Część II Cyklu Piastowskiego – powieść „Ojciec i syn” – uważam za tak samo piękną jak część I, tj. „Dzikowy skarb” – choć powieści te różnią się od siebie i mają inny styl opowiadania. Powieść koncentruje się bowiem na wzajemnych relacjach Mieszka I i jego syna Bolesława – zwanego zdrobniale Bolko:)

Nigdy nie zastanawiałam się nad dzieciństwem Bolesława Chrobrego. Zawsze, kiedy o nim myślę – widzę go już w roku 1000, kiedy w Gnieźnie przyjmuje cesarza Ottona III. Okazało się, że dzieciństwo Bolesława było trudne: najpierw jako zakładnik u cesarza – przeszedł bardzo wiele, później jako młokos już toczył walki z Niemcami u boku ojca, wreszcie miał wielki problem z macochą, a przez to - nie mógł czuć się pewny dziedzictwa.

Ujął mnie w powieści sposób, w jaki autor zestawił odwieczny konflikt dwóch pokoleń: ojca i syna – czyli konflikt doświadczenia i spokoju starości z entuzjazmem i lekkomyślnością młodości. Wynikająca z tego konfliktu, nieumiejętność porozumienia się, a w końcu prawie wrogość – była tym mocniej poruszająca, że obaj – i Mieszko i Bolesław byli do siebie bardzo podobni – tak samo silni, tak samo odważni, tak samo dumni. Nigdy jednak nie zwątpiłam w to, jak bardzo kochali się nawzajem – choć to uczucie miłości obaj uważali za słabość i obaj to uczucie zepchnęli na samo dno swoich serc.

Obok głównych bohaterów historycznych – pojawia się garstka bohaterów fikcyjnych, wśród których znaleźli się i starzy znajomi z części pierwszej i kilku nowych jak Jaskotel, bliźniacy Miłosza i Otłoka oraz Krzesz. Nauczona doświadczeniem z I części – z pewną obawą myślałam o ich losie i postanowiłam, zaraz na początku – nie przywiązywać się za bardzo. Ale i tak autor potrafił mnie zaskoczyć, choć nie wzruszyć – bo bohaterowie fikcyjni i ich przygody nie były tak ważne, jak główny wątek więzi ojca i syna.

Przy czym uważam, że autor bardzo stronniczo potraktował Odę – nie mogę zrozumieć skąd jego wrogość, do kobietki, która zawsze wydawała mi się ciekawą postacią. Wreszcie zastanawia mnie postać Bezpryma – i już teraz mi go szkoda!

Jeśli jakiekolwiek więzy i miłość ojcowsko-synowska zaważyły tak bardzo na losach Polski – to chyba właśnie są to więzy Mieszka i Bolesława. Może jeszcze równać się z nimi mogą więzi Łokietka i Kazimierza – i jest w tym jakieś okrutne piękno – zaistnienie tych więzi na początku i na końcu - jedynej i rodzimej dynastii polskiej.

Część II Cyklu Piastowskiego – powieść „Ojciec i syn” – uważam za tak samo piękną jak część I, tj. „Dzikowy skarb” – choć powieści te różnią się od siebie i mają inny styl opowiadania. Powieść koncentruje się bowiem na wzajemnych relacjach Mieszka I i jego syna Bolesława – zwanego zdrobniale Bolko:)

Nigdy nie zastanawiałam się nad dzieciństwem Bolesława Chrobrego. Zawsze,...