Po rewelacyjnym i niesamowicie wciągającym pierwszym tomie „Millenium” z niecierpliwością rzuciłem się na tom drugi i chociaż nie wzbudził we mnie aż takiego entuzjazmu jak poprzedni (wiedziałem już mniej więcej czego mogę się spodziewać po autorze i bohaterach powieści) to i tak przyznać muszę, że jest to kawał naprawdę świetnej literatury. Druga część trzyma wysoki poziom, jaki wyznaczyła pierwsza.

„Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet” bez wątpienia zawiesiło autorowi poprzeczkę bardzo wysoko, ale miło było stwierdzić, że drugim tomem Larsson ową poprzeczkę bez trudu przeskoczył, a „Dziewczyna, która igrała z ogniem” zawiera w sobie wszystko to, czego po dobrym kryminale się spodziewam i czego oczekuję. Przede wszystkim spójną, wiarygodną i nieprzesadzoną fabułę z doskonale skrojoną intrygą. Poza tym umiejętne jej prowadzenie. Bałem się, że jak na tak długą powieść mogę natknąć się na dłużyzny i nudne fragmenty, które wręcz zahamują powieść w najmniej spodziewanym momencie. Tutaj na szczęście tego nie było.

Poza tym autor umiejętnie dawkuje napięcie i powoli odsłania karty. Z wypiekami na twarzy przewracałem strony i chociaż wielu rzeczy można było mniej więcej się domyślić, to jednak ich rozwiązanie było co najmniej zaskakujące. Nie da się ukryć, że Larsson potrafi być nieprzewidywalny a sformułowanie „cliffhanger” nie jest mu obce.

I powtórzę się – nawiązując do mojej opinii o „Mężczyznach, którzy nienawidzą kobiet” – Larsson to kreator naprawdę genialnych postaci. Jego bohaterowie to pełnokrwiste, złożone, wielowymiarowe i skomplikowane jednostki, a zwłaszcza już fenomenalna Lisbeth Sallander. Cieszy mnie ogromnie, że ten tom poświęcony był w tak dużej części przeszłości tej bohaterki, bo okazała się ona wręcz hipnotyzująca i naprawdę wstrząsająca.

Rzecz jasna polecam. Świetna powieść i ogromnym zapałem zabieram się za trzeci tom.

Po rewelacyjnym i niesamowicie wciągającym pierwszym tomie „Millenium” z niecierpliwością rzuciłem się na tom drugi i chociaż nie wzbudził we mnie aż takiego entuzjazmu jak poprzedni (wiedziałem już mniej więcej czego mogę się spodziewać po autorze i bohaterach powieści) to i tak przyznać muszę, że jest to kawał naprawdę świetnej literatury. Druga część trzyma wysoki...