Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Relacja, którą czyta się jak powieść sensacyjną — tak wiele emocji ze sobą niesie. Nawet pomimo zawiłości medycznych, w których laik może się pogubić, nie wypuszcza aż do ostatnich stron.

Relacja, którą czyta się jak powieść sensacyjną — tak wiele emocji ze sobą niesie. Nawet pomimo zawiłości medycznych, w których laik może się pogubić, nie wypuszcza aż do ostatnich stron.

">>Na głowie stanęło<< jest ciepłą komedią obyczajowo-sensacyjną poruszającą tematy tolerancji i solidarności społecznej" - tak obiecuje blurb. Ale nie widzę tu ciepła. Nie widzę komedii. Nie widzę też tolerancji — oj, bardzo nie. Widzę za to zalew szkodliwych stereotypów (bo przecież gej musi się malować, histeryzować i płakać, chodzić w białej kurteczce, piłować pazurki i balsamować ciało, a każdy osiedlowy dres to bandzior wtykający przekleństwo w co drugie słowo) i żadnej przeciwwagi. Widzę niewiarygodne, drętwe postaci, które trudno polubić — może protagonistą, który z kolei szybko traci charakter, tając się tym, kogo akurat narracja potrzebuje w danej chwili. Widzę wreszcie kiepski humor, sztywne dialogi, paskudną narrację i mnóstwo błędów edytorskich. Jedyne, co zaliczam książeczce na plus to rzeczywiste ukazanie możliwości jednoczenia się wspólnoty w obliczu "zagrożenia" i próbę operowania absurdem.

">>Na głowie stanęło<< jest ciepłą komedią obyczajowo-sensacyjną poruszającą tematy tolerancji i solidarności społecznej" - tak obiecuje blurb. Ale nie widzę tu ciepła. Nie widzę komedii. Nie widzę też tolerancji — oj, bardzo nie. Widzę za to zalew szkodliwych stereotypów (bo przecież gej musi się malować, histeryzować i płakać, chodzić w białej kurteczce, piłować pazurki i...

Osobisty powrót do prozy pisarza po latach oceniam jako udany. Aż chce się powiedzieć: "stary", dobry Pilipiuk - taki, jakiego pamiętam. Wartka narracja, zabawne akcenty, charakterne (choć miejscami zabawne na siłę) bohaterki i ich wyraziści, acz pierdołowaci adwersarze. Jedyny brak, jaki dostrzegam to trochę za mało upiora w upiorze; zdecydowanie więcej jest tu nawiązań do wojennej i powojennej historii Polski, więc jeśli ktoś nie przepada za takimi wątkami, może polec. Pokutujących dusz, które zapowiada okładka, wbrew pozorom było niewiele, i to może nieco rozczarować. Co do zakończenia, mam trochę mieszane odczucia, ale jedno trzeba mu przyznać - w epilogu autor wzniósł się na wyżyny absurdalnego humoru. Być może właśnie taki był cel w tej całej szalonej historii.

Lekka, niewymagająca lektura, dająca uśmiech i rozrywkę. Na zimowy wieczór po długim tygodniu - idealnie!

Osobisty powrót do prozy pisarza po latach oceniam jako udany. Aż chce się powiedzieć: "stary", dobry Pilipiuk - taki, jakiego pamiętam. Wartka narracja, zabawne akcenty, charakterne (choć miejscami zabawne na siłę) bohaterki i ich wyraziści, acz pierdołowaci adwersarze. Jedyny brak, jaki dostrzegam to trochę za mało upiora w upiorze; zdecydowanie więcej jest tu nawiązań do...