Nim wciągnęła mnie druga część na dobre musiałam przebrnąć przez niezliczoną ilość stron czegoś czego nie umiem nazwać... Może wstępu? Wprowadzenia? Sama nie wiem. Jednak było to dla mnie męczące. W pewnym momencie akcja już nabiera tempa i podobnie jak w poprzedniej części nagle wszystko dzieje się jednocześnie.
W tej części lepiej poznajemy Salander. Jej życie, historię dosłownie wszystko. Na dodatek ona sama przechodzi pewien proces przemiany. Już nie jest typowym aspołeczniakiem, który unikał kontaktów z innymi. Lisabeth po rocznej nieobecności w kraju wróciła bogatsza o nowe wspomnienia, które w porównaniu do jej dzieciństwa są idyllą. Jeśli mam być szczera to zdecydowanie nie podobało mi się w całej tej powieści, że nikt nie wierzył Salander w to co ona mówiła jako mała dziewczynka! Nikt! Wszyscy wzięli ją za psychicznie chorą i zaczęli leczyć czym osiągnęli efekt inny od zamierzonego. Serio, nikt wtedy w Szwecji nie uwierzyłby trzynastolatce, która opowiadałaby tak straszne rzeczy? Autor trochę przesadził z ilością psycholi, którzy wkraczali bez pukania w życie młodej hakerki. Wiem, że to miało jakiś zamysł taktyczny, ale jednak poczułam się zmęczona ilością sadystów, którzy ją otaczali i próbowali zrobić „normalną”. Chociaż w pewnym momencie autor rozwiał moje wątpliwości logicznymi wyjaśnieniami i na każdy mój argument wyciągał asa w rękawie. Należy autorowi oddać, że uknuł skuteczną intrygę, która pokazuje, że nawet w państwie prawa ręka rękę myje i władza nie jest w stanie powstrzymać się przed niczym by szemrane interesy sprzed wielu lat nigdy nie ujrzały światła dziennego, a przecież to, że ucierpi na tym kilkuletnie dziecko to nie jest jakaś wielka strata w końcu w wielkiej Szwecji żyje wiele dzieci, więc jedno mniej nikogo nie zbawi.
Autor kolejny raz doskonale pokazuje słabość szwedzkiego systemu, nie tylko pod względem służby zdrowia i badań psychiatrycznych, ale również politycznego czy bezpieczeństwa. Nie można zarzucić, że podczas tego wszystkiego autor nie porusza tematów ważnych. Owszem bo seks handel (jak to ma miejsce w tej części) czy wykorzystywanie seksualne w rodzinie (jak to ma miejsce w poprzedniej) to obecnie również tematy bardzo wrażliwe i ważne. Nam się może wydawać, że w Polsce taki problem nie istnieje, ale wiele młodych dziewczyn, które przyjeżdżają ze wschodu skuszone obietnicami dobrze płatnej pracy sprzątaczki kończą na ulicy jako prostytutki. Tu jednak jest to zakrojone na większą skalę i zbyt dużo ważnych osób nagle okazuje się w to zamieszanych w tym osoba o której Salander chciałaby jak najszybciej zapomnieć, osoba odpowiedzialna za to Całe Zło.
Czym jeszcze jestem rozczarowana? Liczyłam, że skoro rozwinęła się historia hakerki to lepiej poznam jej siostrę bliźniaczkę, ale z wyjątkiem drobnej zmianki gdzieś tam w tle nic o niej więcej nie wiemy. Trochę została potraktowana po macoszemu. Możliwe, że autor zamierzał rozwinąć jej postać w czwartej części, której nigdy nie skończył, bo zmarł na atak serca. Jednak jak na dwa tak grube tomy uznaje, że ilość informacji o Camilli jest zbyt nikła by móc zrozumieć na czym polegał konflikt między siostrami.
Zostaje nam również postać Mikaela Blomkvista, który jest typem „kowboja macho”. Nie można temu zaprzeczyć, że chcąc udowodnić niewinność swojej przyjaciółki pakuje się w kłopoty i robi to z całkowicie słusznych powodów. Odniosłam również wrażenie, że trochę się przed naszą Lisabeth płaszczył, gdy próbował odzyskać jej znajomość. Nie przeszkadzało to w czytaniu, ale normalny facet to by trzasnął drzwiami i kazał jej spadać na drzewo i przy okazji nie kiwnąłby palcem w tej sprawie… Po dłuższej chwili zastanowienia doszłam do wniosku, że jednak faceci nie działają jak faceci i Mikael jest tego przykładem, który miałam w życiu prywatnym. Próba rozwiązania trzech morderstw pochłania Blomkvista, który nie zauważa, że jego najbliższa przyjaciółka Erika usilnie próbuje mu przekazać coś ważnego. To idealnie pokazuje jak bardzo główny bohater angażuje się w każdą sprawę, którą bada.
Jednak mimo przydługiego początku druga część również trzyma w napięciu i kilka razy czytając ją miałam szybsze bicie serca. Z bijącym sercem biorę się za kolejny tom przygód i liczę na coś wielkiego.

„Odkryła, że najlepszy sposób na to, by trzymać lęk z dala, to wyobrażać sobie coś, co daje jej poczucie siły." ~ Stieg Larsson, Dziewczyna, która igrała z ogniem, Warszawa 2009, s. 6.

Nim wciągnęła mnie druga część na dobre musiałam przebrnąć przez niezliczoną ilość stron czegoś czego nie umiem nazwać... Może wstępu? Wprowadzenia? Sama nie wiem. Jednak było to dla mnie męczące. W pewnym momencie akcja już nabiera tempa i podobnie jak w poprzedniej części nagle wszystko dzieje się jednocześnie.
W tej części lepiej poznajemy Salander. Jej życie, historię...