – jeszcze trudniejsze. W "Powrocie katona" Matilde Asensi postawiła na wzmocnienie charakteru pani doktor, ale problem polega na tym, że zwyczajnie przedobrzyła. Teraz Ottavia jest po prostu nieznośna – zachowuje się jak rozwydrzona księżniczka, której ktoś każe coś robić, albo jak stereotypowa nastolatka, która nikogo nie słucha i ma zdanie wszystkich w głębokim poważaniu. Bardzo często pojawiają się fragmenty, w których bohaterka szydzi z kogoś w myślach, ironizuje na niezbyt wysokim poziomie, ujawnia swoją ignorancję i pychę gargantuicznych rozmiarów. Wystarczy, że ktoś ma inne zdanie niż ona i już zarabia łatkę osoby głupiej i niekompetentnej – tym bardziej, jeśli okazuje się, że pani doktor jednak racji nie ma. Można by przypuszczać, że światowej sławy naukowiec powinien być trochę bardziej otwarty...

To jeszcze nie wszystko. Poza okropnym charakterkiem, doktor Salina popisuje się niekiedy głupotą czystej wody. Podczas lektury miałam nieodparte wrażenie, że od poprzedniego tomu ubyło jej kilkanaście – jeżeli nie kilkadziesiąt – punktów IQ i straciła przynajmniej połowę swojej dotychczasowej wiedzy. Teraz często nie może zebrać myśli, nie udziela odpowiedzi czy wyjaśnień, rzadko wnosi coś nowego do sprawy, a przy tym cały czas unosi się ponad wszystkimi, jakby pozjadała wszelkie rozumy. Zdarzały się sytuacje, w których pytała o coś, co wiem nawet ja, prosty czytelnik i żaden tam specjalista. Niekonsekwencja w kreowaniu tej postaci jest wręcz komiczna – ot, przykład: Ottavia nie rozumie kim są nestorianie i musi o to pytać, ale kilka stron dalej na hasło „asasyni” nawiązuje do... serii gier Assassin's Creed. Naprawdę, nawet nie wiem, jak to skomentować.
(...)
Mam świadomość, że to, co do tej pory napisałam raczej nie zachęca do lektury. Nie będę ukrywać, że Powrót katona ogromnie mnie rozczarował. W stosunku do poprzedniej części stoi na zdecydowanie niższym poziomie – przynajmniej technicznie, bo opowiedziana historia ponownie jest szalenie ciekawa. I chyba właśnie tu tkwi problem – Matilde Asensi opowiada nam coś fantastycznego, ale w dosyć nieporadny sposób. Drewniane dialogi, przydługie opisy, nudna ekspozycja i okropnie irytująca główna bohaterka skutecznie zabijają całą radość z poznawania tajemnicy ossuariów.

_____________________________________

Fragmenty recenzji opublikowanej na blogu Herbaciane myśli. Do lektury całości serdecznie zapraszam tutaj: http://herbaciane-mysli.blogspot.com/2017/02/powrot-katona-recenzja.html

Przyznam, że byłam oczarowana "Ostatnim katonem". Pomimo dłużyzn i miejscami nieco sztywnych dialogów całość porwała mnie bez reszty. Genialne połączenie fikcji z historią, z dodatkiem zagadek, tajemnic i szczypty skomplikowanej miłości. Bohaterowie byli pełni charakteru, żywi, nietuzinkowi i naprawdę trudno było nie darzyć ich sympatią.

Po przeczytaniu "Powrotu katona"...