Jeśli mam być taka 'hop do przodu' to zastanawiam się tylko nad jednym: jak wyglądałby kolejny rozdział tej książki biorąc pod uwagę to, jak w tej chwili wygląda Dominika Gwit?
Ale dobra, nie jestem jasnowidzem, więc skupmy się na tym co było - a było różnie. Raz na wozie raz pod wozem. I powinnam w tym miejscu powtórzyć: wozem, wozem, wozem, bo autorka w kółko powtarza te same myśli.
O ile pierwsza próba podjęcia walki z otyłością była pełna energii i motywacji choć szybko się skończyła, o tyle druga walka... przepełniona dylematami skupia się na finiszu, w którym autorka tłumaczy, że każdy ma swoją wagę, w której czuje się dobrze i tym samym uzasadnia, że... w sumie to nie wiem z jakiej wagą było jej ok. Jak ważyła 80 kg - chciała schudnąć, jak ważyła 100 - za dużo, jak 50 - niekobieco, jak 60 - jadła, bo nie chciała się ograniczać i czuć się wolna.
Autorka ma rację tylko w jednym - jej problem siedzi w głowie. I (nie, nie jestem hop do przodu) znając to, co wydarzyło się jakiś czas po wydaniu książki wiemy tylko jedno: zamiast skupiać się tak bardzo na ciele trzeba było skupić się na umyśle. Dopiero kiedy ma się porządek w głowie to trzeba zabierać się za pisanie książki, bo po co dzielić się z kimś swoim bałaganem i mieszać też w jego umyśle?

Jeśli mam być taka 'hop do przodu' to zastanawiam się tylko nad jednym: jak wyglądałby kolejny rozdział tej książki biorąc pod uwagę to, jak w tej chwili wygląda Dominika Gwit?
Ale dobra, nie jestem jasnowidzem, więc skupmy się na tym co było - a było różnie. Raz na wozie raz pod wozem. I powinnam w tym miejscu powtórzyć: wozem, wozem, wozem, bo autorka w kółko powtarza te...